Philip Farmer - De Rivierplaneet

Burton voelde hoe zijn armen gevoelloos werden onder de slag van de knots. Nu gehoorzaamden niet alleen zijn benen maar ook zijn linkerarm hem niet meer. Niettemin balde hij zijn rechtervuist en probeerde Göring een slag toe te brengen. Hij hoorde iets kraken en zijn ribben voelden aan alsof zij uit hun scharnieren werden gelicht en in zijn longen werden gedreven. De lucht werd uit hem geperst en opnieuw lag hij op het koude, natte gras.

Naast hem viel iets neer. Ondanks zijn hevige pijn tastte hij ernaar. Hij hield de knots in zijn hand. Göring had deze laten vallen. Terwijl hij bij iedere pijnlijke ademhaling hevig trilde, hees hij zich op één knie. Waar was die krankzinnige? Twee schimmen dansten voor hem, vervaagden, smolten samen en scheidden zich weer gedeeltelijk. De hut! Zijn ogen keken scheel. Hij vroeg zich af of hij een hersenschudding had maar vergat het toen hij Göring vaag in het licht van een verre bliksemstraal zag, of, twee Görings. De een scheen de ander gezelschap te houden, de Göring aan de linkerkant stond met zijn voeten op de grond en die aan de rechterkant liep in de lucht.

Beiden hielden hun handen in de regen omhoog alsof zij deze probeerden te wassen. Maar toen de twee zich omdraaiden en naar hem toekwamen begreep hij dat zij dat inderdaad probeerden. Zij riepen in het Duits, met één enkele stem: ‘Neem het bloed van mijn handen! O, God, was het af!’

Burton strompelde met opgeheven knots naar Göring toe. Zijn bedoeling was hem bewusteloos te slaan, maar Göring draaide zich plotseling om en ging er vandoor. Burton volgde hem zo goed hij kon, heuvel af, een andere heuvel op en vervolgens het vlakke land op. Het hield op met regenen, donder en bliksem stierven weg en zoals altijd waren de wolken binnen vijf minuten verdwenen. Het sterrenlicht glom op Göring’s blanke huid.

Als een geestverschijning gleed hij voor zijn achtervolger uit, klaarblijkelijk met de bedoeling bij De Rivier te komen. Burton bleef hem achternazitten ofschoon hij zich afvroeg waarom hij dat deed. Zijn benen hadden hun kracht bijna geheel herwonnen en hij zag niet langer alles dubbel. Kort daarna vond hij Göring. Deze zat op zijn hurken bij De Rivier en staarde strak naar de golven, waarin het gebroken sterrenlicht weerspiegelde.

Burton zei: ‘Ben je nu weer in orde?’

Göring schrok. Hij maakte aanstalten op te staan maar veranderde van gedachten. Kreunend legde hij zijn hoofd op zijn knieën.

‘Ik wist wat ik deed maar ik wist niet waarom,’ zei hij dof. ‘Karla was bezig me te vertellen dat zij morgenochtend zou verhuizen omdat zij door al het lawaai dat ik met mijn nachtmerries maakte niet kon slapen. Bovendien gedroeg ik me vreemd. Ik smeekte haar te blijven. Ik zei dat ik heel veel van haar hield en dat ik zou sterven als ze me verliet. Ze zei dat ze erg op me gesteld was, of liever gezegd was geweest, maar dat ze niet van me hield. Plotseling leek het dat, als ik haar wilde houden, ik haar moest vermoorden. Ze rende gillend de hut uit en de rest weet je.’

‘Ik was van plan je om zeep te brengen,’ zei Burton, ‘maar ik zie dat je niet verantwoordelijker dan een krankzinnige bent. De mensen hier zullen dat excuus echter niet aanvaarden. Je weet wat ze met je zullen doen: ze zullen je aan je enkels ophangen en je zo laten hangen tot je dood bent.’

Göring riep: ‘Ik begrijp het niet! Wat gebeurt er met me? Die nachtmerries! Geloof me, Burton, als ik heb gezondigd, heb ik daarvoor geboet! Ik kan geen boete blijven doen! Mijn nachten zijn een ware hel en mijn dagen zullen dat ook gauw worden! Dan is er nog maar één manier om rust te vinden! Ik maak mijzelf van kant! Maar het zal niets helpen! Ik zal weer wakker worden... en dan begint de hel opnieuw!’

‘Blijf van het droomgum af,’ zei Burton. ‘Je zult het moeten uitzitten. Je kunt het best. Je hebt me verteld dat je op aarde een morfineverslaving te boven bent gekomen.’

Göring stond op en keek Burton aan. ‘Dat is het ’m juist! Sinds ik op deze plek kwam heb ik geen gum aangeraakt!’

Burton zei: ‘Wat? Ik zou zweren...!’

‘Je hebt aangenomen dat ik het spul gebruikte door de manier waarop ik me gedroeg! Nee, ik heb geen stukje gebruikt maar het maakt geen enkel verschil!’

Ondanks zijn afkeer van Göring voelde Burton medelijden. Hij zei: ‘Je hebt de doos van Pandora, die in jezelf zit, opengedaan en het ziet er naar uit dat je niet in staat bent het deksel dicht te krijgen. Ik weet niet hoe dit moet aflopen maar ik zou niet graag in je schoenen staan. Niet dat je het niet verdiend hebt.’

Göring zei op rustige, besliste toon: ‘Ik zal ze verslaan.’

‘Je bedoelt dat je jezelf zult overwinnen,’ zei Burton. Hij draaide zich om maar bleef staan om nog iets te zeggen: ‘Wat ben je van plan te doen?’

Göring gebaarde naar De Rivier. ‘Mezelf verdrinken. Ik ga een nieuw begin maken. Misschien ben ik op de volgende plaats daarvoor beter uitgerust. Bovendien wil ik onder geen beding als een kip in de etalage van een poelier opgeknoopt worden.’

‘Au revoir dan,’ zei Burton, ‘en veel geluk.’

‘Dank je. Weet je, eigenlijk ben jij niet zo beroerd. Mag ik je een kleine raad geven?’

‘En die is?’

‘Je kunt beter zelf van het droomgum afblijven. Tot dusverre heb je geluk gehad maar een dezer dagen krijgt het je net als mij te pakken. Jouw duivels zijn anders dan de mijne, maar voor jou zullen zij net zo monsterachtig en schrikaanjagend zijn als voor mij.’

‘Onzin! Ik heb voor mezelf niets te verbergen!’ lachte Burton luid. ‘Ik heb genoeg van het spul gekauwd om dat te weten.’

Hij liep weg maar bleef over de waarschuwing nadenken. Hij had het gum tweeëntwintig keer gebruikt. Iedere keer had hij gezworen het nooit weer aan te raken.

Op de terugweg naar de heuvels keek hij achterom. De schimmig-bleke gestalte van Göring zonk langzaam in het zwart-zilveren water van De Rivier weg. Burton salueerde want hij was niet iemand die het dramatische gebaar kon weerstaan.

Daarna vergat hij Göring. De pijn in zijn achterhoofd, die tijdelijk was afgenomen, kwam feller dan tevoren terug. Zijn knieën werden als was en op nog maar enkele meters afstand van zijn hut moest hij gaan zitten.

Daarna moest hij bewusteloos of half bewusteloos zijn geworden omdat hij zich niet herinnerde dat hij door het gras was gesleept. Toen hij bijkwam bemerkte hij dat hij op een bamboebed in een hut lag.

Het was donker en de enige verlichting vormde het sterrenlicht dat door de boomtakken aan de andere kant van het vierkante raam naar binnen sijpelde. Hij draaide zijn hoofd om en zag de schimmige, bleekwitte vorm van een man, die gehurkt naast hem zat. De man hield een dun metalen voorwerp voor zijn ogen en het glanzende einde ervan was op Burton gericht.

Zodra Burton zijn hoofd had omgedraaid legde de man het voorwerp neer. Hij sprak in het Engels: ‘Het heeft me veel tijd gekost je te vinden, Richard Burton.’

Burton tastte met zijn linkerhand, die uit het gezicht van de man was, over de vloer om een wapen te zoeken. Zijn vingers raakten niets dan de aarden grond. Hij zei: ‘Wat ben je van plan met me te doen nu je me gevonden hebt, verdomde Ethicus?’

De man ging even verzitten en grinnikte. ‘Niets.’ Hij zweeg even en zei vervolgens: ‘Ik ben niet één van Hen.’ Toen Burton de adem inhield vervolgde hij: ‘Dat is niet helemaal waar. Ik ben wel bij Hen, maar ik ben niet één van Hen.’ Hij raapte het voorwerp waarmee hij Burton had gadegeslagen op.

‘Dit dingetje vertelt me dat je een schedelfractuur en een hersenschudding hebt. Je bent blijkbaar erg taai omdat je naar de ernst van het letsel te oordelen dood zou moeten zijn, maar misschien haal je het nog als je het kalm aan doet. Jammer genoeg heb je geen tijd om te herstellen. De Anderen weten dat je in dit gebied bent en wel tot op veertig kilometer nauwkeurig. In een paar dagen zullen Ze je hebben opgespoord.’