Orson Card - Ender wint

‘Wij weten wat wij weten. We willen weten wat jij weet.’

‘Mijn soldaten zijn heel erg goed, majoor Anderson. Ik ben ervan overtuigd dat ze hun grenzen hebben, maar die hebben we nog niet bereikt. Een aantal van de nieuwelingen heeft wat problemen omdat ze bepaalde basistechnieken nooit echt goed onder de knie gekregen hebben, maar ze werken er hard aan om dat te verhelpen. Wat wilt u van me horen, dat ze rust nodig hebben? Natuurlijk hebben ze rust nodig. Ze hebben een paar weken vakantie nodig. Van leren komt geen moer terecht, we halen geen van allen goede resultaten in onze klassen. Maar dat weten jullie en kennelijk kan het jullie niet schelen, dus waarom zou het mij dan wat kunnen schelen?’

Graff en Anderson keken elkaar aan. ‘Ender, waarom bestudeer je de videobanden van de oorlog met de kruiperds?’

‘Om tactiek van op te steken natuurlijk.’

‘Die videobanden zijn voor propagandadoeleinden vervaardigd. Al onze tactiek is eruit gesneden.’

‘Dat weet ik.’

Graff en Anderson keken elkaar nogmaals aan. Graff trommelde met zijn vingers op de tafel. ‘Je speelt nooit meer het improvisatiespel,’zei hij.

Ender gaf geen antwoord.

‘Vertel me eens waarom je dat nooit meer speelt.’

‘Omdat ik heb gewonnen.’

‘Je wint nooit alles in dat spel. Er is altijd meer.’

‘Ik heb alles gewonnen.’

‘Ender, wij willen je helpen om hier zo prettig mogelijk te leven, maar als je —’

‘Jullie willen van mij de best mogelijke soldaat maken. Ga naar beneden en kijk op de ranglijst. Kijk op de ranglijst aller tijden. Tot dusver zijn jullie met mij uitstekend geslaagd. Gefeliciteerd. Wanneer laten jullie me nu eens tegen een goed leger vechten?’

Graffs strakke mond vertrok tot een grijns en hij schudde zwijgend van het lachen.

Anderson overhandigde Ender een strookje papier. ‘Nu meteen,’zei hij.

BONZO MADRID, SALAMANDERLEGER, 12.00

‘Dat is over tien minuten,’zei Ender. ‘Mijn leger staat net onder de de douche na de oefenperiode.’

Graff grijnsde. ‘Dan zou ik maar eens een beetje opschieten, jongen.’

Vijf minuten later stond hij in de slaapzaal van zijn leger. De meesten waren bezig zich aan te kleden na het douchen; er waren er al een paar naar de speelzaal of naar de videozaal om daar te wachten tot het etenstijd was. Hij stuurde drie jonge jongens weg om iedereen op te halen en liet alle anderen zo snel mogelijk hun gevechtstenue aantrekken.

‘Dit wordt een linke wedstrijd en we hebben veel te kort tijd,’zei Ender. ‘Ze hebben Bonzo ongeveer twintig minuten geleden gewaarschuwd en tegen de tijd dat wij bij de deur zijn, zijn zij al minstens vijf minuten in de zaal.’

De jongens waren verontwaardigd en klaagden luidkeels in het taaltje dat ze gewoonlijk niet in de nabijheid van hun bevelhebber bezigden. Wat flikken ze ons nou weer? Ze lijken wel totaal geschift, man.

‘Het waarom is niet belangrijk, daar breken we ons vanavond het hoofd wel over. Zijn jullie moe?’

Fly Molo gaf antwoord. ‘We hebben ons de pleuris geoefend vandaag. Om maar te zwijgen over het pak slaag dat we de Fretten vanmorgen gegeven hebben.’

‘Op één dag twee gevechten leveren heeft nog nooit iemand gedaan!’zei Gekke Tom.

Ender antwoordde op dezelfde manier: ‘De Draken verslaan heeft ook nog nooit iemand gedaan. Wordt dit jullie grote kans om eindelijk eens te verliezen?’Enders schampere vraag was zijn antwoord op hun geklaag. Eerst winnen en daarna kon je vragen stellen.

Inmiddels waren ze allemaal in de slaapzaal terug en de meesten hadden hun flitspak aan. ‘Voorwaarts mars!’riep Ender en ze holden achter hem aan; sommigen nog niet eens klaar met aankleden toen ze de gang voor de strijdzaal bereikten. Veel jongens liepen te hijgen. Dat was een slecht teken; eigenlijk waren ze te moe voor dit gevecht. De deur stond al open. Er was geen enkele ster te bekennen. Niets dan lege ruimte in een verblindend hel verlichte zaal. Nergens kon je dekking zoeken, niet eens in het donker.

‘Goeie genade,’zei Gekke Tom, ‘zij zijn ook nog niet binnen.’

Ender hield zijn hand voor zijn eigen mond om aan te geven dat ze stil moesten zijn. Met de deur open kon de vijand natuurlijk ieder woord dat ze zeiden horen. Ender wees allerlei plekken rondom de deur aan om hun duidelijk te maken dat de Salamanders ongetwijfeld rondom de deuropening tegen de wand stonden opgesteld, waar ze niet zichtbaar waren maar heel makkelijk iedereen die door de deur kwam konden bevriezen.

Ender wenkte hen allemaal achteruit bij de deur vandaan. Toen trok hij een paar van de langste jongens naar voren, waaronder Gekke Tom, die hij liet knielen, op twee knieën en met gestrekte rug zodat ze met hun lijf een hoofdletter L vormden. In die houding bevroor hij hen. Zijn leger keek zwijgend toe. Nu haalde hij de kleinste naar voren, Erwt. Hij gaf hem Toms wapen en liet Erwt geknield plaats nemen op Toms bevroren kuiten. Toen trok hij Erwts armen, met in elke hand een wapen, door Toms oksels naar voren.

Nu begrepen de jongens het. Tom was een schild, een gepantserd ruimtevaartuig en Erwt verschool zich erin. Hij was zeker niet onkwetsbaar, maar hij zou in ieder geval tijd hebben om zich te verweren.

Ender wees nog twee jongens aan om Tom en Erwt door de poort naar binnen te gooien, maar gebaarde dat ze nog even moesten wachten. Hij liep zijn hele leger langs en verdeelde het snel in groepjes van vier — een schild, een schutter en twee werpers. En toen iedereen bevroren, bewapend of klaar om te gooien was, gaf hij de werpers een teken om hun last op te pakken, die door de poort te smijten en er dan zelf achteraan te springen.

‘Marsl’riep Ender.

Daar gingen ze van start. Met twee tegelijk vlogen de pantserstellen door de poort, met de rug naar voren zodat het schild tussen de schutter en de vijand zat. De vijand opende onmiddellijk het vuur maar ze raakten voornamelijk de bevroren jongens aan de voorkant. En ondertussen konden de Draken met hun twee pistolen op hun gemak hun ordelijk tegen de wand geplakte doelwitten raken. Het was bijna onmogelijk om mis te schieten. En toen de werpers ook nog door de deur naar binnen sprongen, zich vastgrepen aan de wand waartegen de vijand zich had opgesteld en onder die dodelijke hoek vuur begonnen te geven, wisten de Salamanders niet meer of ze nu op de pantserstellen moesten schieten die hen van boven hun hoofd afslachtten of op de werpers die hen op hun eigen hoogte bestookten. Tegen de tijd dat Ender zelf door de deur kwam was het gevecht al afgelopen. Vanaf het moment dat de eerste Draak door de deur kwam tot het moment waarop het schieten ophield, was er nog niet eens een hele minuut verstreken. Twintig Draken waren bevroren of buiten gevecht gesteld en nog maar twaalf jongens waren ongedeerd. Het was hun slechtste score tot nu toe, maar gewonnen hadden ze.

Toen majoor Anderson binnenstapte en Ender de haak overhandigde kon Ender zijn woede niet langer de baas. ‘Ik dacht dat jullie ons een tegenstander zouden geven die ons in een eerlijke strijd de baas zou kunnen.’

‘Gefeliciteerd met de overwinning, commandant.’

‘Erwt!’riep Ender. ‘Als jij het bevel over de Salamanders had gevoerd, wat had jij dan gedaan?’

Erwt, buiten gevecht gesteld maar niet volledig bevroren, riep vanaf de plaats waar hij vlak bij de poort van de vijand rondzweefde: ‘Ik zou vlak voor de poort een voortdurend bewegend en veranderend formatiepatroon in stand gehouden hebben. Je moet nooit stil gaan staan als de vijand precies weet waar je zit.’

‘Als jullie toch vals spelen,’zei Ender tegen Anderson, ‘waarom leren jullie het andere leger dan niet om verstandig vals te spelen!’

‘Ik stel voor dat je je leger weer mobiel maakt,’zei Anderson.

Ender drukte de knoppen in om beide legers tegelijk te ontdooien. ‘Draken ingerukt!’riep hij meteen. Dit keer geen ingewikkelde slagorde om de overgave van het andere leger te aanvaarden. Dit was geen eerlijke strijd geweest, ook al hadden ze gewonnen — het was de bedoeling van de leraren dat ze zouden verliezen en het was uitsluitend Bonzo’s onbekwaamheid die hen had gered. Daar was geen eer mee in te leggen.