Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Прынц-Паўкроўка

— Забойцу, — пагардліва скончыў Гары.

— Э…Так, — пагадзілася Герміёна. — Увогуле, я вызначыла правільна. Снэйп, павінна быць, ганарыўся гэтым — ён "Прынц-Паўкроўка". У нататцы сказана: у Тобіаса Снэйпа маглаўскае паходжанне.

— Так, усё супадае, — згадзіўся Гары. — Ён рупліва прыкідваўся чыстакроўным, таму змог далучыцца да Люцыўса Малфоя і астатніх…Ён як Валан дэ Морт. З чыстакроўнай маці і бацькам-маглам…Саромеецца свайго паходжання, імкнецца прымусіць людзей баяцца, выкарыстаючы Цёмныя мастацтвы, даў сабе уражваючае новае імя — Лорд Валан дэ Морт — Прынц-Паўкроўка — і як ж Дамблдор гэтага не заўважыў?

Ён замоўк, гледзячы ў акно. Ён не мог забыцца пра незразумелы давер Дамблдора да Снэйпа…Але, як ненаўмысна напомніла Герміёна, ён, Гары, паступаў гэтак жа… Нягледзячы на ўзрастаючую небяспеку тых надрапаных заклёнаў, ён адмаўляўся пераставаць верыць хлопчыку, які быў настолькі разумным і так шмат яму дапамагаў…

Дапамагаў яму… Гэта самая невыносная думка зараз…

— Я усёткі не магу зразумець, чаму ён не западозрыў цябе ў выкарыстанні той кнігі, — здзіўляўся Рон. — Ён павінен быў ведаць, адкуль ты ўсё гэта бярэш.

— Ён ведаў, — горка сказаў Гары. — Ён даведаўся, калі я выкарыстаў Сектумсемпру. І яму не патрабавалася легіліменцыя… Магчыма, ён даведаўся гэта яшчэ раней, калі Слагхорн гаварыў аб маіх поспехах у Зелльеварэнні…Яму не трэба было пакідаць старую кнігу ў глубіні шафы, ці не так?

— Чаму ён цябе не выдаў?

— Наўрадці ён жадаў паказаць сваю сувязь з той кнігай, — выказала здагадку Герміёна. — Я сумняваюся, што Дамблдору б гэта спадабалася. І нават калі б Снэйп прыкінуўся, Слагхорн мог вызначыць яго па почырку. У любым выпадку, кнігу пакінулі ў старым кабінеце Снэйпа, І я трымаю пары: Дамблдор ведаў, чыім імем з'яўлялася "Прынц".

— Я павінен быў аднесці кнігу Дамблдору, — заявіў Гары. — Ён заўсёды паказваў мне: якім злым быў Валан дэ Морт, нават у школе, і зараз я магу давесці: Снэйп такі ж…

— Злы — моцнае слова, — ціха вымавіла Герміёна.

— Ты адзіная гаварыла наколькі небяспечная гэтая кніга!

— Я спрабую сказаць табе, Гары: ты бярэш задужа шмат віны на сябе. Я думала: у Прынца дрэннае пачуццё гумара, але не падазравала, што ён патэнцыяльны забойца…

— Ніхто не мог выказаць здагадку, што Снэйп здзейсніць… Вы ведаеце, — вымавіў Рон.

У пакоі увацарылася цішыня, усе апусціліся ў свае думкі, але Гары быў перакананы: кожны думае аб наступнай раніцы, калі цела Дамблдора пакладуць у дол. Гары ніколі не прысутнічаў на пахаваннях, не ведаў чаго чакаць, і трохі хваляваўся. Яго цікавіла адно: ці стане страта Дамблдора для яго больш рэальнай пасля пахаванняў. І, нягледзячы на тое, што ніхто ва ўсім замку не гаварыў аб чым-небудзь сябрам, яму ўсё яшчэ было цяжка паверыць: Дамблдора больш няма. Аднак ён не спрабаваў, як у выпадку з Сірыўсам, знайсці шчыліну, па якой дырэктар б вярнуўся… Ён адчуваў у кішэні зімны ланцуг фальшывага Хоркрукса, які насіў заўсёды з сабой, але не як талісман, а як напамін: што яму гэта каштавала, і што яшчэ трэба зрабіць.

На наступную раніцу Гары ўстаў рана, каб сабраць рэчы: Хогвартс-экспрэс адпраўляўся праз гадзіну пасля пахаванняў. Настрой вучняў у Вялікай зале быў прыгнечаны. Усе апрануліся ў парадныя мантыі, і не адзін не адчуваў сябе вельмі галодным. Прафесар Макгонагал пакінула фатэль дырэктара пустым. Месца Хагрыда таксама апынулася не занятым — Гары выказаў здагадку: ён не жадае снедаць, а вось на крэсла Снэйпа бесцырымонна апусціўся Руфус Скрымжэр. Гары імкнуўся не трапляцца яму на вочы. У хлопчыка было прыкрае пачуцце: Скрымжэр шукае яго. Сярод акружэння міністра, ён разглядзеў рудыя валасы і акуляры ў рагавой аправе Персі Уізлі. Рон не паказаў, што заўважыў яго, толькі люта размінаў кавалачкі рыбы.

За сталом Слізэрына Крэб і Гойл аб чымсці барматалі. Яны выглядалі вельмі адзінокімі без высокай бледнай фігуры Малфоя, што раней кіраваў імі. Гары мала думаў аб Малфоі. Ён ненавідзеў Снэйпа, але не мог забыть страх у голасе Драка на вежы, ні таксама той факт, што ён апусціў палачку раней, чым прыбылі астатнія Пажыральнікі смерці. Ён пагарджаў Малфоем за сляпое захапленне Цёмнымі мастацтвамі, але зараз кропля жалю дадалася да яго антыпатыі. Гары цікавіла: дзе зараз слізэрынец, і што Валан дэ Морт прымушае яго рабіць пад страхам смерці бацькоў.

Ад роздумаў хлопчыка адцягнула Джыні. Прафесар Макгонагал устала, і траўрны шум у зале знік.

— Час прыйшоў, — аб'явіла яна. — Калі ласка, ідзіце ўслед з вашымі дэканамі да выхаду. Грыфіндорцы, за мною.