Orson Card - Ender wint

Maar toen Ender die avond bij de strijdzaal kwam toen de meeste anderen nog zaten te eten, trof hij majoor Anderson die hem stond op te wachten. ‘De regels zijn veranderd, Ender. Van nu af aan mogen alleen lui uit hetzelfde leger in hun vrije tijd in de strijdzaal werken. En daarom zijn de strijdzalen alleen op vast schema beschikbaar. Na vanavond ben je pas over vier dagen weer aan de beurt.’

‘Maar niemand anders houdt extra oefeningen.’

‘Nu wel, Ender. Nu jij zelf een leger aanvoert willen ze niet langer hun jongens met jou laten oefenen. Dat begrijp je toch wel. Ze gaan nu dus zelf extra oefenen.’

‘Ik heb altijd al in een ander leger gezeten dan zij. En evengoed stuurden ze hun soldaten om met mij te oefenen.’

‘Toen was je nog geen bevelhebber.’

‘U hebt me een volledig onervaren leger gegeven, majoor Anderson —’

‘Je hebt een flink aantal veteranen.’

‘Die zijn niks waard.’

‘Op deze school kom je alleen als je briljant bent, Ender. Zorg dat ze goed worden.’

‘Ik had Alai en Shen nodig om —’

‘Het wordt tijd dat je eens opgroeit en de dingen in je eentje doet, Ender. Je hebt die andere jongens niet nodig om je hand vast te houden. Je bent nu bevelhebber. Gedraag je daar dan ook naar.’

Ender liep Anderson voorbij om naar de strijdzaal te gaan. Ineens bleef hij staan, draaide zich om en stelde een vraag. ‘Nu de avondoefeningen in een officieel rooster zijn opgenomen, kan ik dan de haak gebruiken?’

Moest Anderson bijna lachen? O nee. Geen kijk op. ‘Dat zien we nog wel,’zei hij.

Ender draaide hem zijn rug toe en liep de strijdzaal in. Al gauw arriveerde zijn hele leger, maar niemand anders; misschien stond Anderson iedereen tegen te houden die met Enders avondgroep wilde oefenen en anders had het gerucht dat het afgelopen was met Enders informele avondoefeningen kennelijk al de ronde gedaan door de hele school.

Het was een prima oefenuur, ze bereikten een heleboel, maar aan het eind ervan was Ender moe en eenzaam. Hij had nog een half uurtje voor het tijd was om naar bed te gaan. Hij kon niet naar de slaapzaal van zijn leger gaan — hij was er al lang achter dat de beste bevelhebbers wegbleven tenzij ze een goede reden hadden om er te komen. De jongens moesten een kans krijgen om tot rust te komen en af te draaien zonder dat er iemand zat te luisteren bij wie ze in of uit de gunst konden raken op grond van de manier waarop ze praatten en handelden en dachten.

En dus slenterde hij naar de speelzaal waar een paar andere jongens van het halve uurtje voor de laatste bel gebruik maakten om weddenschappen af te sluiten of om hun vorige speelscore te verbeteren. Geen van de spellen lokte hem erg aan, maar hij koos er toch een, een makkelijk, tekenfilmachtig spel speciaal ontworpen voor Pendelgastjes. Verveeld negeerde hij de bedoeling van het spel en gebruikte het spelfiguurtje, een beer, om het tekenfilmlandschap te verkennen.

‘Op die manier win je nooit.’

Ender lachte. ‘Ik miste je bij de oefening, Alai.’

‘ Ik was er wel. Maar ze hadden jouw leger in een aparte zaal gestopt. Ziet er naar uit dat je nu een belangrijke jongen bent; mag niet meer met de kleintjes spelen.’

‘Jij bent nota bene minstens een el langer dan ik.’

‘El! Heeft god je opgedragen om een boot te bouwen of zo? Of ben je in een ouderwetse stemming?’

‘Niet ouderwets, alleen een beetje mystiek. Geheimzinnig, subtiel, omslachtig. Ik mis je nou al, ouwe rukker.’

‘Weet je het nog niet? We zijn nu vijanden hoor. De volgende keer dat ik in een gevecht tegenover je kom te staan, geef ik je een flink pak op je sodemieter.’

Het was een geintje, zoals altijd, maar er stak nu te veel waarheid in. Als Ender Alai nu hoorde praten alsof het allemaal een goeie mop was, voelde hij een steek van pijn om het verlies van zijn vriend en een nog schrijnender twijfel of Alai inderdaad zo weinig pijn voelde als hij liet zien.

‘Je kunt het proberen,’zei Ender. ‘Ik heb je alles geleerd wat je weet. Maar ik heb je niet alles geleerd wat ik weet.’

‘Ik heb altijd al gedacht dat je iets achterhield, Ender.’

Er viel een stilte. Enders beer was in moeilijkheden op het scherm. Hij klom in een boom. ‘Het was niet zo, Alai. Ik hield niks achter.’

‘Weet ik toch,’zei Alai. ‘Ik ook niet.’

‘Salaam, Alai.’

‘Helaas niet, dus.’

‘Wat niet?’

‘Vrede. Dat is wat salaam betekent. Vrede zij met u.’

De woorden riepen een oude herinnering bij Ender wakker. De stem van zijn moeder die hem zacht voorlas toen hij nog erg jong was. Meent niet dat ik gekomen ben om vrede te brengen op de aarde; ik ben niet gekomen -om vrede te brengen, maar het zwaard. Ender had daarbij zijn moeder voor zich gezien die met een bloedige degen Peter de Verschrikkelijke doorstak, en de woorden waren samen met het beeld in zijn hoofd blijven hangen.

In de stilte ging de beer dood. Het was een lollige dood, met grappige muziek. Ender draaide zich om. Alai was al weg. Hij had het gevoel dat hij een deel van zichzelf kwijt was, een inwendige stut die zijn moed en zijn zelfvertrouwen ondersteunde. In een mate die zelfs met Shen onmogelijk was, had Ender zich met Alai zo sterk vereend gevoeld dat het woord wij hem makkelijker over de lippen kwam dan ik .

Maar Alai had hem iets nagelaten. Toen Ender die avond in bed lag en begon weg te doezelen voelde hij Alai’s lippen op zijn wang en hoorde hij hem het woord vrede mompelen. De zoen, het woord, de vrede; hij had ze allemaal nog. Ik ben niets anders dan wat ik me herinner en Alai is in mijn herinnering zo’n dikke vriend dat ze hem er niet uit kunnen losrukken. Net als Valentine, zijn allersterkste herinnering.

Toen hij de volgende dag Alai in de gang tegenkwam, groetten ze elkaar, tikten elkaars hand aan en bleven even staan kletsen, maar ze wisten allebei dat er een muur tussen hen in stond. Misschien zou hij in de toekomst nog eens geslecht kunnen worden, die muur, maar voorlopig was de enige echte communicatie tussen hen beiden het wortelstelsel dat diep onder de grond onder de muur door groeide, waar het niet beschadigd kon worden.

Maar de angst dat de muur nimmer geslecht zou worden, dat Alai diep in zijn hart wel blij was met de scheiding en bereid was om Enders vijand te worden, kwelde hem verschrikkelijk. Want nu ze niet langer samen konden optrekken, moesten ze oneindig ver gescheiden zijn, en wat eerst zo zeker en onwrikbaar was geweest was nu broos en nietig; vanaf het eerste moment dat we niet meer samen optrokken, was Alai een vreemde, want hij heeft nu een leven dat geen deel uitmaakt van het mijne en dat betekent dat we elkaar niet meer zullen kennen als we elkaar zien.

Het maakte hem treurig, maar Ender huilde niet. Dat was afgelopen. Toen ze Valentine in een vreemde hadden veranderd, toen ze haar gebruikt hadden als een werktuig om Ender mee te bewerken, vanaf die dag konden ze hem nooit meer zo diep treffen dat hij nog eens zou huilen. Daarvan was Ender overtuigd.

En met de woede daarover kwam het besluit dat hij sterk genoeg was om hen te verslaan, de leraren, zijn vijanden.

‘Dit wedstrijdschema is toch niet serieus bedoeld, hè?’

‘Ja zeker wel.’

‘Maar hij heeft zijn leger nog maar net drie en een halve week.’’Ik heb het je toch verteld. We hebben de computer simulaties laten uitvoeren om te kijken wat de meest waarschijnlijke uitkomsten waren. En hier heb je wat Ender volgens de computer hoogst waarschijnlijk zou doen.’

‘We willen hem dingen leren, niet hem een zenuwinzinking bezorgen.’

‘De computer kent hem beter dan wij.’’De computer staat nu niet bepaald bekend om zijn barmhartigheid.’

‘Als je barmhartig wilde zijn had je in een klooster moeten gaan.’