Orson Card - Ender wint

Dat was precies het omgekeerde van het gebruikelijke patroon en dat wist Ender heel goed. Hij wist ook dat hij niet van plan was om net zo te worden als een heleboel andere bevelhebbers die de jongste jongens nooit onder ogen kregen omdat ze altijd achter in de zaal waren.

Terwijl zij zich in volgorde van hun aankomst op de Krijgsschool verdeelden over de slaapzaal liep Ender heen en weer door het gangpad. Bijna dertig van zijn soldaten waren nieuw, kersvers uit hun Pendellichting en volkomen onervaren in het gevecht. Sommigen waren niet eens oud genoeg — de jongens het dichtst bij de deur waren gewoon zielig klein. Ender bedacht dat hij er voor Bonzo Madrid ook zo moest hebben uitgezien toen hij daar voor het eerst kwam. Maar Bonzo had maar één jonkie in zijn ploeg gehad.

Niet een van de veteranen was afkomstig uit de elitegroep waarmee Ender oefende. Geen van allen waren ze ooit pltonleider geweest. Ze waren geen van allen ouder dan Ender zelf en dat betekende dat zelfs zijn veteranen niet meer dan achttien maanden gevechtservaring hadden. Sommigen herkende hij zelfs niet eens, zo weinig indruk hadden ze gemaakt.

Zij herkenden Ender natuurlijk wel, omdat hij de beroemdste soldaat van de hele school was. En Ender zag dat sommigen hem niet mochten. Nou ja, ze hebben me in ieder geval één gunst bewezen -geen van mijn soldaten is ouder dan ik.

Zodra iedere soldaat een brits had, droeg Ender hun op om hun flitspak aan te trekken en te komen oefenen. ‘We zitten in het ochtendschema, na het ontbijt meteen oefenen. Officieel hebben jullie een uur vrij tussen ontbijt en oefenperiode. We zullen zien wat er gebeurt als ik eenmaal weet wat jullie kunnen.’Drie minuten later gaf hij het bevel om de slaapzaal te verlaten, hoewel een heel stel hun flitspak nog niet aanhad.

‘Maar ik sta nog in m’n nakie!’zei een van de jongens.

‘Volgende keer vlugger aankleden. Drie minuten van het eerste bevel tot het sein om de deur uit te hollen — dat is de regel deze week. Volgende week is de regel twee minuten. Mars!’Binnen de kortste keren zou de hele school zich rotlachen om het feit dat de Draken zo dom waren dat ze zich moesten oefenen in aankleden.

Vijf van de jongens waren nog spiernaakt toen ze met hun flitspak in hun armen door de gangen holden; maar weinig waren er volledig aangekleed. Iedereen keek als ze langs geopende klasdeuren kwamen. Niemand zou nog een keer te laat klaar zijn als hij het kon helpen.

In de nabijheid van de strijdzaal liet Ender hen door de gangen heen en weer hollen, in hoog tempo, zodat ze liepen te zweten, terwijl de naaktlopers hun pak aantrokken. Toen nam hij hen mee naar de bovendeur, de deur die in het midden van de strijdzaal uitkwam, net als bij de echte wedstrijden. Hij liet hen met vier tegelijk opspringen en de handvaten aan het plafond gebruiken om zich de zaal in te slingeren. ‘Verzamelen op de verste wand,’zei hij. ‘Alsof je op de poort van de vijand afduikt.’

Dat met zijn vieren tegelijk door de deur naar binnen springen was erg onthullend. Bijna niemand wist hoe hij in een rechte lijn op zijn doel moest afgaan, en als ze de overkant bereikten hadden maar weinig van de nieuwelingen er enig benul van hoe ze zich moesten vastgrijpen of zelfs maar hoe ze konden voorkomen dat ze weer terugstuiterden.

De laatste die sprong was een klein gozertje, duidelijk veel te jong. Die zou nooit bij de handvaten aan het plafond kunnen.

‘Als je wilt mag je wel een wandhandvat gebruiken,’zei Ender.

‘Lik me reet,’zei de jongen. Hij nam een aanloopje, tikte het plafondhandvat met een vinger aan en vloog zonder enige beheersing door de poort, naar drie kanten tegelijk tollend. Ender probeerde te beslissen of het hem wel aanstond dat dat kleine knulletje een gunst weigerde of dat hij hem zijn opstandige houding kwalijk nam.

Eindelijk was iedereen dan toch verzameld op de verste wand. Ender zag dat ze zich zonder uitzondering opgesteld hadden met hun hoofd nog in de richting die in de gang boven was geweest. Ender greep zich dus vast aan wat zij als de vloer beschouwden en bungelde ondersteboven voor hun neus. ‘Waarom hangen jullie ondersteboven, mannen?’vroeg hij.

Een aantal van hen begon zich om te draaien.

‘Geef acht!’Ze hielden op. ‘Ik vroeg waarom jullie ondersteboven hingen!’

Niemand gaf antwoord. Ze wisten niet wat hij van hen verwachtte.

‘Ik vroeg waarom jullie stuk voor stuk je voeten in de lucht hebben en je hoofd naar de grond!’

Eindelijk deed er een zijn mond open. ‘Commandant, dit is de oriëntatie waarin we uit de deur kwamen.’

‘En maakt dat wat uit? Maakt de richting van de zwaartekracht in de gang wat uit? Gaan we soms in de gang vechten! Is er hier zwaartekracht?’

Nee commandant. Natuurlijk niet, commandant.

‘Van nu af aan vergeet je de zwaartekracht als je door die deur gaat. De oude zwaartekracht is verdwenen, weggevaagd. Begrepen? Wat je zwaartekracht ook is als je bij de poort aankomt, denk eraan — de poort van de vijand is beneden . Je voeten zijn naar de vijandelijke poort gericht. Boven is waar je eigen poort is. Noord is die kant, zuid is die kant, oost is die kant en west is — welke kant?’

Ze wezen.

‘Dat verwachtte ik al. Het enige proces dat jullie onder de knie hebben is het eliminatieproces en de enige reden dat jullie dat beheersen is het feit dat je dat op de plee kan doen. Wat was dat voor een spektakel dat ik daarnet zag! Noemen jullie dat opstellen? Noemen jullie dat vliegen? Opgelet iedereen, afzetten en opstellen op het plafond! Nu! Mars!’

Zoals Ender al had verwacht zette een flink aantal van hen zich niet af in de richting van de wand met de deur erin, maar in de richting van de wand die Ender noord had genoemd, de richting die boven was toen ze nog in de gang stonden. Natuurlijk beseften ze vrijwel meteen dat ze zich vergisten, maar toen was het al te laat — ze moesten wachten om hun fout te herstellen tot ze tegen de noordwand botsten.

Ondertussen deelde Ender hen in gedachten in in trage leerlingen en snelle leerlingen. Het kleinste gozertje, die als laatste door de deur was gesprongen, was de eerste die bij de juiste wand arriveerde en hij greep zich behendig vast. Ze hadden gelijk gehad toen ze hem bevorderden. Hij zou het goed doen. Maar hij was ook brutaal en opstandig en hij had waarschijnlijk ontzettend de pest in dat hij een van de jongens was geweest die van Ender naakt door de gangen hadden moeten lopen.

‘Jij!’zei Ender en hij wees naar de kleine. ‘Wat is beneden?’

‘Waar de poort van de vijand is.’Het antwoord kwam er snel uit. Maar ook korzelig, alsof hij wilde zeggen: Goed, goed, nou weten we het wel, nu graag de dingen die echt belangrijk zijn.

‘Hoe heet je, knul?’

‘Deze soldaat heet Erwt, commandant.’

‘Vanwege je lengte of vanwege je verstand?’De andere jongens moesten een beetje lachen. ‘Nou Erwt, je zit op het juiste spoor. Luister goed allemaal want dit is belangrijk. Niemand komt die deur door zonder een goede kans om meteen getroffen te worden. Vroeger had je een seconde of tien, twintig de tijd voor je in beweging hoefde te komen. Tegenwoordig word je gelijk bevroren als je niet al uit de deur stroomt als de vijand uit de zijne komt. Wat gebeurt er eigenlijk als je bevroren wordt.’

‘Kan je niet meer bewegen,’zei een van de jongens.

‘Dat is wat bevroren betekent ,’zei Ender. ‘Maar wat gebeurt er met je?’

Het was Erwt die onbeschroomd een verstandig antwoord gaf. ‘Je blijft doorgaan in de richting waarin je bewoog. Met de snelheid die je had toen je geraakt werd.’

‘Dat is juist. Jullie vijf, daar aan het eind, afzetten!’

Stomverbaasd keken de jongens elkaar aan. Ender bevroor ze allemaal. ‘De volgende vijf, afzetten!’

Ze zetten zich af. Ender bevroor hen ook, maar zij bleven doorvliegen in de richting van de wanden, terwijl de eerste vijf nutteloos ronddobberden in de buurt van de hoofdgroep.