Элеанора Ляхновіч - Турба-Элік і яго сябры

І тут сябры ўбачылі жыхароў аранжавай планеты — маленькіх гарбузікаў! А Турба-Элік тым часам агледзіў сваіх сяброў, ці цэлыя яны, затым пералічыў і — недалічыўся Папяровага Дыназабра! Элік паклікаў Цыркуля, і яны разам паляцелі на пошукі Дыназабра. Яны знайшлі яго з паламаным крылам на стале. Сябры падхапілі параненага таварыша пад лапы і і перанеслі на падлогу. Котка Ружа асцярожна апрацавала ранку клеем ПВА і перавязала крылца ружовым матузком. Дыназабр падзякаваў сяброў за клопат, а Ружы удзячна пацалаваў лапку.

Неўзабаве прыйшла мама Глеба, убачыла касмічную аварыю і сказала, што без лятаючай талеркі тут не абыйсціся. Цыркуль выклікаў па рацыі талерку, і мама пазбірала на яе кавалкі зрынутай планеты і панесла на кухню… А потым усю зіму Глеб, мама і тата, Турба-Элік і яго сябры частаваліся смачнымі і карыснымі стравамі, прыгатаванымі з аранжавай планеты Гарбуз: кашай-гарбузянкай і семкамі-гарбузікамі.

Сёння ізноў субота — ня трэба ісці ў дзіцячы садок. Мама хлопчыка Глеба стаіць перад люстэркам і аглядае свае веснавыя абновы — паліто і сумачку. Маці вельмі падабаецца яе новае ўбранне, і ўсё ж ей падаецца, што новаму строю бракуе яркага ішаліка. «Трэба пашукаць у сваёй шафе,» — разважыла гэтак матуля і пачала вымаць з шафы шалік за шалікам і прымяраць іх перад люстэркам.

— Не пасуе, не пасуе, не пасуе, — задумліва вымаўляла маці, прымяраючы чарговы шалік. Яна перамерыла спачатку ўсе свае шалікі, затым усе татавы і хлопчыкавы. Аднак татавы шалікі аказаліся зусім не яркія, а цмяныя — шэрыя і сінія. Глебавы шалікі былі і яркія і пярэстыя, але замаленькія. Тады маці паклікала тату і сказала:

— Тата, паглядзі —за вокнамі вясна, а наш гардэроб такі бедны на веснавыя фарбы! Давай купім сабе прыгожыя яркія шалікі: мне бэзавы, а табе бірузовы …

Пакуль тата з мамай размаўлялі, хлопчык Глеб збіраў рознакаляровыя шалікі, раскіданыя матуляй па пакою. Потым ён стаў іх прымяраць і круціцца, як маці, перад люстэркам, паўтараючы:

— Пасуе, і гэты пасуе, і гэты… Мама! Мне пасуюць да твару ўсе шалікі! Калі яны табе не падыходзяць, можна я забяру іх сабе?

Маці пагадзілася, і Глеб стаў думаць, што з імі рабіць. Думаў ён, думаў і прыдумаў: нада скласці з шалікаў дарогу. І хлопчык пачаў акуратна раскладваць па падлозе шалік за шалікам, прасуючы іх далонямі, пакуль не атрымалася прыгожая і рознакаляровая дарога, доўгая і звілістая. Глеб уявіў сябе машынкай і «паехаў» па дарозе. Па шырокім шалікам ехаць было проста, а па вузкім — давялося балансаваць рукамі, каб не зрынуцца ў кювет, то бок на падлогу. Потым хлопчыку надакучыла гуляць у адзіноце, і ён паклікаў у гульню сваіх сяброў на чале з Турба-Элікам.

Сябры выйшлі на сярэдзіну пакоя і здзівіліся, убачыўшы незвычайную рознакаляровую дарогу.

— Бі-бі-бо! Якая цікавая аўтатраса! — узрадаваўся Турба-Элік. — Я гэткай яшчэ ніколі не бачыў!

— Ах, якая прыгожая шаша! Колькі на ёй кветак! — сказала ў захапленні Прынцэса Ружа.

— Пік-пік! — бібікнуў Стрыж. — А куды яна вядзе: на поўдзень альбо на поўнач? Да Чорнага мора альбо да Белага?

— А мы зараз даведаемся, — сказаў касмічны разведвальнік Цыркуль. — Папяровы Дыназабр! Паляцелі разам, абачым дарогу з паветра!

— А я даследую і празандзірую дарогу панізу, — прапанаваў лунаробат Цоп.

Дыназабр і Цыркуль хутка вярнуліся і паведамілі сябрам:

— Мы агледзілі дарогу з паветра: яна вельмі пярэстая і хвалістая, але цяжка сказаць — куды яна накіроўваецца: у яе шмат паваротаў на ўсе 4 бакі свету!

Потым вярнуўся Цоп і далажыў:

— Невядомая дарога — гэта аўтабан, спецыяльная хуткасная дарога для аўтамашын. Выкладзены ён з рознакаляровых шалікаў. Канцавы пункт напрамку аўтабана — невядомы.

— Цікава-цікава! І якія сюрпрызы рыхтуе нам гэты аўтабан? — сказаў Сонейка.

— Якая загадкавая шаша! — мяўкнула кошачка Ружа.

— Бі-бі-бо! Сябры, а паехалі катацца па аўтабану навыперадкі! — прапанаваў Турба-Элік, і сябры рушылі наперад. Яны паехалі па першаму шаліку. Ім падалося, што яны раптам трапілі ў вясну!!! Дарога была як мурава, зялёная, аздобленая блакітнымі кветкамі-пралескамі! Здавалася — у паветры гулі пчолкі і спявалі жаўранкі. Дыназабр лунаў па-над блакітна-зялёным шалікам і ўяўляў сябе птушкай, а потым не вытрываў і заспяваў няхітрую песеньку:

— Зю-зю-зю! Зю-зю-зю!