Orson Card - Ender wint

‘Val, ik was bang dat je me niet zou geloven. Dat je niet zou geloven dat ik het zou kunnen.’

‘Peter, ik geloof dat jij tot alles in staat bent en dat je dat waarschijnlijk ook wel zult doen.’

‘Maar ik was nog veel banger dat je me wel zou geloven en me zou proberen tegen te houden.’

‘Loop heen, dreig nog een keer dat je me gaat vermoorden, Peter.’

Geloofde hij nou werkelijk dat zij zich liet inpakken door zijn aardige-en-bescheiden-jongen toer?

‘Goed, ik geef toe, ik heb een misselijk gevoel voor humor. Het spijt me. Je weet dat ik je alleen maar pestte. Ik heb je hulp nodig.’

‘Jij bent precies waarop de wereld zit te wachten. Een twaalfjarige om al onze problemen op te lossen.’

‘Het is niet mijn schuld dat ik op dit moment twaalf ben. En het is niet mijn schuld dat zich op dit moment de gelegenheid voordoet. Dit moment is het moment waarop ik de loop der dingen kan beïnvloeden. De wereld is altijd een democratie in tijden van stroomversnelling en dan wint de man die het beste praatje houdt. Iedereen denkt dat Hitler aan de macht kwam vanwege zijn legers, vanwege het feit dat zij tot doden bereid waren en dat is natuurlijk ook wel gedeeltelijk waar, omdat macht in de echte wereld altijd gebaseerd is op de dreiging van eerverlies en dood. Maar hij is voornamelijk door zijn woorden aan de macht gekomen, door de juiste woorden op het juiste moment.’

‘Ik vergeleek hem in gedachten net met jou.’

‘Ik heb geen hekel aan joodse mensen, Val. Ik wil niemand vernietigen. En ik wil ook geen oorlog. Ik wil dat de wereld een geheel blijft. Is dat zo slecht? Ik wil niet dat alles weer op de oude manier gaat. Heb je wel eens wat over de wereldoorlogen gelezen?’

‘Ja.’

‘Dat kan allemaal terugkomen. Of nog erger. We zouden ingesloten kunnen raken door het Warschaupact. Wat een verrukkelijk idee.’

‘Peter, we zijn kinderen, begrijp je dat niet? We gaan nog naar school, we zijn nog aan het opgroeien —’Maar zelfs terwijl ze zich nog verzette wilde ze al overgehaald worden. Eigenlijk wilde ze van het begin af aan al door hem overgehaald worden.

Maar Peter wist niet dat hij al had gewonnen. ‘Als ik dat geloof, als ik me daarbij neerleg, dan moet ik blijven zitten toekijken terwijl alle kansen aan mijn neus voorbijgaan en als ik oud genoeg ben is het te laat. Val, luister naar me. Ik weet hoe je over me denkt, hoe je altijd over me hebt gedacht. Ik was een valse, gemene broer. Ik was wreed tegen jou en nog wreder tegen Ender voor ze hem meenamen. Maar ik haatte jullie niet. Ik hield van jullie alletwee, ik moest alleen — ik moest de baas zijn, begrijp je dat? Dat is voor mij het allerbelangrijkst, het is mijn grootste gave, ik kan zien waar de zwakke plekken zitten, ik kan zien hoe ik die kan bereiken en gebruiken, ik zie die dingen gewoon zonder er mijn best voor te hoeven doen. Ik zou zakenman kunnen worden en een groot bedrijf kunnen leiden, ik zou net zo lang intrigeren en manipuleren tot ik helemaal bovenaan stond en wat zou ik dan nog helemaal hebben? Niks. Ik ga heersen, Val, ik ga ergens macht over uitoefenen. Maar ik wil wel dat het iets is dat de moeite waard is om over te heersen. Ik wil wel iets bereiken dat de moeite waard is. Een Pax Americana over de hele wereld. Want als er dan een ander komt nadat we de kruiperds verslagen hebben, als er een ander komt die ons wil verslaan, dan zal die merken dat wij al over duizend werelden zijn uitgezwermd, dat wij met elkaar in vrede leven en niet te vernietigen zijn. Begrijp je het? Ik wil de mensheid voor zelfvernietiging behoeden.’

Ze had hem nog nooit met zulke oprechte ernst horen spreken. Zonder enig spoor van spot of leugen in zijn stem. Hij werd er steeds beter in. Of misschien zat hij dit keer echt dicht bij de waarheid. ‘Dus een jongen van twaalf en zijn kleine zusje gaan de wereld redden?’

‘Hoe oud was Alexander? Het zal niet in een etmaal lukken. Ik ga nog maar net beginnen. Als jij me wilt helpen.’

‘Ik geloof niet dat wat jij met die eekhoorns uithaalde bij je rollenspel hoorde. Ik denk dat je dat deed omdat je het heerlijk vindt.’

Plotseling sloeg Peter zijn handen voor zijn ogen en begon te huilen. Val nam aan dat hij deed alsof, maar later begon ze toch te twijfelen. Het was uiteindelijk mogelijk dat hij van haar hield en dat hij in dit moment van angstaanjagende kans bereid was zijn zwakte te tonen om haar liefde te winnen. Hij manipuleert me, dacht ze, maar dat betekent nog niet dat hij niet oprecht is. Zijn wangen waren nat toen hij zijn handen liet zakken en zijn ogen hadden rode randen. ‘Ik weet het,’zei hij. ‘Dat is mijn grootste angst. Dat ik echt een monster ben. Ik wil geen moordenaar zijn, maar ik kan het gewoon niet helpen.’

Ze had hem zich nog nooit zo zien blootgeven. Wat ben je toch slim, Peter. Je hebt je zwakke plek verborgen gehouden om mij daar nu mee te kunnen ontroeren. En toch raakte ze erdoor ontroerd. Want als het waar was, zelfs maar gedeeltelijk, dan was Peter geen monster en dan kon ze haar Peter-achtige genoegen in macht uitleven zonder bang te hoeven zijn om zelf een monster te worden. Ze wist dat Peter zelfs nu alles berekende, maar ze geloofde dat hij ondanks de berekening de waarheid vertelde. Het had heel diep verborgen gelegen, maar hij had net zo lang doorgewroet tot hij haar vertrouwen had gevonden.

‘Val, als jij me niet helpt, weet ik niet wat er van me zal worden. Maar als jij erbij bent als mijn deelgenoot in alles, dan kan jij ervoor zorgen dat ik niet — zo word. Zo slecht.’

Ze knikte. Jij doet net of jij de macht met me wilt delen, bedacht ze, maar in feite heb ik macht over jou, ook al weet je dat niet. ‘Goed dan. Ik zal je helpen.’

Zodra vader hen allebei op zijn grondwettelijke toegangsrecht had bijgeschreven, begonnen ze het terrein te verkennen. Ze hielden zich verre van de netwerken die het gebruik van je ware naam vereisten. Dat was helemaal niet moeilijk, want alles wat ware namen vereiste had met geld te maken. Ze hadden geen geld nodig. Ze hadden respect nodig, en dat konden ze verdienen. Met valse namen, op de juiste netwerken, konden ze zijn wie ze maar wilden. Oude mannen, vrouwen van middelbare leeftijd, wie dan ook, zolang ze maar zorgvuldig in de gaten hielden op welke manier ze schreven. Het enige dat mensen te zien zouden krijgen waren hun woorden, hun ideeën. Op de netwerken begon elke burger gelijk.

Voor hun eerste pogingen gebruikten ze wegwerpnamen en nog niet de personages die Peter beroemd en invloedrijk wilde maken. Ze werden uiteraard niet onmiddellijk uitgenodigd om deel te nemen aan de grote nationale en internationale politieke forums — ze konden daar voorlopig alleen maar publiek zijn. Maar ze meldden zich aan en keken toe; ze lazen een aantal van de essays van de grote namen en waren getuige van de debatten die zich op hun lessenaars afspeelden.

Maar in de vergaderingen van minder belang, waarin de gewone mensen hun commentaar gaven op de grote debatten, begonnen zij al spoedig ook hun commentaar ten beste te geven. Aanvankelijk had Peter erop aangedrongen dat ze opzettelijk opruiende stukken zouden schrijven. ‘We kunnen er niet achterkomen hoe onze stijl van schrijven werkt als we geen reacties krijgen — en als we saaie stukken produceren, zal niemand antwoord geven.’

Ze maakten geen saaie stukken en de mensen reageerden. De antwoorden die in de openbare netwerken ingetoetst werden waren zuur en scherp; de antwoorden die over de post gestuurd werden omdat ze alleen voor de ogen van Peter en Valentine bestemd waren, waren giftig. Maar ze merkten al snel welke kenmerken van hun geschriften als kinderlijk en onvolwassen werden aangevallen. En ze werden beter.

Toen Peter van mening was dat ze nu wel wisten hoe ze op een volwassen manier moesten schrijven, wiste hij hun oude personages en begonnen ze zich erop voor te bereiden om op een serieuze manier de aandacht te trekken.