Элеанора Ляхновіч - Турба-Элік і яго сябры

— Ох… Мне патрэбны сябры, — уздыхнуў Дыназабр, — бо я вельмі адзінокі і мне сумна сьцерагчы гэтыя камяні і горы.

— А навошта табе сьцерагчы горы, га, Папяровы Дыназабр? Няўжо іх можна скрасьці? — дапытваюцца машынкі.

— Горы скрасьці немагчыма, — адказвае Дыназабр. — Насамрэч я сцерагу горную цішыню.

— Цішыню???

— Так, цішыню. Ва ўсім свеце ёсць адзінае месца, дзе яшчэ можна пачуць цішыню — гэта горы. Людзі наўмысна прыязджаюць ў горы, каб паслухаць цішыню. Потым яны ходзяць па гарам, любуюцца імі, малююць — я іх не чапаю. А вось свавольнікаў, якія крычаць у гарах, шкодзяць і смецяць, на машынах ездзяць і бібікаюць, я пужаю: сяджу ў пячоры і грозна рыкаю — абрр-забрр! Аж камяні трасуцца! Шкоднікі пужаюцца і больш не лезуць ў горы — баяцца землятрусу.

— А якая яна, горная цішыня? Я ніколі не чуў цішыні, - задуменна сказаў Турба-Элік, — бо ў мяне амаль заўсёды працуе матор.

— І я таксама не чуў цішыні, асабліва ў горадзе, — пагадзіўся з Элікам Гонка-Стрыж. — Нават калі я выключаю рухавік, усёроўна чую вакол сябе нейкія гукі, напрыклад, як працуе тэлевізар, альбо кампутар, ці радыё, ці халадзільнік, электрачайнік, гадзіннік, мабільнік, ліфт, фен, цягнік, самалёт, блендэр, пральная машына…

— Дык паслухайце цішыню, пакуль вы ў гарах, — прапанаваў Дыназабр, і машынкі сцішыліся.

Давай, дружа, і мы разам з машынкамі паслухаем цішыню.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Турба-Эліку вельмі спадабалася цішыня — ён нават прыжмурыў свае залатыя вочкі.

— Папяровы Дыназабр! Калі ласка, прабач нас, што мы парушылі горную цішыню сваімі аўтасігналамі, - кажа Турб-Элік. — Мы гэтак больш не будзем. Мы зараз жа ціхенька паедзем абратна, ты толькі адпусці нашага сябра Сонейка…

— І вы мяне прабачце, што напалохаў вас, — адказвае Дыназабр. — Сонейка, хадзі сюды! Выбачай, што я схапіў цябе. Вы харрошыя сябры!

— А хочаш, і ты станешся нашым сябрам! — прапанаваў Турба-Элік. — Паехалі да нас у госьці! Мы будзем разам гуляць у хованкі, у даганялкі, у нас можна бібікац! Згодны, Папяровы Дыназабр?

— Дзякуў вялікі! — узрадаваўся Дыназабр. — Сябры! Сядайце на мяне! Я вас хутка перанясу праз Паўночныя Горы! Гайда, ляцім у ваш горад!

Машынкі селі на свайго новага сябра Папяровага Дыназабра і паляцелі да дому. Зверху яны абачылі родную шафу і пасьпяхова прызямліліся на яе.

Папяроваму Дыназабру дужа спадабалася ў гасьцях. Сябры парашылі гуляць у хованкі. Гульню распачаў Дыназабр. Ён закрыў вочы і пачаў лічыць: «Адзін, два, тры…» а машынкі ў гэты час хаваліся хто-куды. Гонка-Стрыж на 4-ай хуткасьці ўехаў у татаў тапак, Сонейка схаваўся за пыласосам, а Турба-Элік — пад коўдрай. «…чатырры, пяць — я іду шукаць», — скончыў лічылачку Дыназабр і паляцеў шукаць сяброў.

Потым жмурыў Турба-Элік: «Раз, два, тры…» Папяровы Дыназабр схаваўся ў кнізе. Сонейка скокнуў у скрыню з гуталінам. Стрыж занадта доўга думаў, куды схавацца, і таму Элік першым яго застукаў…

…А тым часам Глебаў тата рамантаваў у калідоры хлопчыкаў ровар. Спецыяльным інструментам — жалезным газавым ключом — тата падняў сядзенне: Глеб ва ўсе вочы глядзеў на гэты устрашальнага выгляду ключ. Потым хлопчык узяў цяжкі інструмент у рукі… Але раптам войкнуў і выпусціў яго — Глебу падалося, што ключ, шчоўкнуўшы чыгуннымі сківіцамі, сам выслізнуў з рук! Чорная прылада з раззяўленай пашчай вельмі напужала хлопчыка, таму ён гэтак і пакінуў яе на падлозе і стаў гуляць з іншымі інструментамі з татавай скрыні.

…А машынкі ўсё гулялі ў хованкі. На гэты раз жмурыў Гонка-Стрыж. Усе пахаваліся хто-куды, адзін Турба-Элік яшчэ вагаўся, куды яму лепш схавацца. Ён заехаў у калідор, дзе тата рамантаваў ровар, убачыў скрыню з прыладамі і толькі хацеў туды скокнуць, як раптам!.. дарогу яму перагарадзіла страшэнная жалезная пачвара з раззяўленай пашчай і злосна ляснула зубамі. Турба-Элік нават развярнуцца не паспеў, каб уцячы, як адчуў — сківіцы Жалезнага Цмока схапілі яго і са ўсяе моцы сціснулі… Імгненне — і Элік рассыпаўся на мноства запчастак: колцы, дверцы, фары паляцелі ў розныя бакі… Тым часам Жалезны Цмок як віхур уляцеў у дзіцячы пакой і стаў усё грызьці, ламаць і знішчаць на сваім шляху… Сябры бачылі, што зрабілася з Турба-Элікам, і не разгубіліся: яны выклікалі атрад салдацікаў, якія расстралялі зламысную пачвару з пушак… Але пластыкавыя ядры толькі паказыталі Цмока… Ні баявая машына пехоты на батарэйках, ні цяжкая артылерыя кубікаў, ні нават фанарык з чырвоным лазерам не здолелі спыніць ліхадзействы Жалезнага Цмока! Страшэннымі сківіцамі ён схапіў Сонейка за колцы і адарваў іх разам з пярэднім мастом… Адно колца пакацілася па падлозе, а Цмок — хап! і праглынуў яго… Хацеў хапнуць і маленькага Стрыжа, але Гонка-Стрыж на тое і гонка! — уцёк і схаваўся пад ложкам. Дыназабр кінуўся да Жалезнага Цмока біцца, але злодзей нават увагі не звярнуў на папяровага ваяку. Цмок паляцеў знішчаць астатнія цацкі…