Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

Квіррэлл пстрыкнуў пальцамі. Прама з паветра з'явіліся вяроўкі. Яны моцна абвіліся вакол Гары і звязалі яго.

- Ты занадта цікаўны, такіх нельга пакідаць у жывых. Падумаць толькі, швэндацца па школе ў Хэллоуін! Наколькі я разумею, ты бачыў мяне, калі я хадзіў глядзець, якім чынам ахоўваецца камень.

- Гэта вы ўпусцілі троля?

- Зразумела. У мяне адмысловая здольнасць у дачыненні да троляў - ты, пэўна, бачыў, што я зрабіў з тым, які ахоўваў уваход сюды? На жаль, пакуль усе ганяліся за тролем, Снэйп - ён ужо тады падазраваў мяне - адправіўся наўпрост на трэці паверх. Ён апярэдзіў мяне… І што ў выніку? Мала таго, што троль не забіў цябе, так яшчэ і гэты трохгаловы балван не змог як след пакусаць Снэйпа, толькі нагу яму пракусіў…

- А зараз, сядзі ціха, Потэр! Я жадаю як след вывучыць гэтае цікавае люстэрка.

Толькі зараз Гары зразумеў, што стаяла за спінай у Квірэла. Гэта было Запаветнае Люстэрка.

- З дапамогай гэтага люстэрка можна знайсці камень, - прамармытаў Квірэл, планамерна абстукваючы раму. - Чаго яшчэ чакаць ад Дамблдора… але ён у Лондане… а калі вернецца, я буду ўжо далёка…

Лепшае, што смог прыдумаць Гары, каб замінуць Квірэлу засяродзіцца на даследаванні люстэрка - гэта адцягваць яго гутаркамі.

- Але я бачыў вас з Снэйпам у лесе! - выпаліў ён.

- Так, - гультаявата кіўнуў Квірэл, хаваючыся за люстэркам. - Ён прад'явіў мне абвінавачванні і паспрабаваў высвятліць, наколькі далёка я зайшоў. Ён увесь час мяне падазраваў. Спрабаваў мяне запалохаць - як быццам гэта ў яго сілах. Але ж на маім баку сам лорд Вальдэморт!

Квірэл выйшаў з-за люстэрка і прагна ўтаропіўся ў яго.

- Я бачу камень… я ўручаю яго майму гаспадару… але дзе ж ён?

Гары з усіх сіл імкнуўся выблытацца, скінуць вяроўкі, але ў яго не атрымоўвалася. І усё адно неабходна адцягнуць Квірэла ад люстэрка.

- А мне заўсёды падавалася, што Снэйп мяне моцна ненавідзіць.

- Сапраўды, ненавідзіць, - як бы між іншым, пацвердзіў Квірэл, - яшчэ як ненавідзіць. Ён жа ж вучыўся ў "Хогвартсе" разам з тваім бацькам, хіба ты не ведаў? Яны цярпець не маглі адзін аднаго. Але забіваць цябе ён не збіраўся.

- Я ж чуў, як вы плакалі некалькі дзён таму - мне здалося, Снэйп пагражаў вам…

Упершыню за гэты час спазм страху сказіў твар Квірэла.

- Часам, - сказаў ён, - мне цяжка выконваць наказы майго гаспадара - ён вялікі чарадзей, а я такі слабы…

- Вы хочаце сказаць, што ваш гаспадар быў у класе разам з вамі?! - здзіўлена вытхнуўся Гары.

- Ён заўсёды са мной, куды б я ні пайшоў, - спакойна адказаў Квірэл. - Я сустрэўся з ім падчас маіх падарожжаў па свеце. Я быў тады дурным юнаком з вельмі смешнымі ўяўленнямі аб дабры і зле. Лорд Вальдэморт паказаў мне, наколькі недарэчныя гэтыя ўяўленні. Няма ні дабра, ні зла, ёсць толькі ўлада, і ёсць тыя, хто занадта слабы, каб шукаць улады… З тых часоў я служу яму верай і праўдай, хоць шмат разоў падводзіў яго. І за гэта ён бываў са мной строгі. - Квірэл здрыгануўся. - Мой гаспадар не з тых, хто лёгка прабачае памылкі. Калі мне не атрымалася выкрасці камень з "Грынгатса", гаспадар быў вельмі незадаволены. Ён пакараў мяне… і вырашыў сачыць за мной уважлівей…

Голас Квірэла станавіўся ўсё цішэй і нарэшце зусім заціх. Гары ўспомніў свой паход на Дыягон Алею - як жа можна быць такім дурным? Ён жа бачыў Квірэла ў той самы дзень і нават вітаўся з ім за руку ў "Дзіравым катле"!

Квірэл вылаяўся пра сябе.

- Не разумею… Можа быць, камень у самім люстэрку? Разбіць яго, ці што?

Галава Гары ліхаманкава працавала.

Чаго я жадаю зараз больш за ўсё на свеце, думаў ён, так гэта знайсці камень раней Квірэла. Таму, калі я пагляджу ў люстэрка, то ўбачу, як я яго знаходжу - гэта значыць, убачу, дзе ён схаваны! Але як паглядзець у яго так, каб Квірэл ні аб чым не здагадаўся?

Ён паспрабаваў перамясціцца лявей, каб апынуцца перад люстэркам і каб Квірэл пры гэтым нічога не заўважыў, але ногі яго былі занадта моцна зацягнутыя вяроўкамі: Гары спатыкнуўся і зваліўся. Квірэл не звярнуў на яго ні найменшай увагі. Ён размаўляў сам з сабою.

- Як жа дзейнічае гэтае люстэрка? Як яно працуе? Дапамажыце мне, Гаспадар!

Яму раптам адказаў голас, які сыходзіў, падавалася, ад самога Квірэла:

- Выкарыстай хлапчука… выкарыстай хлапчука…

Квіррэлл рэзка звярнуўся да Гары.

- Слухаюся. Потэр - ідзі сюды.

Ён пляснуў у ладкі, і вяроўкі, якія аблытвалі хлопчыка, зваліліся. Гары павольна ўзняўся на ногі.

- Ідзі сюды, - паўтарыў Квірэл. - Паглядзі ў люстэрка і скажы, што ты бачыш.