Orson Card - Ender wint

‘Maar hij begint te vertragen. Hij laat zich drijven. Wij willen hem vaart geven en hij komt niet op gang.’

‘Misschien zou ik Ender wel een dienst bewijzen als ik zei dat jullie kunnen opvliegen.’

‘Je hebt me al geholpen. Dan kun je me net zo goed nog een beetje meer helpen. Schrijf hem een brief.’

‘Als u belooft om niets van wat ik schrijf te schrappen.’

‘Ik denk er niet aan om zoiets te beloven.’

‘Vergeet het dan maar.’

‘Geen probleem. Dan schrijf ik zelf jouw brief wel. We kunnen je andere brieven gebruiken om je stijl te imiteren. Doodeenvoudig.’

‘Ik wil hem zien.’

‘Hij krijgt pas verlof als hij achttien is.’

‘U hebt hem verteld dat hij op zijn twaalfde verlof zou krijgen!’

‘We hebben de regels veranderd.’

‘Waarom zou ik u eigenlijk helpen?’

‘Je hoeft mij niet te helpen. Help Ender maar. Wat maakt het uit of wij daar van meeprofiteren.’

‘Wat doen jullie hem daarboven allemaal voor vreselijke dingen aan?’

Graff grinnikte. ‘Lieve kind, de vreselijke dingen moeten nog beginnen.’

Ender had al vier regels van de brief gelezen toen hij pas besefte dat hij niet afkomstig was van een van de andere soldaten op de Krijgsschool. Hij had hem op de gewone manier gekregen — toen hij zijn lessenaar inschakelde verscheen een post voor je-mededeling op zijn scherm. Hij las vier regels, liet het eind op zijn scherm verschijnen en las de ondertekening. Toen ging hij terug naar het begin, rolde zich op op zijn brits en las de woorden telkens en telkens weer.

ENDER,

DE ROTZAKKEN HEBBEN TOT NU TOE STEEDS GEWEIGERD OM MIJN BRIEVEN DOOR TE STUREN, IK HEB JE VAST WEL HONDERD KEER GESCHREVEN MAAR JIJ DACHT NATUURLIJK DAT IK NOOIT SCHREEF. NOU, WEL DUS. IK BEN JE NIET VERGETEN. IK VIER ALTIJD JE VERJAARDAG. IK HERINNER ME ALLES NOG. SOMMIGE MENSEN ZOUDEN MISSCHIEN DENKEN DAT JE OMDAT JE NU SOLDAAT BENT EEN WREED EN GEMEEN IEMAND BENT GEWORDEN DIE GRAAG MENSEN PIJN DOET, ZOALS DE MARINIERS VAN DE VIDEO-OPNAMES, MAAR IK WEET DAT DAT NIET WAAR IS. JIJ LIJKT HELEMAAL NIET OP JE-WEET-WEL. AAN DE BUITENKANT LIJKT-IE AARDIGER, MAAR VAN BINNEN IS HIJ NOG STEEDS EEN ETTERLETTER. MISSCHIEN LIJK JE NOU WEL GEMEEN, MAAR IK LAAT ME DAARDOOR NIET VOOR DE GEK HOUDEN.

HIER IS ALLES NOG APPIE KIM.

VEEL LIEFS OUWE NOZEM,

SCHRIJF NIET TERUG WANT ZE STUREN JE BRIEF VAST NAAR DE SPIEGOLOGEN.

De brief was kennelijk met volledige instemming van de leraren geschreven. Maar er bestond geen enkele twijfel over dat hij echt van Val afkomstig was. De benaming etterletter voor Peter, spiegoloog voor psycholoog, appie kim , dat waren allemaal dingen die alleen Val deed.

En toch lag het er allemaal erg dik op, alsof iemand zijn uiterste best had gedaan om Ender ervan te overtuigen dat de brief echt was. Waarom zouden ze zich zo uitsloven als het gewoon echt een brief van Val was?

Een echte brief was het trouwens toch niet. Al had ze hem met haar eigen bloed geschreven, hij was niet echt omdat ze haar gedwongen hadden om hem te schrijven. Ze had al eerder geschreven en die brieven wilden ze niet doorsturen. Misschien waren die echt, maar om deze was gevraagd, deze maakte deel uit van hun gemanipuleer.

En de wanhoop sloeg weer toe. Nu wist hij ook waarom. Nu wist hij wat hij zo vreselijk vond. Hij had zijn eigen leven niet in de hand. Zij regelden alles. Zij maakten alle keuzes. Hij had alleen het spel, meer niet, verder was er niets anders dan zij met hun regels en plannen en lessen en programma’s, en het enige wat hij kon doen was zus of zo beslissen in de strijd. Het enige wat echt van hem was, het enige wat hem dierbaar was, was zijn herinnering aan Valentine — die van hem hield voor hij ooit een spel had gespeeld, die van hem hield of er nu oorlog met de kruiperds was of niet, en nu hadden ze haar gedwongen om hun kant te kiezen. Ze was nu een van hen.

Hij haatte hen en al hun spellen. Hij haatte hen zo hevig dat hij ervan moest huilen, toen hij Vals nietszeggende, op verzoek geschreven brief nog een keer overlas. De andere jongens in het Feniksleger zagen het en draaiden hun hoofd af. Ender Wiggin huilt? Dat was verontrustend. Er moest iets vreselijks aan de hand zijn. De beste soldaat van alle legers lag op zijn brits te huilen . Het was doodstil in de slaapzaal.

Ender maakte zijn scherm vrij, wiste de brief uit het geheugen van zijn lessenaar en riep het improvisatiespel op. Hij wist niet precies waarom hij ineens zo’n aandrang voelde om het spel te spelen, om naar het Einde van de Wereld te gaan, maar hij trok er zo snel mogelijk heen. Pas toen hij op de wolk door de lucht vloog en over de herfstkleuren van de landelijke wereld scheerde, pas toen besefte hij wat hij zo akelig vond aan Vals brief. Hij ging alleen maar over Peter. Over dat hij helemaal niet op Peter leek. De woorden die ze zo vaak tegen hem had gezegd als ze hem in haar armen hield en hem troostte terwijl hij trilde van angst en woede en walging als Peter hem weer eens had gekweld, meer had er niet in de brief gestaan.

En daar hadden ze haar om gevraagd. De schoften wisten ervan en ze wisten ook van Peters gezicht in de spiegel in de torenkamer, ze wisten alles en voor hen was Val gewoon maar een stuk gereedschap dat ze konden gebruiken om hem te bewerken, gewoon maar een truc die je kon uithalen. Dink had gelijk, ze waren de vijand, ze gaven om niks en niemand en hij was niet van plan om te doen wat ze wilden, hij zou verdomme nooit meer wat voor hen doen. Hij had maar één ongevaarlijke herinnering gehad, één fijn ding, en die schoften hadden dat met de rest van de mest mee ondergeploegd — nou, hij had er genoeg van, hij deed niet meer mee.

Zoals altijd lag de slang die zich uit het vloerkleed ontrafelde hem in de torenkamer op te wachten. Maar dit keer verpletterde Ender de kop niet onder zijn voet. Dit keer greep hij hem met twee handen beet, liet zich op zijn knieën zakken en bracht de gapende bek van de slang heel zachtjes naar zijn lippen.

En drukte er een zoen op.

Dat was helemaal niet wat hij van plan was geweest. Hij had zich door de slang in zijn mond willen laten bijten. Of misschien had hij de slang wel levend willen verslinden zoals Peter in de spiegel had gedaan, met zijn van bloed druipende kin en het puntje van de slangestaart nog uit zijn mondhoek hangend. Maar in plaats daarvan drukte hij een zoen op de slangekop.

En de slang in zijn handen werd dikker en kreeg een heel andere vorm. Een menselijke vorm. Het was Valentine, en ze kuste hem terug.

De slang kon Valentine niet zijn. Hij had hem zo vaak dood gemaakt, het kon zijn zus niet zijn. Peter had hem te vaak verslonden om de gedachte te kunnen verdragen dat de slang misschien wel aldoor al Valentine was geweest.

Hadden ze dit in gedachten gehad toen ze hem haar brief lieten lezen? Het kon hem niets schelen.

Ze stond op van de vloer van de torenkamer en liep naar de spiegel. Ender liet zijn figuurtje ook opstaan en met haar meelopen. Ze stonden voor de spiegel waarin ze niet Peters wrede spiegelbeeld maar een draak en een eenhoorn zagen. Ender stak zijn hand uit en raakte de spiegel aan; de wand opende zich en onthulde een brede trap omlaag, belegd met een tapijt en omzoomd met een schreeuwende, juichende menigte. Gearmd liepen hij en Valentine samen de trap af. De tranen sprongen hem in de ogen, tranen van opluchting omdat hij zich eindelijk had weten te bevrijden uit de kamer aan het Einde van de Wereld. En door de tranen zag hij niet dat elk lid van de juichende menigte Peters gezicht had. Hij wist alleen dat waar hij ook ging in deze wereld, Valentine bij hem zou zijn.

Valentine las de brief die mevrouw Lineberry haar had gegeven. ‘Beste Valentine,’stond er, ‘we danken en prijzen je voor je inspanningen ten bate van onze defensie. We laten je hierbij weten dat je de Ster Eerste Klasse van de Orde van de Bond der Mensheid is toegekend; de hoogste militaire onderscheiding die aan een burger kan worden verleend. Jammer genoeg vergt de veiligheid van de I.V. van ons dat we deze onderscheiding niet eerder openbaar maken dan na de succesvolle beëindiging van de huidige campagne, maar we willen je graag laten weten dat jouw inspanningen geheel het beoogde resultaat hebben opgeleverd. Hoogachtend, Generaal Shimon Levy, Strateeg.’