Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка

— Я ведала: ты гэта скажаш. Але што ты збіраешся рабіць?

— Я меў намер вярнуцца да Дурсляў — так жадаў Дамблдор, — пачаў Гары. — Але візіт будзе вельмі кароткім. Затым я сыйду.

— Але куды ты накіруешся, калі не ў школу? — папытаў Рон.

— Магчыма, у Годрыкаву лагчыну, — прамармытаў хлопчык. Гэтая ідэя ўзнікнула ў яго ў ноч смерці Дамблдора. — Для мяне ўсё пачалося там. Зусім усё. Я проста адчуваю, што павінен пайсці туды. І можна будзе ўбачыць магілы маіх бацькоў. Я б жадаў гэтага…

— І што потым? — выпытываў Рон.

— Затым я пачну шукаць сляды астатніх Хоркруксаў, — адказаў Гары, разглядаючы адлюстраванне белага надмагілля ў вадзе на іншым канцу возера. — Гэта тое, што ён жадаў, каб я зрабіў. Таму ён расказаў мне ўсё аб іх. Калі Дамблдор меў рацыю — а я не сумняваюся ў гэтым — існуюць яшчэ чатыры Хоркрукса. Я знайду іх, знішчу, а затым дабяруся да сёмай часцінкі душы Валан дэ Морта, заключанай у ім самым. І я той, хто збіраецца яго забіць. І калі я сустрэчу на сваім шляху Северуса Снэйпа… Што ж, тым лепш для мяне і горш для яго.

Доўгае маўчанне.

— Мы будзем там, Гары, — паведаміў Рон.

— Што?

— У доме тваіх дзядзькі і цёткі. Затым мы пойдзем з табой, куды б ты не накіраваўся.

— Не, — хутка адказаў Гары. Ён меў на ўвазе зусім іншае, жадаў даць зразумець, што збіраецца ў гэткае небяспечнае вандраванне адзін.

— Калісьці ты сказаў нам, — ціха напомніла Герміёна. — "ёсць час вярнуцца, калі захочаце". У нас быў гэты час.

— Мы з табой, што б не здарылася, — падтрымаў Рон. — Але сябра, ты наведаеш дом маіх бацькоў, перш чым зробіш нешта яшчэ. Нават Годрыкава Лагчына пачакае.

— Чаму?

— Біл і Флёр ажэняцца, не забыўся?

Гары здзіўлена зірнуў на яго. Думка аб том, што ўсё ў парадку, калі вяселле ўсё роўна не адмяняюць, была дзіўнай і цудоўнай.

— Так, гэта мы не прапусцім, — нарэшце, пагадзіўся ён.

Яго рука аўтаматычна стулілася над фальшывым Хоркруксам. Але нягледзячы ні на што, нягледзячы ні на цёмны выхілясты шлях, які чакае яго наперадзе, ні на фінальную бітву з Валан дэ Мортам, якая абавязкова адбудзецца — можа, праз месяц, год або дзесяць гадоў, — ён адчуў, як лёгка стала на сэрцы ад усведамлення: заставаўся яшчэ адзін, апошні, залаты дзень міру, каб атрымліваць асалоду ад яго разам з Ронам і Герміёнай.