Orson Card - Ender wint

Toen ze hem twee keer had gelezen, pakte mevrouw Lineberry hem uit haar handen. ‘Er is mij opgedragen om je de brief te laten lezen en hem vervolgens te vernietigen.’Ze pakte een sigaretteaansteker uit een la en stak het papier in brand. Het brandde met grote vlammen op in de asbak. ‘Was het goed of slecht nieuws?’vroeg ze.

‘Ik heb mijn broer verraden,’zei Valentine, ‘en zij hebben me ervoor betaald.’

‘Dat is wel een beetje melodramatisch, niet Valentine?’

Valentine ging zonder antwoord te geven naar haar klas terug. Die avond publiceerde Demosthenes een scherpe aanklacht tegen de wet Beperking Bevolkingsaanwas. Mensen zouden het recht moeten hebben om zoveel kinderen te krijgen als ze wilden en de overtollige bevolking moest naar andere werelden gestuurd worden om de mensheid zo ver over de melkweg te verspreiden dat geen enkele ramp, geen enkele invasie ooit de menselijke soort meer met uitsterven zou kunnen bedreigen. ‘De nobelste eretitel die een kind kan hebben,’schreef Demosthenes, ‘is Drietje.’

Dat is voor jou, Ender, zei ze bij zichzelf onder het schrijven.

Peter lachte verrukt toen hij het las. ‘Dat zal ze wel wakker schudden. Drietje! Een eretitel! Jij bent me er eentje, Val.’

‘Nu meteen?’

‘Ik denk het wel.’

‘Het moet een bevel zijn, kolonel Graff. Legers komen niet in beweging omdat een bevelhebber zegt: “Ik denk dat het tijd is om aan te vallen.” ’

‘Ik ben geen bevelhebber. Ik ben onderwijzer van jonge kinderen.’

‘Kolonel, ik geef toe dat ik heb dwarsgelegen, ik geef toe dat ik een vervelende klier ben geweest, maar het werkte, alles werkte precies zoals je het wenste. De laatste paar weken is Ender zelfs, zelfs —’

‘Gelukkig?’

‘Tevreden. Hij doet het heel goed. Hij heeft een scherp verstand en zijn spel is uitstekend. Hoe jong hij ook is, we hebben nog nooit een jongen gehad die beter op een commando was voorbereid dan hij. Meestal krijgen ze het op hun elfde pas, maar hij is met zijn negen en een half al een van de besten.’

‘Mmm, tja. Ik haalde het net even in mijn malle hoofd om me af te vragen wat voor soort mens je moet zijn om de pijn van een gekwetst kind een beetje te verlichten, alleen maar om hem vervolgens opnieuw in de strijd te werpen. Een klein persoonlijk dilemma. Let er alsjeblieft niet op. Ik was een beetje moe.’

‘We moesten de wereld redden, weet je nog?’

‘Roep hem maar binnen.’

‘We doen wat gedaan moet worden, kolonel Graff.’

‘Kom nou, Anderson, je zit gewoon te popelen om te zien hoe hij al die spellen met ongelijke kansen zal aanpakken die ik heb laten ontwikkelen.’

‘Dat is een misselijke opmerking —’

‘Ik ben ook een misselijke kerel. Kom nou, majoor, wij zijn de grootste rotzakken van de hele aarde. Ik zit ook te popelen om te zien hoe hij ze zal aanpakken. Ten slotte hangt ons leven ervan af of hij het goed doet. Niet dan?’

‘U begint toch niet net zo slordig te praten als de jongens, hè?’

‘Roep hem binnen, majoor. Ik zal de werkroosters naar zijn bestanden kopiëren en hem zijn beveiligingssysteem geven. Wat we hem aandoen is niet helemaal slecht, weet je. Hij krijgt tenminste zijn privacy terug.’

‘Zijn eenzaamheid zal je bedoelen.’

‘De eenzaamheid van de macht. Ga hem nu maar halen.’

‘In orde. Ik ben over een kwartier met hem terug.’

‘Tot zo. Tja, tja, tja. Ik hoop dat je plezier hebt gehad, ik hoop dat je erg van je gelukkig zijn hebt genoten, Ender. Het was misschien wel voor het laatst van je leven. Kom toch binnen, jongetje. Oompje Graff heeft leuke plannetjes met je.’

Zodra ze hem binnenriepen wist Ender wat er aan de hand was. Iedereen verwachtte dat hij al vroeg een commando zou krijgen. Misschien niet zo vroeg, maar hij stond nu bijna drie jaar onafgebroken boven aan de rangordelijst en niemand kwam er ook maar bij hem in de buurt, en zijn avondgroep was de groep met het meeste aanzien in de hele school. Er waren mensen die zich afvroegen waarom de leraren zo lang gewacht hadden.

Hij vroeg zich af welk leger ze hem zouden geven. Er zouden weldra drie bevelhebbers afstuderen, waaronder Petra, maar hij hoefde gerust niet te hopen dat hij het Feniksleger zou krijgen — niemand volgde ooit de commandant op van het leger waarvan hij deel uitmaakte op het moment dat hij bevorderd werd.

Anderson liet hem eerst zijn nieuwe slaapvertrek zien. Dat maakte het zeker — alleen commandanten hadden een eigen kamer. Toen liet hij hem de maat nemen voor nieuwe uniformen en een nieuw flitspak. Hij keek op de formulieren om de naam van zijn nieuwe leger te ontdekken.

Draak, stond op het formulier. Er bestond helemaal geen Drakenleger.

‘Ik heb nog nooit van het Drakenleger gehoord,’zei Ender.

‘Dat komt omdat er al vier jaar geen Draken meer zijn. We hebben de naam een tijdje uit de roulatie genomen omdat er een bijgeloof aan kleefde. Geen enkel Drakenleger in de hele geschiedenis van de Krijgsschool heeft ooit zelfs maar een derde van zijn gevechten gewonnen. Het werd een beetje een lachertje.’

‘Waarom blazen jullie het dan nu weer nieuw leven in?’

‘We hadden een heleboel uniformen over.’

Graff zat achter zijn bureau en leek dikker en vermoeider dan de laatste keer dat Ender hem had gezien. Hij overhandigde Ender zijn haak, het doosje dat bevelhebbers gebruikten om zich tijdens de oefeningen in de strijdzaal naar believen te verplaatsen. Tijdens zijn avondoefeningen had Ender menigmaal gewenst dat hij een haak had in plaats van langs de wanden te moeten stuiteren om te komen waar hij wilde zijn. Nu hij zich inmiddels ontzettend behendig kon verplaatsen zonder haak, kreeg hij er eindelijk een. ‘Hij werkt alleen,’deelde Anderson mee, ‘tijdens de jou officieel toegewezen oefentijd.’Aangezien Ender nu al van plan was om extra oefeningen in te stellen, betekende dat dat de haak maar een deel van de tijd bruikbaar zou zijn. Het verklaarde ook waarom zo veel bevelhebbers nooit extra oefenden. Ze waren afhankelijk van de haak en die werkte niet tijdens extra oefenuren. Als ze dan ook nog meenden dat die haak hun gezag bevatte, hun macht over de andere jongens, dan waren ze natuurlijk nog minder geneigd om zonder die haak te werken. Dat is in ieder geval iets dat ik op sommige van mijn vijanden voorheb, bedacht Ender.

Graffs officiële welkomstpraatje klonk verveeld en uit het hoofd geleerd. Pas aan het eind begon hij zo te horen een beetje belangstelling te vertonen voor zijn eigen woorden. ‘We gaan iets ongebruikelijks proberen met het Drakenleger. Ik hoop dat je het niet erg vindt. We hebben een nieuw leger samengesteld door zo ongeveer het equivalent van een hele Pendellichting tegelijk te bevorderen en de bevordering van een flink aantal gevorderde leerlingen uit te stellen. Ik denk dat de kwaliteit van je soldaten je wel zal aanstaan. Ik hoop het van harte, want we verbieden je om er ook maar één te ruilen.’

‘Niet ruilen?’vroeg Ender. Door onderling ruilen werkten de bevelhebbers gewoonlijk hun zwakke plekken weg.

‘Absoluut niet. Zie je, jij doet die extra avondoefeningen nu al drie jaar. Je hebt volgelingen. Flink wat goede soldaten zouden oneerlijke druk op hun bevelhebbers gaan uitoefenen om naar jouw leger uitgeruild te worden. We hebben jou een leger gegeven dat op den duur bovenaan in de competitie kan meedraaien. We zijn niet van plan om je op een oneerlijke manier te laten winnen.’

‘En als ik nou een soldaat heb waar ik niet mee kan opschieten?’

‘Dan zorg je maar dat je wel met hem kunt opschieten.’Graff sloot zijn ogen. Anderson stond op en het gesprek was afgelopen.

Draak kreeg de kleuren grijs, oranje, grijs toegewezen; Ender trok zijn flitspak aan en volgde toen de lichtwijzer tot hij bij de slaapzaal kwam waar zijn manschappen gehuisvest zouden worden. Ze waren er al en hingen rond bij de ingang. Ender nam onmiddellijk de leiding. ‘Britsindeling volgens dienstjaren. Veteranen achterin, nieuwe soldaten voorin.’