Элеанора Ляхновіч - Турба-Элік і яго сябры

Следам за Дыназабрам не стрымаўся і запеў Цыркуль:

— Цыр-кулцык! Цыр-кулцык!

А за імі замуркала сваю песеньку Прынцэса Ружа:

— Мяў-мурррняў!

Да сяброў далучыўся і Турба-Элік:

— Бі-бі-бо! Бі-бі-моль!

І Гонка-Стрыж:

— Пік-пік! Пік-пік!

І Сонейка:

— Соль-фасоль! Соль-фасоль!

І лунаробат Цоп:

— Цоп-цып-цып!

Сябры заспявалі разам — атрымаўся веснавы хор!

Турба-Элік і яго сябры з вясёлай песенькай ехалі па чароўнай дарозе і неўзабаве апынуліся на шаліку у рознакаляравы гарошак. Першым гэта заўважыў Сонейка:

— Сябры! Здаецца, мы трапілі на ягадную дарогу!

— Ах, як смачна яна пахне суніцамі! — мяўкнула Ружа.

— Сапраўдная сунічная паляна! — узрадаваўся Гонка-Стрыж. — Пік-пік! Давайце частавацца!

Па гэтаму шаліку сябры ехалі павольна, раз-пораз прыпыняліся, каб паласавацца ягадамі.

— А я лепш люблю маліны! — сказала кошачка, калі наелася суніц.

— А я — ажыны! — сказаў Сонейка

— А я — чарніцы! — сказаў Стрыж.

— А я — буякі! — сказаў Турба-Элік.

— А я — лунякі! — сказаў Цыркуль.

— А я — маррошкі! — сказаў Папяровы Дыназабр.

— Няпраўда, не бывае гэткіх ягадаў! — запярэчыла Ружа.

— А вось і бывае! — пакрыўдзіўся Дыназабр.

— Так. Бывае. Марошкі — жоўтыя ягады, смачныя, салодкія. Растуць у Паўночных гарах ля Белага мора, — паведаміў лунаробат Цоп.

— Ах! Я і не ведала… Прабач, Дыназабрушка! — перапрасіла котка.

— Увага! На аўтабане растуць ягады на любы густ! — дадаў Цоп.

І сябры рушылі далей па смачнай дарозе ў рознакаляровы гарошак, мімаходам сілкуючыся ягадамі. Калі Турба-Элік наеўся, ён азірнуўся… і ажно падскочыў з перапуду! — замест сваіх сяброў ён убачыў незнаёмыя сінія машынкі, чарнільнага кракадзіла і фіялетавага ката… Але сябры хутка высветлілі — што да чаго. Аказваецца, пачаставаўшыся сінімі буякамі і фіялетавымі чарніцамі і ажынамі, яны самі зрабіліся сінімі і фіялетавымі! І сябры пачалі смяяцца адзін з аднаго… А калі супакоіліся Сонейка і кажа:

— Спачатку мы ехалі па музычнай дарозе, зараз — па смачнай. Цікава — а якая дарога чакае нас наперадзе?

— А я мяркую, — сказала Прынцэса Ружа, — што спачатку мы ехалі па вясновай дарозе, зараз — па летняй, а наперадзе нас чакае асенняя і зімняя дарогі.

— А мне здаецца, — сказаў Турба-Элік, — што мы ўвесь час едзем ведаеце па чым? — па вясёламу аўтабану!

— Ха-ха-ха! — засмяяўся Сонейка. — Па вясёламу аўтабану вандруе вясёлая аўтабанда!

І ўсе ізноў сталі смяяцца, але раптам пайшоў дождж. І зараз жа сябры заўважылі, што вясёлая дарога скончылася, а пачалася сумная, шэрая і слізкая. Дожджык — яго зрабіў Глеб пры дапамозе пырскалкі — умомант змыў з сяброў сінюю ягадную фарбу. Яны паехалі жвавей, балазе дарога была роўная, і неўзабаве апынуліся на чарговым шаліку — снежнабелым, звязаным з воўны. І адразу застраглі! Па пухкім шаліку не круціліся нават шыпаваныя калёсы Турба-Эліка! Машынкі безнадзейна буксавалі ў белых ваўняных сумётах. Дыназабр і Цыркуль паспрабавалі ўзляцець, як раптам ўзнялася снежная бура і здунула сяброў абратна ў сумёты. Тады лунаробат Цоп выклікаў па рацыі лятаючую талерку. Талерка прыляцела, пазбірала вясёлую аўтабанду на борт і стартавала. Яна перанесла сяброў скрозь снежны буран і прызямлілася на чарговы шалік.

Шалік здарыўся вельмі прыгожы, ярка-паласаты — як вясёлка! Паехалі сябры па новай дарозе з вясёлкавым настроем!

Раптам ў паветры з’явіліся дзівосныя празрыстыя пузыры… Яны пераліваліся ўсімі вядомымі колярамі! Папяровы Дыназабр рынуўся паляваць за бліскучымі пузырамі, аднак ад ягонага дотыку самы вялікі пузыр — ПУХ! — і лопнуў! Ад нечаканасці Дыназабр страціў арыенцір і ўпаў на лунаробата Цопа. Цоп паставіў сябра на лапы, а хлопчык Глеб весела засмяяўся! Бо гэта ён навыдзімаў мыльных вясёлкавых пузыроў, якія гэтак ўразілі Дыназабра!..