Джаан Роўлінг: Гары Потэр і таемны пакой

Знешне Гары цалкам не пахадзіў на астатніх чальцоў сям'і. Дзядзька Вернан быў буйны мужчына з бычынай шыяй і вялізнымі чорнымі вусамі; цётка Пятуння — кашчавая, з конскім тварам; Дадлі — светлагаловы, ружовы, свінападобны. А Гары быў маленькі, худзенькі хлопчык з яркімі зялёнымі вачыма і вугальна-чорнымі непаслухмянымі валасамі. Ён насіў круглыя акуляры, а яго лоб упрыгожваў тонкі шнар у форме зігзагу маланкі.

Менавіта гэты шнар і рабіў Гары такім асаблівым, нават сярод ведзьмакоў. Гэты шнар уяўляў сабою адзінае сведчанне загадкавага мінулага, тых падзей, у выніку якіх хлопчык апынуўся на парозе дома Дурслі адзінаццаць гадоў таму.

Ва ўзросце аднаго года Гары незразумелым чынам перамог найвялікшага чорнага чараўніка ўсіх часоў, лорда Вальдэморта, чыё імя шматлікія чараўнікі і ведзьмы дагэтуль не адважваюцца прамаўляць уголас. Бацькі Гары загінулі ў бітве з ім, але сам хлопчык толькі атрымаў незвычайны шнар, і чамусьці — ніхто так і не змог зразумець, чаму — чароўныя сілы пакінулі Вальдэморта ў тое самае імгненне, калі ён паспрабаваў забіць Гары.

Так і атрымалася, што маленькі вядзьмак быў выхаваны ў сям'і сястры сваёй загінулай маці. Гары правёў у гэтай сям'і дзесяць гадоў. Ён верыў, што шнар застаўся яму на памяць аб аўтамабільнай аварыі, якая загубіла яго бацькоў і не разумеў, якім чынам у яго атрымоўвалася здзяйсняць усялякія загадкавыя рэчы, часам нават супраць уласнай волі.

Потым, роўна год таму, Гары атрымаў ліст з "Хогвартса", і ўсё таемнае стала відавочным. Гары заняў належнае месца ў чароўнай школе, дзе ён сам і яго шнар былі знакамітыя… Але зараз навучальны год скончыўся, і ён на лета вярнуўся да Дурслі, і з ім зноў абыходзіліся як з дурным смярдзючым сабакам.

Дурслі нават не ўспомнілі, што сёння ў Гары дзень нараджэння, і што яму спаўняецца дванаццаць. Вядома, ён на шматлікае і не разлічваў; яму ніколі не дарылі падарункаў, а ўжо тым больш не пяклі пірог — але ўсё-ткі, каб зусім забыць…

Як раз калі Гары гэта падумаў, дзядзька Вернан важна пракашляўся і сказаў:

— Сёння, як мы ўсе ведаем, асаблівы дзень.

Гары ўзняў вочы, не даючы веры ўласным вушам.

— Вельмі можа быць, што гэты дзень стане найвялікшым днём у маёй кар'еры, — працягваў дзядзька Вернан.

Гары зноў уткнуўся ў свой бутэрброд. Ну, вядома, — падумаў ён горка, — дзядзька Вернан казаў аб гэтай дурацкай вячэры. Ён ужо два тыдні не казаў ні аб чым іншым. На вячэру быў запрошаны ўладальнік багатай будаўнічай кампаніі з жонкай, і дзядзька Вернан вельмі разлічваў на выгадны кантракт (кампанія дзядзькі Вернана вырабляла дрылі).

— Мабыць, нам варта яшчэ разок прарепетыраваць, што і як мы будзем рабіць, — вырашыў дзядзька Вернан. — У васем гадзін усім трэба заняць загадзя вызначаныя пазіцыі. Пятуння, ты будзеш…?

— У гасцінай, — ахвотна адказала цётка Пятуння, — я буду чакаць, каб адразу ж з радаснай усмешкай павітаць іх у нашым доме.

— Выдатна, выдатна. Дадлі, ты?

— Я буду чакаць ля дзвярэй, каб ветліва адчыніць іх перад імі, — Дадлі скурчыў рожу ў манернай усмешцы: — Дазвольце ўзяць вашыя паліто, містэр і місіс Мэйсан?

— Ах, ён ім адразу спадабаецца! — у захапленні закрычала цётка Пятуння.

— Выдатна, Дадлі, — пахваліў дзядзька Вернан. Затым ён звярнуўся да Гары. — А ты???

— Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, — без інтанацыі прамовіў Гары.

— Правільна, — пацвердзіў дзядзька Вернан. — Я праводжу іх у гасціную, пазнаёмлю з табой, Пятуння, і прапаную напоі. У восем пятнаццаць…

— Я запрашу ўсіх за стол, — адрапартавала цётка Пятуння.

— А ты, Дадлі, скажаш…

— Дазвольце праводзіць вас у сталовую, місіс Мэйсан? — завучана падаў сваю рэпліку Дадлі, прапаноўваючы згорнутую тоўстай завітушкай руку нябачнай даме.

— Ах ты мой маленькі джэнтльмен! — ледзь не праслязілася цётка Пятуння.

— А ты? — грозна прыжмурыўся на Гары дзядзька.

— Я буду ў сябе ў пакоі, буду паводзіць сябе ціха і рабіць выгляд, што мяне няма, — сумна прабубніў Гары.

— І каб ніводнага гуку! Яшчэ, трэба падумаць, як самым нязмушаным чынам сказаць за вячэрай некалькі кампліментаў. Пятуння, ёсць ідэі?

— Вернан распавядаў, што вы выдатна гуляеце ў гольф, містэр Мэйсан… Распавядзіце ж мне, дзе вы набылі гэтую шыкоўную сукенку, місіс Мэйсан…

— Цудоўна… Дадлі?

— Нам у школе задалі напісаць складанне на тэму "Мой герой". Містэр Мэйсан, я напісаў пра вас!

Гэта было залішне як для цёткі Пятунні, так і для Гары. Цётка Пятуння заплакала і кінулася абдымаць сына, а Гары хутка нырнуў пад стол, каб ніхто не ўбачыў, як ён пакутуе са смеху.