Orson Card - Ender wint

Wat Valentine nog het meest dwars zat was dat haar rubriek ook in verschillende regionale nieuwsnetten van het netwerksyndicaat verscheen en dat vader hem begon te lezen en er aan tafel dingen uit aanhaalde. ‘Eindelijk iemand met gezond verstand,’zei hij. En dan haalde hij een paar van de zinsneden aan die Valentine in haar eigen werk het meest tegenstonden. ‘Prima om met die heerszuchtige Russen samen te werken zolang de kruiperds nog op ons loeren, maar als we gewonnen hebben, zie ik het niet zitten om de halve wereld praktisch als staatshorigen te laten leven, jij wel, schat?’

‘Ik vind dat je dit allemaal veel te serieus neemt,’zei moeder.

‘Ik mag die Demosthenes wel. De manier waarop hij denkt bevalt me wel. Het verbaast me dat hij niet op de grote netten verschijnt -ik heb naar hem gezocht in de debatten over internationale betrekkingen en weet je dat hij daar nog nooit aan heeft deelgenomen.’

Valentine had geen trek meer en ging van tafel. Peter kwam haar achterna na een aannemelijke tussenpoos.

‘Je vindt het dus akelig om vader voor te liegen,’zei hij. ‘Nou en? Je liegt hem helemaal niet voor. Hij weet niet dat jij eigenlijk Demosthenes bent en Demosthenes zegt geen dingen die jij echt gelooft. Dat heft mekaar mooi op, niets aan de hand dus.’

‘Dat soort redenaties maakt dat Locke zo’n ezel is.’Maar wat haar dwars zat was niet dat ze vader voorloog — het was het feit dat vader het oprecht met Demosthenes eens was. Ze had verwacht dat alleen idioten achter hem aan zouden lopen.

Een paar dagen later werd Locke gevraagd voor een rubriek op een nieuwsnet in New England, met name om tegenwicht te bieden voor hun populaire rubriek van Demosthenes. ‘Niet slecht voor twee kinderen die samen amper acht schaamharen hebben,’zei Peter.

‘Tussen een kranterubriek en de wereldheerschappij ligt een hele afstand, hoor,’hield Valentine hem voor. ‘Zo’n grote afstand dat niemand hem nog ooit overbrugd heeft.’

‘Wel hoor. Het morele equivalent ervan, in elk geval wel. Ik ga allemaal hatelijke opmerkingen over Demosthenes maken in mijn eerste rubriek.’

‘Nou, Demosthenes is niet van plan om op te merken dat Locke bestaat. Ooit.’

‘Voorlopig.’

Nu ze hun nieuwe persoonlijkheden volledig konden bekostigen uit het inkomen dat ze met het schrijven van hun rubrieken verdienden, gebruikten ze vaders toegangsrecht alleen nog voor de wegwerp-personages. Moeder mopperde dat ze veel te veel tijd aan de netwerken besteedden. ‘De boog kan niet altijd gespannen blijven,’hield ze Peter voor.

Peter liet zijn hand een beetje trillen en hij zei: ‘Als je vindt dat ik moet ophouden denk ik dat ik de boel dit keer wel onder controle kan houden, echt waar.’

‘Nee, nee,’zei moeder. ‘Ik wil niet dat je stopt. Ik wil alleen dat je voorzichtig bent — meer niet.’

‘Ik ben voorzichtig, mam.’

Niets was anders, er was al een jaar lang niets veranderd. Ender was er zeker van en toch leek alles wel bedorven. Hij stond nog steeds boven aan de soldaten-rangordelijst en niemand twijfelde eraan dat hij dat nu echt verdiende. Op zijn negende was hij plton-leider in het Feniksleger onder bevelhebber Petra Arkanian. Hij hield nog steeds zijn avondoefeningen die nu werden bijgewoond door een uitgelezen groep soldaten, voorgedragen door hun bevelhebbers, hoewel elke Pendelgast die wilde meedoen altijd welkom bleef. Alai was nu ook pltonleider maar in een ander leger en ze waren nog steeds goede vrienden; Shen was geen pltonleider, maar dat vormde geen barrière. Dink Meeker had eindelijk een commando geaccepteerd en volgde Vok de Gok op als bevelhebber van de Ratten. Alles gaat goed, prima zelfs, ik zou het me niet beter kunnen wensen —

Waarom vond hij het leven dat hij leidde dan zo vreselijk?

Hij deed plichtsgetrouw mee aan oefeningen en spellen. Hij vond het leuk om de jongens in zijn plton dingen te leren en ze volgden hem loyaal. Hij had ieders respect en hij werd bij de avondoefeningen met waardering behandeld. Bevelhebbers kwamen kennis nemen van wat hij deed. Andere soldaten kwamen in de kantine toestemming vragen of ze bij hem aan tafel mochten zitten. Zelfs de onderwijzers toonden hun waardering.

Hij werd zo verdomd hoog geacht dat hij wel kon gillen.

Hij zag de jongste kinderen in zijn leger, net uit hun pendellichting overgeplaatst, met elkaar spelen en geintjes maken over hun leiders als ze dachten dat er niemand keek. Hij zag de kameraadschap van oude vrienden die al jaren samen op de Krijgsschool zaten en praatten en lachten over oude wedstrijdgevechten en al lang afgestudeerde soldaten en bevelhebbers.

Maar met zijn oude vrienden werd er niet gelachen en werden er geen herinneringen opgehaald. Er werd alleen maar gewerkt. Begrip en opwinding over de wedstrijd, maar meer niet. Bij de avondoefening was het echt de pan uitgerezen. Ender en Alai bespraken de subtiele verschillen in manoeuvres voor de open ruimte toen Shen zich bij hen voegde, een paar minuten bleef meeluisteren en toen ineens Alai bij de schouders greep onder het roepen van: ‘Nova! Nova! Nova!’Alai barstte in lachen uit en even was Ender er getuige van dat ze samen herinneringen ophaalden aan het gevecht waarin ze echt in de open ruimte hadden moeten manoeuvreren en ze langs de oudere jongen hadden kunnen glippen en —

Plotseling bedachten ze dat Ender erbij was. ‘Neem me niet kwalijk, Ender,’zei Shen.

Wat moest hij hem niet kwalijk nemen? Dat ze vrienden waren? ‘Ik was er ook bij, weet je wel,’zei Ender.

En opnieuw verontschuldigden ze zich. Terug naar het onderwerp.

Terug naar waardering . En Ender besefte dat het niet bij hen was opgekomen toen ze samen stonden te lachen dat hij er ook bij hoorde.

Hoe zouden ze ook hebben kunnen denken dat ik erbij betrokken was? Ik lachte toch niet. Ik deed toch niet mee. Ik stond er gewoon bij te kijken als een leraar.

En zo beschouwen ze mij ook. Als hun leraar. Legendarisch soldaat. Niet als een van hen . Niet iemand die je met een arm om zijn schouders Salaam in zijn oor fluistert. Dat was alleen zo toen Ender nog een slachtoffer leek. Toen hij nog kwetsbaar leek. Nu was hij een meesterlijk soldaat en absoluut en volslagen alleen.

Je bent ontzettend zielig, Ender. Hij lag op zijn rug op zijn brits en toetste de woorden in op zijn lessenaar: ARME ENDER. Toen lachte hij zichzelf uit en wiste de woorden. Er was geen jongen of meisje in de hele school die niet graag met hem zou ruilen.

Hij riep het improvisatiespel op. Zoals hij vaak deed wandelde hij door het dorp dat de dwergen in de heuvel van het reuzenlijk gebouwd hadden. Stevige wanden waren makkelijk op te trekken tegen de ribben die al de juiste kromming hadden en net genoeg tussenruimte voor ramen. Het hele lijk was in wooneenheden verdeeld die allemaal uitkwamen op het pad langs de ruggegraat van de Reus. Het openluchttheater was in de bekkengordel uitgehouwen en de gemeenschappelijke kudde pony’s graasde tussen de benen van de Reus. Ender kwam er nooit achter wat de dwergen gewoonlijk precies uitvoerden, maar ze lieten hem met rust als hij door het dorp scharrelde en hij deed hun dus ook geen kwaad.

Aan het eind van het dorpsplein sprong hij over het zitbeen en wandelde door de paardenwei. De pony’s holden voor hem weg. Hij ging niet achter hen aan. Ender begreep helemaal niet meer hoe het spel werkte. Vroeger, voor hij de eerste keer bij het Einde van de Wereld was beland, moest hij altijd strijd leveren en raadsels oplossen — versla de vijand voor hij jou doodt, of bedenk een manier om dit obstakel te omzeilen. Maar nu viel niemand hem meer aan, er was nergens oorlog en waar hij ook ging, nergens vond hij een obstakel op zijn pad.

Behalve dan natuurlijk in de torenkamer in het kasteel aan het Einde van de Wereld. Dat was de enige gevaarlijke plaats die nog over was. En hoe vaak Ender ook had gezworen dat hij er nooit meer heen zou gaan, telkens weer kwam hij er terug, telkens doodde hij de slang, telkens keek hij zijn broer in het gezicht en wat hij ook deed, telkens ging hij weer dood.