Элеанора Ляхновіч - Турба-Элік і яго сябры

Прыехалі машынкі на Поўдзень і вачам сваім не вераць — такая прыгажосць наўкола! Паўсюль сіняе-сіняе мора, выкладзенае з сініх плітачак, аздобленае ракушкамі і рознакаляровымі каменчыкамі! Вось бы пакупацца ў моры! Але перадусім сябры памыліся ў аўтамыйцы, бо пакуль ехалі на Поўдзень, дужа запыліліся. Памыўшыся, Турба-Элік і Гонка-Стрыж сталі шукаць які-небудзь плыт, каб паплаваць па моры, бо машынам строга забаронена купацца ў марской вадзе (чаму, як ты думаеш, дружа?). І тут сябры убачылі паралонавыя губкі і разважылі, што гэта спецыяльныя аўтамабільныя матрацы для марскіх прагулак — паралацы.

— Бі-бі-ба! — закрычаў Турба-Элік. — Мы знайшлі, на чым можна паплаваць па моры — на надзіманых паралацах!

І яны паплылі. Плывуць і дзівяцца — якое мора прыгожае і непрадказальнае! Блізка берега — блакітнае-блакітнае! Далей ад берага — бірузовае — сіняе — сіне-фіалетавае — цёмна-сіняе, а на самым глыбокім мейсцы — чорнае…

— Дык вось чаму мора называюць Чорным! — ускрыкнуў Турба-Элік. — Я здагадаўся, хто першы назваў яго гэтак — адважны капітан! Аднойчы ён заплыў на самую глыбокую глыбіню і ўбачыў, што мора насамрэч — чорнае! Глядзі, Стрыж, яно не сіняе і не блакітнае, як ля берага, а скрозь— чорнае! А пешаходы на пляжы дзівяцца: і чаму блакітнае мора называюць Чорным?..

— Сапраўды, Элік, — пагадзіўся з сябрам Гонка-Стрыж. — Але ж і далёка мы заплылі! Мора на глыбіні не толькі чорнае, але і жахлівае, і хвалі марскія ненадзейныя…

— Бі-ба-а! Якія вялікія хвалі! Яны шпурляюць паралацы як трэскі! Трымайся, Стрыж!..

— Нам трэба вяртацца да берага, Элік! — закрычаў спалоханы Стрыж. — Мы вельмі далёка заплылі!

— Далёка, Стрыж, — на Поўдзень!

— А-а-а! Я зараз перакульнуся! Ратуйце! Памажыце!

— Бі-бі-бі! Дапамажыце!

І сябры сталі адчайна бібікаць і клікаць на дапамогу. І раптам бачаць — ляціць да іх жоўценькая машынка пад парасонам і крычыць:

— Не хвалюйцеся, сябры! Я вас выратую! Эй, серабрыстая гонка! Трымай ратавальны магніт!

Гонка-Стрыж прычапіўся да магніта і падняўся ў паветра, следам за жоўтым ратаўніком, які трымаў магніт на вяроўцы. Незнаёмец паставіў Стрыжа на пясок, а сам паляцеў за Турба-Элікам. Аднак Эліка магніт не прыцягнуў (цікава — чаму? Адкажы-ка, мой дружа!) Тады ратаўнік кінуў Турба — Эліку вяроўку і прыбуксаваў да берага…

На беразе машынкі абсохлі і супакоіліся.

— А давайце знаёміцца, сябры! — прапанаваў жоўты незнаёмец. — Мяне завуць Сонейка. Я працую ратаўніком на водах! А вы хто? І адкуль прыехалі?

— Я — Турба-Элік, а гэта — мой сябра серабрыстая Гонка-Стрыж. Мы прыехалі з шафы хлопчыка Глеба. Нам вельмі хацелася паглядзець на мора, мы паплылі на паралацах, а марскія хвалі аднеслі нас гэтак далёка — у чорнае мора, і гэтак непрыкметна, што мы нават не заўважылі!.. Дзякуй табе, Сонейка, што выратаваў нас!

— Калі ласка, гэта мая праца. Але ведайце, што на паралацах нельга далёка заплываць, бо на глыбіні чорныя марскія хвалі небяспечныя — куляюць не толькі надзіманыя паралацы, але і жалезныя караблі.

— Скажы, Сонейка, — запытаўся Стрыж, — ты — звычайная металічная машынка, як я, а гэтак добра лятаеш! Скажы — як?

— А вось як, — адказвае жоўты ратаўнік. — Адчыняеш дверцы, машыш імі, як крыламі — і ляціш! Толькі высака я не магу ўзняцца.

— Бі-бі-бо! — весела ўскрыкнуў Турба-Элік. — У мяне таксама ёсць дверцы-крылцы!

— А ў мяне няма, — сумна ўздыхнуў Стрыж.

— Затое ты — супер-гонка! — нагадаў яму Элік. — Ты перагоніш самую хуткую машынку, нават цацачны Ферары хлопчыка Вовы, сябра нашага Глеба!

— А хто такі Глеб? — пацікавіўся Сонейка.

— Глеб — гэта хлопчык, наш лепшы сябра! — адказалі Элік і Стрыж. — А хочаш, мы і цябе з ім пазнаёмім? Паехалі да нас у госьці!

— З задавальненнем, машынкі! — пагадзіўся жоўты ратаўнік. — У мяне якраз пачынаюцца канікулы. А куды ехаць?

— Сапраўды — куды ехаць, каб вярнуцца дадому? — задумаўся Турба-Элік, а потым весела закрычаў. — Бі-бі-бо! Я ведаю! Дзе наш надзейны спадарожнік компас? Ён дапаможа і падкажа, ў які бок нам трэба ехаць!..

………………………………………………………………………………………………………