Arthur Clarke - Pierworodni

— To był naprawdę bardzo elegancki pomysł — powiedział Carel. — Pierwotny wszechświat, mały, gęsty i straszliwie gorący, był jak komora pogłosowa wypełniona falami dźwiękowymi rozchodzącymi się w burzliwym ośrodku. Ale potem nastąpiła ekspansja. — Rozłożył swe delikatne ręce. — Bum. Nagle pojawiła się możliwość ochłodzenia i do akcji wkroczyła bardziej interesująca fizyka. Podczas fazy ekspansji owe fale dźwiękowe uległy rozproszeniu. Ale pozostawiły po sobie ślad, układ zagęszczeń, który dał początek pierwszym galaktykom. Dzięki temu, sporządzając mapę rozmieszczenia galaktyk, mieliśmy nadzieję, że uda nam się zrekonstruować te pierwotne dźwięki. To z kolei dostarczyłoby wskazówek co do fizyki kwintesencji, ciemnej energii, która w owym czasie…

Kiedy umundurowani uczestnicy zebrania zaczęli się niecierpliwić, Bella powiedziała łagodnie:

— Może przejdź do istoty sprawy, Bill.

Uśmiechnął się do niej. Miał własny elastyczny ekran, który teraz rozłożył na stole; urządzenie szybko nawiązało kontakt z podzespołami stołu.

— Tutaj mamy profil kosmicznej ekspansji. — Była to krzywa rosnąca z ostrym maksimum, wykreślona w skali logarytmicznej. Wyjaśnił, jak otrzymano tę krzywą na podstawie analizy pradawnego światła sączącego się z głębi kosmosu, uwzględniając korelacje obserwowanych struktur przy użyciu rozmaitych skal. „Częstotliwość” występowania układów galaktyk porównano z częstotliwościami owych dawno zaginionych fal dźwiękowych.

Tym razem przerwał mu Paxton.

— Jezu Chryste, wybaw mnie z mej niedoli. Dokąd to wszystko zmierza?

Carel postukał w ekran.

— Jeden z moich studentów przypadkowo natknął się na animację zniszczenia MGKX7-6102-016.

— Chciałbym wiedzieć, w jaki sposób to zdobył — warknął Paxton.

— Faktycznie to była ona — powiedział Carel niewzruszony. — Dziewczyna nazwiskiem Lyla Neal. Nigeryjka, niezwykle bystra. MGK został zniszczony w wyniku dziwnej eksplozji. Nie wyglądało to jak skutek trafienia z jakiejś broni z zewnątrz. Urządzenie jakby rozerwało się od wewnątrz. Na tej podstawie Lyla skonstruowała krzywą ekspansji MGK, by zobaczyć, jak wyglądały ostatnie chwile jego istnienia.

Pokazał następny wykres. Bella zobaczyła, że skala jest inna, ale wniosek był oczywisty. Krzywa ekspansji MGK była bardzo podobna do profilu kosmicznej ekspansji. Kiedy Carel nałożył na siebie obie krzywe, okazało się, że dokładnie się pokrywają.

Bella odchyliła się w krześle zaszokowana.

— I co to oznacza?

— Mogę jedynie spekulować na ten temat — powiedział Carel.

— Więc na miłość boską uczyń to — warknął Paxton.

— Odnoszę wrażenie, że MGK został zniszczony przez szczególną, zlokalizowaną porcję ciemnej energii. Został rozerwany dokładnie przez tę samą siłę, która spowodowała rozszerzanie się wszechświata, jakimś sposobem skupioną na tym małym urządzeniu. Można to nazwać bronią kosmologiczną. To dość niezwykłe. — Uśmiechnął się. — Lyla nazywa to bombą Q.

— Urocze — warknął Paxton. — Możemy ten obiekt zatrzymać, zestrzelić, odchylić jego kurs?

Carel wydawał się zaskoczony, że go o to pytają.

— No cóż, nie mam najmniejszego pojęcia. To nie jest coś takiego jak burza słoneczna, admirale, będąca zdarzeniem, w wyniku którego została uwolniona ogromna energia, co zostało starannie zaplanowane. Ale to jest prawie nieznany rodzaj fizyki. Trudno sobie wyobrazić, abyśmy mogli na to odpowiedzieć w jakiś konkretny sposób.

Bella powiedziała:

— Ale Bill, co się stanie, kiedy ta bomba Q dotrze do Ziemi?

Znów wydawał się zaskoczony pytaniem.

— To akurat wydaje się oczywiste. Jeżeli znów zadziała w taki sam sposób — nie ma powodu, aby sądzić, że jej zakres działania jest ograniczony — będzie dokładnie tak jak z MGK. - Rozłożył ręce. — Bum.

W pokoju zapadła grobowa cisza.

Bella rozejrzała się wokół stołu. Przedtem ci starzy kosmiczni żołnierze wyglądali tak, jakby się dobrze bawili. Teraz byli przygaszeni, milczący. Karty zostały odkryte.

I co gorsza, z tego co zdołała zrozumieć, ta „kosmologiczna” technologia rozbijała w drobny mak kosztowne linie obronne, które ludzkość próbowała zbudować.

— Dobrze — powiedziała. — Mamy dwadzieścia jeden miesięcy, zanim ten obiekt dotrze do Ziemi. Więc co robimy?

— Musimy to zatrzymać — natychmiast powiedział Paxton. — To jedyna możliwość. Inaczej nie uda nam się uratować ludności Ziemi, nie możemy ewakuować całej planety. Rzucimy do walki wszystkie środki, jakie mamy. A zaczniemy od tego, co mamy w Stacji Trojańskiej. — Zerknął na Bellę.

Bella wiedziała, co ma na myśli. Statki A. I wiedziała, że to najprawdopodobniej oznacza wciągnięcie Edny do akcji. Ale na razie oddaliła od siebie tę myśl.

— Opracuj plan operacji, Bob. Ale nie ma powodu, aby wierzyć, że którykolwiek z posiadanych przez nas rodzajów broni coś zmieni. Musimy się dowiedzieć o tej anomalii czegoś więcej i znaleźć jej słabe punkty. Profesorze Carel, niniejszym zostaje pan oddelegowany do udziału w tym przedsięwzięciu.

Carel pochylił głowę. Paxton powiedział poważnie:

— Jest jeszcze coś.

— Tak?

— Bisesa Dutt. Rozminęliśmy się z nią. Uciekła windą jak szczur.

Bella była zdumiona.

— Windą kosmiczną? I dokąd zmierza?

— Nie wiem. Niedawno opuściła hibernaculum. Możliwe, że ona sama tego nie wie. Ale ktoś to wie, jakiś pieprzony Kosmita.

— Panie admirale — warknęła Bella. — Taki język nam nie pomaga.

Uśmiechnął się chytrze.

— Będę grzeczny. Ale musimy odnaleźć Bisesę Dutt, bez względu na to, komu wejdziemy w paradę.

Bella westchnęła.

— Dobrze. A teraz myślę, że muszę o wszystkim poinformować paru prezydentów. Czy jest jeszcze coś?

Paxton pokręcił głową.

— Zwołajmy konferencję za godzinę. I słuchajcie: nie chcemy żadnych przecieków.

Kiedy zebranie się skończyło, Bella poczuła niepokój. Fakt, że Carel musiał się tutaj przedzierać, dowodził, że gładkość prezentacji nie oznaczała wszechstronnej wiedzy. I gdyby nie ta przypadkowa obserwacja bystrej studentki Carela, nie byliby w stanie odkryć prawdziwej natury tego artefaktu, tej broni, tej bomby Q.

Czego jeszcze nie wiedzieli? Czego jeszcze nie dostrzegali? Czego jeszcze?

Prawie całe podniecenie nieustannym wznoszeniem się minęło w ciągu pierwszych dwudziestu czterech godzin. Bisesa nie uwierzyłaby w to, kiedy opuszczali Ziemię, ale szybko ją to znudziło.

Kiedy nieustannie malała siła ciążenia, unoszące się koce, fragmenty ubrania i jedzenia coraz bardziej zaśmiecały kabinę. Bisesa pomyślała, że przypomina to biwakowanie w spadającej windzie. Szczególnie nieprzyjemne były kawałki ściętych włosów Aleksieja. I trudno było się myć. Mieli wystarczającą ilość wody pitnej, ale w tej kabinie towarowej nie było prysznica. Po pierwszych kilku dniach kabina, jak było do przewidzenia, śmierdziała jak ubikacja.

Bisesa próbowała wykorzystywać czas konstruktywnie. Powracała do zdrowia po pobycie w hibernaculum. Dużo spała, a Aleksiej i Myra pomagali jej wykonywać ćwiczenia w warunkach małej siły ciążenia, zapierając się o ściany, aby wzmocnić mięśnie. Ale można było tylko wykonywać ćwiczenia albo spać.

Aleksiej także miał zajęcie. Rzucił się w wir pracy, sprawdzając systemy pająka, wykonując dwa razy dziennie próby funkcjonowania rozmaitych urządzeń. Dokonał nawet oględzin szwów kadłuba i filtrów. Kiedy pracował, mruczał i podśpiewywał dziwne, szalone hymny do Słońca.