Arthur Clarke - Pierworodni

Skinęła głową.

— Jakkolwiek to się potoczy, będę wdzięczna za pomoc. — Trzymając w dłoniach kawę, Bella poprowadziła Carela do krzesła. — Dopilnuję, żeby dopuszczono pana do głosu — szepnęła. — A później musimy porozmawiać o Tooke’ach.

Następnie szybko obeszła pokój, witając się ze wszystkimi. Oprócz członków Komitetu Patriotów byli tam przedstawiciele rozmaitych międzynarodowych sił zbrojnych i rządów popierających Światową Radę Przestrzeni Kosmicznej.

Jeśli chodzi o jakość tych delegatów, pierwsze wrażenie nie było korzystne. Rada od wielu dziesięcioleci zajmowała się wyłącznie działaniami o charakterze „przygotowawczym” i „doradczym”; od czasu burzy słonecznej wojna z niebiosami miała charakter zimnej wojny. Praca na rzecz Rady nie była cenionym zadaniem dla doradcy ds. wyboru zawodu. Może to pomieszczenie było pełne takich Bobów Paxtonów, fanatyków o stalowym spojrzeniu, albo też ludzi bez perspektyw.

Ale powiedziała sobie, że nie powinna się śpieszyć z oceną, w końcu gdyby rzeczywiście istniało nowe niebezpieczeństwo zbliżające się do Ziemi, ci mężczyźni i kobiety stanowiliby główną siłę, która pomogłaby się z nim uporać.

Stojąc u szczytu stołu, Bob Paxton, samozwańczy przewodniczący zebrania, uderzył palcem w szklankę, by przywołać zebranych do porządku. Reszta, być może zafascynowana świadomością, że oto jest wśród nich pierwszy człowiek, jaki postawił stopę na Marsie, natychmiast się podporządkowała.

Paxton powiedział, że cel tego zebrania jest dwojaki.

— Po pierwsze, ma przedstawić pani przewodniczącej Fingal przegląd środków, jakie ma do dyspozycji. Po wtóre, skupić się specjalnie na anomalii, która obecnie zbliża się do orbity Jowisza…

— I właśnie w tej sprawie — wtrąciła Bella — poproszę profesora Carela o zabranie głosu.

Paxton niechętnie wyraził zgodę.

Zaczęto dyskutować o sposobach obrony układu słonecznego.

Prezentacja Paxtona stanowiła istny karnawał kółek, wykresów i obrazów, przy czym niektóre z nich były trójwymiarowe i animowane; nad stołem unosiły się hologramy niczym reklamy fantastycznych zabawek. Ale tematyka tej prezentacji była ponura.

— Od dnia burzy słonecznej przeznaczaliśmy znaczne środki na Ziemi i poza jej granicami na obserwację nieba…

Bella odniosła wrażenie, że Ziemia jest pokryta siecią elektronicznych oczu obserwujących niebo na wszystkich długościach fali. Były tam urządzenia NASA, takie jak stary łańcuch układów śledzących w Hiszpanii, Australii i na pustyni Mojave o nazwie Sieć Głębokiego Kosmosu, urządzenie śledzące bliskie asteroidy w Nowym Meksyku o nazwie LINEAR i inne systemy strażnicze. Podobnie olbrzymi radioteleskop w Arecibo poświęcał teraz znaczną część czasu nie na obserwacje astronomiczne, lecz na poszukiwania sztucznych sygnałów z gwiazd.

Astronomia obserwacyjna nagle została zasilona pieniędzmi, dzięki którym mogła urzeczywistnić poprzednio nieosiągalne marzenia. Bella patrzyła na obrazy Wielkiego Teleskopu w Chile, Bardzo Wielkiego Teleskopu w Maroko i Gigantycznego Teleskopu, zwanego Sową, usytuowanego w miejscu o nazwie Kopuła C w Antarktyce, gdzie ilość stali wystarczająca do zbudowania drugiej wieży Eiffla podtrzymywała gigantyczne zwierciadło o średnicy stu metrów. Sowa fotografowała narodziny pierwszych gwiazd we wszechświecie i co ważniejsze, sporządzała mapy powierzchni planet krążących wokół pobliskich gwiazd.

Urządzenia pracujące poza granicami Ziemi były niemniej imponujące. Najbardziej udanym spośród nowych obserwatoriów umieszczonych w przestrzeni kosmicznej była usytuowana w punkcie Lagrange’a stacja Cyklopa, która krążyła wokół Ziemi. Zainstalowano tam teleskop wyposażony w pojedynczą, bardzo dużą soczewkę Fresnela, czyli soczewkę dyfrakcyjną, nie zaś zwierciadło.

Jeśli chodzi o to, czego szukały te wszystkie zautomatyzowane oczy, wyniki stuletnich badań starych entuzjastów SET1 zostały po prostu rozgrabione. Opracowywano strategie, dzięki którym można będzie wykrywać sygnały wszelkiego rodzaju aż do bardzo krótkich impulsów — błysków laserowych trwających nie dłużej niż jedna miliardowa sekundy.

Paxton mówił także o mniejszych oczach, całej ich flotylli, rozproszonej w układzie słonecznym i sięgającej aż do orbity Neptuna. Pokazał trójwymiarowy obraz Monitora Głębokiego Kosmosu X7-6102-016, który wysłano na orbitę wokół Saturna.

— To są nasi automatyczni strażnicy, nasza pikieta — grzmiał Paxton. — MGKX7-6102-016 był typowym, najnowocześniejszym urządzeniem naukowym, solidnym i zaopatrzonym w osłonę. Takie urządzenia patrolują niebo aż do samego skraju naszego układu. A także obserwują się wzajemnie.

— To prawda — niepewnie wtrącił profesor Carel. — W rzeczywistości to zaobserwowane przez inne sondy zniszczenie X7-6102-016 zwróciło moją uwagę, nie zaś coś, co przekazała sama sonda.

Bella powiedziała:

— Więc żyjemy w skrupulatnie obserwowanym układzie słonecznym. Co tam masz jeszcze, Bill?

— Broń. — Paxton zamachał ręką i obraz MGKX7-6102-016 zniknął.

— Nadaliśmy temu nazwę Forteca Sol — powiedział Paxton ponuro. — Tworzymy głębokie linie obrony od rubieży układu słonecznego do jego części wewnętrznej, z centrum w ojczyźnie rodzaju ludzkiego, Ziemi. Sama pani wie, że już umieściliśmy nasze zabawki nawet na asteroidach trojańskich.

Asteroidy trojańskie to duże skupisko asteroid obiegających jeden z punktów Lagrange’a Jowisza. Akurat w tej chwili córka Belli, Edna, przebywała na Stacji Trojańskiej, pracując nad nową generacją statków kosmicznych zwanych statkami A. Było to przedsięwzięcie ściśle tajne.

— Dalej mamy asteroidy. Dla celów planowania militarnego wykorzystujemy linię A, centralny pas stanowiący granicę między wewnętrzną a zewnętrzną częścią układu słonecznego. Następnie mamy stacje w punktach Lagrange’a Marsa i Ziemi…

W samym układzie Ziemia-Księżyc znajdowały się platformy obronne na Księżycu, w księżycowych punktach Lagrange’a i na orbicie Ziemi: były to satelity-zabójcy, które potrafiły zasypać intruza gradem kul lub usmażyć go za pomocą laserów emitujących promienie X, albo zwyczajnie staranować. Istniały także systemy naziemne, potężne lasery, miotacze cząstek oraz wyremontowane międzykontynentalne pociski balistyczne z okresu zimnej wojny, które wciąż były w stanie wystrzelić z Ziemi swój ładunek wybuchowy. Ogromne samoloty nieustannie patrolowały górne warstwy atmosfery ziemskiej, mając na pokładzie broń, która mogła zniszczyć nadlatujące pociski. I tak dalej. Cały obszar wewnątrz orbity Księżyca był pełen broni, od powierzchni Ziemi wzwyż, i obejmował coś, co Paxton nazywał „LEO, HEO, GEO i SUPERGEO” — czyli obiekty na orbitach niskiej, wysokiej, geostacjonarnej i poza nią.

Jawna obecność broni i wyposażenia wojskowego to był dopiero początek. Wykorzystane zostało wszystko, co można było wykorzystać do produkcji broni. Nawet znajdujące się w przestrzeni kosmicznej systemy do kontroli pogody, takie jak soczewki i zwierciadła o kilometrowej średnicy, można było łatwo skierować w inną stronę. Każdy pług można było przekuć na miecz.

Bella truchlała, kiedy próbowała wyobrazić sobie przebieg bitwy obronnej, jeśli zostanie zastosowana któraś z tych broni. A to, że wszystkie te rodzaje broni, stworzone, aby prowadzić wojnę na niebie, można obrócić przeciw wrogom na Ziemi, jakoś nikomu nie przyszło do głowy.