Джаан Роўлінг: Гары Потэр і таемны пакой

Вельмі-вельмі павольна, Добі паматляў галавой.

— Не, не Таго-Каго-Нельга-Называць, сэр…

Але Добі пашырыў вочы і відавочна ўсяляк спрабаваў на нешта намякнуць. Гары, тым не менш, ніяк не мог зразумець, на што.

— У яго ж няма брата, дакладна?

Добі патрос галавой і яшчэ болей вытарашчыў вочы.

— Ну тады я і не ведаю, хто б яшчэ мог валодаць дастатковай сілай, каб выклікаць у "Хогвартсе" жудасныя падзеі, — сказаў Гары. — Я хачу сказаць, там Дамблдор… Вы ж ведаеце, хто такі Дамблдор?

Добі паважна схіліў галаву.

— Альбус Дамблдор — найвялікшы дырэктар за ўсю гісторыю "Хогвартса". Добі ведае гэта, сэр. Добі чуў, што магічныя здольнасці Дамблдора маглі пасупернічаць са здольнасцямі Таго-Каго-Нельга-Называць у яго лепшыя часы. Але, сэр… — голас Добі зваліўся да настойлівага шэпту, — ёсць сілы, якімі Дамблдор не можа… сілы, якімі ні адзін прыстойны вядзьмак…

І, перш чым Гары паспеў спыніць яго, Добі саскочыў з ложка, схапіў настольную лямпу і прыняўся біць сябе па галаве.

Унізе запанавала цішыня. Праз дзве секунды Гары, у якога кроў з шумам запульсіявала ў галаве, пачуў, што дзядзька Вернан ідзе да лесвіцы, кажучы на хаду:

— Гэта, пэўна, наш Дадлі зноў пакінуў тэлевізар уключаным!

— Хутчэй у шафу! — прашыпеў Гары, запіхваючы Добі і зачыняючы за ім дзверцы. Сам ён ледзь паспеў кінуцца на ложак, як ручка дзвярэй павярнулася.

— Якога — д’ябла — ты — сабе — дазваляеш! — скрозь сціснутыя зубы прахрыпеў дзядзька Вернан, наблізіўшы раз’юшаны твар да твару пляменніка. — Ты толькі што сапсаваў мой выдатны анекдот пра японца і клюшку для гольфа! Яшчэ адзін гук і ты пашкадуеш, што нарадзіўся, зразумеў, хлопец?

І ён, тупаючы нібы слон, пакінуў пакой.

Усё яшчэ дрыжачы, Гары выпусціў госця з шафы.

— Бачыце, як я тут жыву? — усклікнуў ён. — Разумееце, чаму я так жадаю вярнуцца ў "Хогвартс"? Гэта адзінае месца, дзе ў мяне ёсць… ну, прынамсі, мне падаецца, што ў мяне ёсць… сябры.

— Сябры, якія нават не пішуць Гары Потэру? — хітра прыжмурыўся эльф.

— Мне падаецца, яны проста… чакайце, — нахмурыўся Гары. — А адкуль вы ведаеце, што яны мне не пішуць?

Добі перамінаўся з нагі на нагу.

— Гары Потэр не павінен сердаваць на Добі. Добі жадаў як лепш…

— Дык гэта вы кралі мае лісты?

— Яны ў Добі з сабою, — сказаў эльф. Захоўваючы пэўную адлегласць, ён аднекуль з-за пазухі выцягнуў тоўсты пачак канвертаў. Гары разглядзеў акуратны почырк Герміёны, няроўныя крамзолі Рона і нават загагуліны, якія відавочна належалі пяру Хагрыда, ключніка "Хогвартса".

Добі заклапочана лыпаў вачыма.

— Гары Потэр не павінен сердаваць… Добі спадзяваўся… калі Гары Потэр падумае, што сябры забыліся на яго… Гары Потэр можа не захацець вяртацца ў школу, сэр…

Гары не слухаў. Ён хацеў выхапіць лісты, але Добі адскочыў.

— Гары Потэр атрымае іх, сэр, калі дасць Добі слова, што не будзе вяртацца ў "Хогвартс". Ах, сэр, вы не можаце падвяргаць сябе такой небяспецы! Скажыце, што не вернецеся ў школу, сэр!

— Не, — злосна сказаў Гары. — Аддайце мне лісты маіх сяброў!

— У такім разе Гары Потэр не пакінуў Добі ніякага выбару, — сумна вымавіў эльф.

І, перш чым Гары паспеў паварушыцца, Добі кінуўся да дзвярэй, распахнуў іх і пабег уніз па лесвіцы.

У роце ў хлопчыка перасохла, жывот падвяло, але ён неадкладна кінуўся наўздагон, імкнучыся не ствараць як мага менш гукаў. Ён пераскочыў праз шэсць апошніх прыступак і бясшумна як кошка прызямліўся на дыван, аглядаючыся ў пошуках Добі. Са сталовай данесліся словы дзядзькі Вернана: "…ах, распавядзіце Пятунні тую смешную гісторыю пра амерыканскіх сантэхнікаў, містэр Мэйсан. Яна памірае ад жадання яе пачуць…"

Гары праімчаўся праз хол у кухню і фізічна адчуў, як у яго на месцы жывата ўтвараецца непрыемная пустэча.

Пудынг, шэдэўр цёткі Пятунні, цудоўная гара ўзбітых вяршкоў з цукровымі фіялкамі, парыў над сталом. На шафе ў кутку стаяў Добі.

— Не, — праенчыў Гары, — калі ласка… яны мяне заб'юць!

— Гары Потэр павінны паабяцаць, што не вернецца ў школу…

— Добі… калі ласка…

— Пакляніцеся, сэр!

— Не магу!

Добі зірнуў трагічна.

— У такім разе Добі абавязаны гэта зрабіць, сэр, для ўласнай жа карысці Гары Потэра.

Пудынг пляснуўся на пол з шумам, ад якога ў Гары ледзь не спынілася сэрца. Талерка разбілася, вяршкі запырскалі вокны і сцены. З мяккім гукам, падобным на нягучны свіст дубца, Добі знік.

У сталовай пачуліся крыкі, у кухню ўварваўся дзядзька Вернан і ўбачыў Гары, які застыў у шоку, у пудынгу з ног да галавы.