Джаан Роўлінг: Гары Потэр і таемны пакой

— Напэўна, вам не часта сустракаліся прыстойныя ведзьмакі, — паспрабаваў падхрабрыць яго Гары.

Добі патрос галавой. Затым, без усякага папярэджання, ён ускочыў і прыняўся біцца галавой у шыбу з лямантамі: "Дрэнны Добі! Дрэнны Добі!"

— Не трэба — што вы робіце? — сыкнуў Гары, падляцеўшы да эльфа і адцягнуўшы яго ад вакна — Хэдвіг прачнулася, выдала нейкі пранізлівы енк і забіла крыламі па клетцы.

— Добі павінен пакараць сябе, сэр, — растлумачыў эльф. Вочы ў яго злёгку з'ехалі да пераносся. — Добі ледзь было не сказаў дрэннае пра сваю сям'ю, сэр…

— Сям'ю?

— Чароўную сям'ю, у якой Добі служыць, сэр… Добі — Хатні эльф… абавязаны служыць аднаму дому, вечна…

— А яны ведаюць, што вы тут? — пацікавіўся Гары.

Добі здрыгануўся.

— О, не, сэр, не… Добі давядзецца балюча пакараць сябе за прыход сюды, сэр. За гэта Добі давядзецца прышчыкнуць сабе вушы дзверцамі духоўкі. Калі б яны толькі ведалі, сэр…

— Але хіба яны не заўважаць, што вы прышчыкнулі вушы?

— Добі сумняваецца ў гэтым, сэр. Добі часта даводзіцца караць сябе за што-небудзь, сэр. Яны лёгка мірацца з гэтым, сэр. Часам яны нават нагадваюць Добі, што таму варта пакараць сябе…

— Але чаму вы не сыйдзеце? Не збяжыце?

— Хатні эльф павінен быць выпушчаны на волю, сэр. А гэтая сям'я ніколі не адпусціць Добі… Добі будзе служыць ім, пакуль не памрэ, сэр…

— Та-а-а-к… — працягнуў Гары, — а я яшчэ скарджуся, што павінен прабыць тут нейкія жаласныя чатыры тыдні. Параўнаць з вашай сямейкай, дык Дурслі пададуцца анёламі. А хто-небудзь можа вам дапамагчы? Я, напрыклад?

Амаль адразу ж Гары пашкадаваў, што заказаў аб гэтым. Добі выліўся ўдзячнымі стогнамі.

— Калі ласка, — у роспачы зашаптаў Гары, — калі ласка, паводзьце сябе цішэй. Калі Дурслі пачуюць, калі толькі даведаюцца, што ў мяне хтосьці ёсць…

— Гары Потэр пытаецца, ці можа ён дапамагчы Добі… Добі чуў пра вашую веліч, сэр, але пра вашую дабрыню Добі нічога не ведаў…

Пачырванеўшы, Гары сказаў:

— Усе, што вы чулі пра маю веліч — жудаснае глупства. Бо я нават не лепшы вучань, лепшая Герміёна, яна…

Але ён тут жа змоўк, таму што ўспамінаць пра Герміёну было цяжка.

— Гары Потэр сарамлівы і сціплы, — з глыбокай пашанай вымавіў Добі, ягоныя шарападобныя вочы палалі ад захаплення. — Гары Потэр не ўзгадвае сваю перамогу над Тым-Каго-Нельга-Называць…

— Над Вальдэмортам? — не падумаўшы, ляпнуў Гары.

Добі заціснуў далонькамі свае вялікія вушы і праенчыў:

— Ах, не вымаўляеце гэтае імя, сэр! Не вымаўляеце!

— Прабачце, — папрасіў прабачэння Гары, — я ведаю, шмат каму гэта не падабаецца. Вось мой сябар Рон…

І асёкся — успамін пра Рона таксама прычыняў боль.

Добі нахіліўся бліжэй да Гары, свецячы вачыма.

— Добі чуў, — хрыпла заказаў ён, — што ўсяго некалькі тыдняў таму Гары Потэр сустрэўся з Цёмным Лордам у другі раз … і што Гары Потэр зноў пазбег смерці.

Гары кіўнуў, і вочы Добі маментальна напоўніліся слязьмі.

— Ах, сэр, — праенчыў ён, выціраючы твар кутком зашмальцаванай навалачкі, у якую быў апрануты. — Гары Потэр доблесны і адважны! Ён адважна сустрэў ужо столькі небяспек! Але Добі прыйшоў, каб абараніць Гары Потэра, перасцерагчы яго, нават калі потым давядзецца прышчыкнуць сабе вушы дзверцамі духоўкі… Гары Потэр не павінны вяртацца ў "Хогвартс".

Наступіла цішыня, якая парушалася толькі голасам дзядзькі Вернана ўнізе і пазвякваннем нажоў і відэльцаў.

— Ш-што? — заікаючыся, вымавіў Гары. — Але мне трэба вярнуцца — семестр пачынаецца першага верасня. Гэта ж усё, што ў мяне ёсць, без гэтага я б не выжыў. Вы не ведаеце, як мне тут. Я тут — чужы! Я павінен быць у сваім свеце — у "Хогвартсе".

— Не, не, не, — выкрыкнуў Добі і затрос галавой так, што вушы запляскалі па шчоках. — Гары Потэр павінен заставацца там, дзе для яго бяспечна. Ён занадта вялікі, занадта высакародны, каб яго страціць. Калі Гары Потэр вернецца ў "Хогвартс", ён падвергне сябе смяротнай небяспецы.

— Чаму? — здзівіўся Гары.

— Існуе змова, Гары Потэр. Змова, з-за якой жудасныя падзеі павінны адбыцца сёлета ў "Хогвартсе", школе чарадзейства і ведзьмінскіх мастацтваў, — прашаптаў Добі, раптам задрыжэўшы ўсім целам. — Добі ведае аб гэтым ужо даўно, сэр. Гары Потэр не павінны падвяргаць сябе такой рызыцы. Ён занадта важны для нас, сэр!

— Якія яшчэ жудасныя падзеі? — адразу ж спытаў Гары. — Чыя змова?

Добі выдаў дзіўны здаўлены гук і з сілай стукнуўся галавой па сцяне.

— Добра! — сказаў Гары, хапаючы эльфа за руку. — Не можаце сказаць — не трэба. Я зразумеў. Але нашто паведамляць аб гэтым мне? — Раптоўная, малапрыемная думка наведала яго. — Чакайце! Ці правільна я разумею, што гэта датычыцца Вал… прабачце! — Самі-Ведаеце-Каго? Так? Кіўніце або матніце галавой, — паспешліва дадаў ён, бо галава Добі ізноў апынулася ў небяспечнай блізкасці ад сцяны.