Fritz Leiber - De zwerver

De schouders van de majoor trokken samen alsof hij gestoken was. Hij zei kort: ‘Ik begrijp het.’ Toen tegen Paul: ‘Kom maar binnen. En Miss Gelhorn — zonder die kat.’

‘Je bedoelt dat je deze mensen de deur wijst?’ wilde Paul weten. ‘Terwijl ik voor ze garant sta? En terwijl een ervan doodziek is?’

‘Professor Opperley zal iets te zeggen hebben over uw gedrag, Majoor, daar ben ik van overtuigd,’ verklaarde Margo scherp.

‘Waar is die hartpatiënt?’ vroeg Majoor Humphreys. Zijn knie begon op soortgelijke wijze te trillen als die van de wacht.

Paul keek rond naar de draagbaar, maar op dat moment drong Wanda haar massieve gedaante tussen Hunter en Rama Joan naar voren. ‘Dat ben ik,’ kondigde ze gewichtig aan.

Doc kreunde opnieuw. Wojtowicz keek verwijtend de dikke vrouw aan, wreef over de schouder die de last van het dragen van de hoek van de baar had getorst. Majoor Humphreys snoof luid. ‘Kom mee — jullie twee, alleen,’ zei hij tegen Paul, en liep terug naar de jeep.

Hunter mompelde tegen Margo: ‘Doe het maar voor hij van gedachten verandert. Het is het beste voor jou en Paul.’ ‘Zonder Miauw?’ zei Margo.

‘Wij zullen wel voor haar zorgen,’ bood Ann aan.

Dit laatste deed iets voor Pauls woelige onzekerheid. Misschien was het pure sentimentaliteit om de balans te laten doorslaan door een poes en de gedachteloze edelmoedigheid van een kind. Maar: ‘Ik kom niet!’ hoorde hij zichzelf roepen.

Met een stem die het moeite kostte niet vinnig te klinken riep de Majoor terug: ‘Doe niet zo melodramatisch Paul. Je hebt geen keus. Je kunt het Project niet in de steek laten.’ Margo’s vrije arm sloeg ze om Paul heen, en ze verstevigde haar greep bemoedigend. Doc mompelde in zijn oor: ‘Ik hoop dat je weet wat je doet.’

Paul schreeuwde: ‘En óf ik dat verdomme kan!’

Majoor Humphreys haalde zijn schouders op en stapte in de jeep. De wacht sloot de deur van de toren achter zich en liep toe op de twaalf die voor de poort stonden. ‘Doorlopen, jullie,’ zei hij zenuwachtig met de loop van zijn pistool zwaaiend. Een dikke draad kronkelde uit zijn linkerhand naar zijn rug — de regelaar van zijn springraketten.

Op Kleine Man na ging iedereen achteruit voor het pistool — zelfs Ragnarok, want Kleine Man had de lijn laten vallen toen hij in geërgerde verbazing door het hek staarde. ‘Majoor!’ riep Kleine Man. ‘Uw gedrag is schandelijk en onmenselijk, en ik zal ervoor zorgen dat mijn mening bekend wordt! U moet begrijpen dat ik belastingbetaler ben, meneer. Mijn geld steunt installaties zoals Vandenberg Twee en betaalt voor de lonen van dienaren van het volk zoals uzelf, of ze nu in uniform zijn of niet, en ongeacht hoeveel koper er op dat uniform zit! Ik verzoek u opnieuw in overweging te nemen —’

De wacht liep op hem af. Het was duidelijk dat hij van het hele probleem af wilde zijn voordat hij weer alleen was. Hij raspte: ‘Kop dicht jij, en doorlopen!’ En hij porde Kleine Man zacht in zijn zij met de loop van zijn pistool.

Met een grom als een springend uurwerk schoot Ragnarok achter de groep vandaan en sprong omhoog naar de keel van de wacht.

De springraketten van de soldaat bloesemden — alsof hij een tweede paar benen had gekregen, hel oranje — en hij verhief zich in de lucht, omhoog en achteruit. Terwijl hij dat deed gaf hij een opmerkelijke demonstratie van scherpschutterij in volle vlucht. Vier kogels sloegen in zijn aanvaller. De grote Duitse politiehond ging tegen de grond en bewoog nimmer meer.

De groep begon te rennen, stond toen stil.

De wacht zeilde over het hek en daalde erachter. Zijn raketten bloesemden even om zijn landing te verzachten. Kleine Man zonk op zijn knieën naast het lichaam van zijn hond. ‘Ragnarok?’ Hij zweeg onzeker. Toen: ‘Hé, hij is dood,’ en zijn stem getuigde van opperste verwarring. Wojtowicz pakte de draagbaar op en rende ermee naar voren.

‘Het is te laat om iets te doen,’ mummelde Kleine Man. ‘Je kunt hem niet hier laten,’ zei Wojtowicz.

Ze hesen de dode hond op de baar. De Zwerver straalde fel genoeg om de kleur van het bloed te laten zien.

Margo gaf Miauw aan Paul en trok haar jasje uit en legde het over Ragnarok heen. Kleine Man knikte stom.

Toen ging de kleine stoet terug zoals hij gekomen was, door de schemer die paars en goud was gevlekt.

De jonge Harry McHeath wees over zee. ‘Kijk,’ zei hij, ‘een witte rand. De maan komt achter de Zwerver uit.’

Donald Merriam huiverde toen hij de vage zwarte draden die de maan verbonden met de bovenkant van de Zwerver lijkwit zag worden. Opeens waren ze makkelijk te zien en deden ze meer dan ooit aan een spinnenweb denken.

Toen werd het raakpunt op de maan ook bijna verblindend wit: een wit halvemaantje dat vlug langer en breder werd. De witte draden kwamen uit de witte maan en liepen toen met een boog weg.

Er was iets diep verontrustends aan het halvemaantje: naarmate het aangroeide scheen het te bol te worden, alsof de maan de vorm van een rugbybal aannam. En deze te bolle rand was niet glad afgetekend tegen de zwarte hemel, maar een klein beetje hoekig. De grens tussen de zwarte maan en de halvemaan was ook een beetje hoekig. Bovendien waren er puntige barsten in het oppervlak van de halvemaan, alsof het een maan in een Byzantijns mozaïek was.

Plotseling ontbrandde er een verblindend wit schijnsel rechts van de Baba Yaga. De weerkaatsing in het ruimtescherm maakte Don bijna blind.

Hij sloot zijn ogen en graaide naar een polarisatiebril, zette hem op en stelde hem in op maximum. Toen zwenkte hij het schip met een dubbele stoot van de noniusraketten iets naar stuurboord.

Daar, net opgerezen vanachter de Zwerver, hing de vlammende schijf van de Zon naast de donkere cirkel van de aarde — een witgloeiend dubbeltje naast een beroete gulden. Evenals de maan en de draden had de Baba Yaga zijn eerste omloop achter de Zwerver voltooid en dook hij weer op in het licht van de zon.

Don stelde zijn bril bij om de zon af te schermen, verminderde toen de polarisatie tot hij de nachtzijde van de aarde bij het licht van de Zwerver kon zien. De oostelijke kust van Noord Amerika was over de rechterrand in het daglicht gegleden. Heel Zuid Amerika was verdwenen. De rest van de globe bestond uit de Stille Oceaan, behalve daar waar Nieuw Zeeland zich aan de linkerkant begon te vertonen — daar viel nu de schemer.

Het verbaasde Don hoe het zijn hart verwarmde dat hij de aarde weer zag — niet verloren aan de andere zijde van de kosmos, maar slechts een half miljoen kilometer verderop!

Nieuw Zeelanders en Polynesiërs renden weg van hun eettafels en eetmatjes om te staren naar het wonder dat met de avond opkwam. Velen van hun veronderstelden dat de Zwerver de maan was, op monsterlijke wijze verminkt — hoogstwaarschijnlijk door Amerikaanse of Russische atoomexperimenten die uit de hand waren gelopen — dat het paars en goud de uitstralingen waren van een maanwijde atoomontploffing — en het kostte uren voor hen deze overtuiging uit het hoofd was gepraat. Maar de meeste bewoners van Australië, Afrika, Europa, en Azië sleten de dag op normale wijze, nog niet op de hoogte van de Zwerver, behalve als een wild Yankee-verschijnsel uit de kranten, van hetzelfde niveau als senatoren, filmsterren, het geloof aan de onfeilbaarheid van de bijbel, en Coca-Cola. De slimmere lieden dachten: Reclame voor een nieuwe griezelfilm, of — aha — een voorwendsel voor nieuwe eisen aan het adres van China en Rusland. Men zag geen verband — op een paar supersubtiele psychologen na — tussen de idiote nieuwsberichten over de maan en de maar al te realistische berichten van aardbevingsrampen.

Ook de Atlantische Oceaan lag nu in de dagzijde van de aarde, maar daar klonk het verhaal anders, aangezien de meeste vlieg- en vaartuigen die de scheep- en vliegroutes gebruikten de Zwerver gedurende de laatste uren van de nacht hadden waargenomen. Zij zochten driftig de gestoorde golflengten af naar nieuws, en probeerden verslagen en verzoeken om advies af te zenden naar reders en maritieme autoriteiten. Een paar zetten koers naar de dichtstbijzijnde havens. Anderen, die blijk gaven van een verrassende voorzichtigheid, ingegeven door hun kennis van zaken, draaiden op naar open zee.