Orson Card - Ender wint

Pas toen Ender zelf de strijdzaal verliet, besefte hij dat Bonzo niet zou begrijpen dat Ender kwaad was op de leraren. Spaans eergevoel. Bonzo zou alleen maar weten dat hij verslagen was terwijl hij nota bene veruit in het voordeel was geweest; dat Ender het jongste kind in zijn leger in het openbaar had laten rondbazuinen wat Bonzo had moeten doen om te winnen; en dat Ender niet eens was gebleven om Bonzo de kans te geven zich waardig over te geven. Als Bonzo Ender niet al gehaat had, dan zou hij daar op dit moment vast en zeker mee begonnen zijn, maar nu hij hem om te beginnen al zo hevig haatte, nam zijn haat moordlustige proporties aan. Bonzo was de laatste die mij een klap heeft gegeven, bedacht Ender. Ik ben ervan overtuigd dat hij dat niet vergeten heeft.

Ender was ook iets anders niet vergeten — dat rotgeintje in de strijdzaal toen de oudere jongens een eind hadden proberen te maken aan Enders extra avondoefeningen. Maar weinigen zouden zich dat niet meer herinneren. Ze hadden toen bloed willen zien; Bonzo zal nu ook bloed willen zien. Ender speelde even met de gedachte om naar de strijdzaal terug te keren en een cursus zelfverdediging voor gevorderden te volgen, maar nu het niet alleen mogelijk was dat ze elke dag een wedstrijdgevecht kregen maar zelfs twee op één dag, wist Ender dat hij daar de tijd niet voor zou hebben. Ik zal het erop moeten wagen. De leraren hebben me in deze nesten gewerkt — dan zorgen ze ook maar dat me niks overkomt.

Erwt liet zich volkomen uitgeput op zijn brits vallen — de helft van de jongens in de slaapzaal sliep al, ook al zou het licht pas over een kwartier uitgaan. Doodop haalde hij zijn lessenaar uit zijn kast en schakelde hem in. Morgen had hij een proefwerk meetkunde en Erwt had zich treurig slecht voorbereid. Als hij tijd genoeg had kon hij de boel altijd wel beredeneren, en hij had op zijn vijfde Euclides al gelezen, maar voor een proefwerk kreeg je maar beperkt de tijd en hij zou dus de kans niet krijgen om na te denken. Hij moest de stof kennen. En hij kende de stof niet. Hij zou dus waarschijnlijk wel een slecht cijfer halen voor het proefwerk. Maar ze hadden vandaag tweemaal gewonnen en hij voelde zich dus evengoed lekker.

Zodra hij zijn lessenaar inschakelde was evenwel elke gedachte aan meetkunde verdwenen. Over zijn scherm marcheerde een boodschap :

ONMIDDELLIJK BIJ ME KOMEN — ENDER

Het was 21.50 uur; over tien minuten ging het licht uit. Wanneer had Ender dit bericht verzonden? Hij kon er maar beter wel gehoor aan geven. Misschien hadden ze morgenochtend wel weer een wedstrijdgevecht — de gedachte alleen al maakte hem doodop — en waarover Ender hem ook wilde spreken, daar zou dan in ieder geval geen tijd voor zijn. Dus liet Erwt zich van zijn brits rollen en wandelde met een hol gevoel door de gang naar Enders kamer. Hij klopte aan.

‘Binnen,’zei Ender.

‘Vond net je boodschap,’zei Erwt.

‘Mooi,’zei Ender.

‘Het licht gaat al bijna uit hoor.’

‘Ik help je wel om in het donker je weg te vinden.’

‘Ik wist alleen maar niet of je wel wist hoe laat het was —’

‘Ik weet altijd hoe laat het is.’

Erwt slaakte inwendig een diepe zucht. Het was ook altijd raak. Altijd als hij met Ender in gesprek was draaide het op gekift uit. Erwt vond dat vreselijk. Hij herkende Enders genialiteit en waardeerde hem erom. Waarom kon Ender nooit iets goeds in hem zien?

‘Weet je nog van vier weken geleden, Erwt? Toen je me vertelde dat ik je pltonleider moest maken?’

‘Mm.’

‘Ik heb inmiddels vijf pltonleiders en vijf assistentpltonleiders aangesteld. En jij was daar niet bij.’Ender trok zijn wenkbrauwen op. ‘Was dat juist?’

‘Jawel, commandant.’

‘Vertel me dan eens hoe je het in de afgelopen acht gevechten hebt gedaan.’

‘Vandaag hebben ze me voor het eerst buiten gevecht weten te stellen, maar de computer had elf voltreffers voor me genoteerd voor ik de strijd moest staken. Ik heb geen enkele keer minder dan vijf voltreffers in een gevecht gemaakt. En ik heb elke opdracht die me werd gegeven volledig uitgevoerd.’

‘Waarom hebben ze jou al zo jong tot soldaat bevorderd, Erwt?’

‘Niet jonger dan jij.’

‘Maar waarom?’

‘Weet ik niet.’

‘Ja, je weet het wel en ik ook.’

‘Ik heb er wel naar gegist, maar het blijven gissingen. Jij bent -erg goed. Dat wisten ze en daarom schoven ze je vervroegd door —’

‘Ik wil horen waarom , Erwt.’

‘Omdat ze ons nodig hebben, daarom.’Erwt ging op de grond zitten en staarde naar Enders voeten. ‘Omdat ze iemand nodig hebben om de kruiperds te verslaan. Dat is het enige wat hen interesseert.’

‘Het is belangrijk dat je dat beseft, Erwt. Want de meeste jongens op deze school denken dat het spel om zichzelf belangrijk is, maar dat is niet zo. Het is alleen maar belangrijk omdat het hen helpt om kinderen te vinden die zouden kunnen opgroeien tot echte bevelhebbers, in de echte oorlog. Maar dat spel, dat stelt geen moer voor. Daarom kunnen ze dit ook rustig doen. Het hele spel verpesten.’

‘Grappig. Ik dacht dat ze het op ons gemunt hadden.’

‘Eerste wed strijd gevecht negen weken eerder dan normaal. Elke dag een wedstrijd. En nou twee wedstrijden op dezelfde dag. Erwt, ik weet niet waar de leraren mee bezig zijn, maar mijn leger begint moe te worden en ik begin moe te worden en zij trekken zich niks aan van de spelregels. Ik heb in de computer oude scorelijsten nagetrokken. In de hele bestaansgeschiedenis van het spel heeft nog nooit iemand zoveel vijanden verslagen en zoveel van zijn eigen soldaten heel gehouden.’

‘Je bent de allerbeste, Ender.’

Ender schudde zijn hoofd. ‘Mogelijk. Maar het was geen toeval dat ik de soldaten kreeg die ik kreeg. Pendelgasten, afdankertjes van andere legers, maar als je ze bij elkaar zet kan mijn slechtste soldaat nog een goeie pltonleider zijn in elk ander leger. Ze hebben me bevoordeeld, maar nu krijg ik het allemaal dubbel en dwars op mijn brood. Erwt, ze willen ons kapot maken.’

‘Jij bent niet kapot te krijgen.’

‘Je zou wel eens voor een lelijke verrassing kunnen komen te staan.’Ender haalde ineens diep adem, alsof hij ergens een scherpe steek voelde, of door een plotselinge windvlaag buiten adem was; Erwt keek op en besefte dat het onmogelijke gebeurde. Ender Wiggin was helemaal niet bezig om hem te treiteren; hij nam hem juist In vertrouwen! Niet helemaal, maar wel een beetje. Ender was menselijk en Erwt had dat mogen zien.

‘Misschien kom je nog wel versteld te staan over jezelf,’zei Erwt.

‘Er is een grens aan de hoeveelheid slimme nieuwe ideetjes die ik elke dag weer kan bedenken. Op een gegeven moment bedenkt er iemand iets om mij mee om m’n oren te slaan dat ik zelf nog niet had bedacht en dan ben ik er niet op voorbereid.’

‘Wat kan er in het ergste geval nou helemaal gebeuren? Je verliest een wedstrijd.’

‘Ja. Dat is het ergste dat kan gebeuren. Ik mag geen enkele wedstrijd verliezen. Want als ik er ook maar één verlies —’

Hij legde verder niets uit en Erwt vroeg er niet naar.

‘Ik heb jouw pientere kop nodig, Erwt. Ik heb je nodig om oplossingen te bedenken voor problemen die we nog niet zijn tegengekomen. Ik wil dat jij dingen uitprobeert die niemand ooit nog uitgeprobeerd heeft omdat ze volkomen idioot zijn.’

‘Waarom ik?’

‘Omdat er bij de Draken misschien wel een paar mensen zitten die betere soldaten zijn dan jij — niet veel, maar er zijn er een paar -maar absoluut niemand die beter en sneller kan denken.’Erwt zei niets. Ze wisten allebei dat het waar was.

Ender liet hem zijn lessenaar zien. Op het scherm stonden twaalf namen. Twee of drie van elk plton. ‘Kies er hier vijf uit,’zei Ender. ‘Van elk plton één. Het wordt een speciale eenheid en jij gaat ze opleiden. Alleen tijdens de extra oefenuren. Vertel me wat je hun gaat leren. Besteed niet te veel tijd aan één ding. Het grootste deel van de tijd zullen jij en je eenheid gewoon deel uitmaken van het complete leger en van jullie vaste pltons. Behalve als ik jullie nodig heb. Als er iets moet gebeuren dat alleen jullie kunnen doen.’