Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

Гары падышоў да яго.

Трэба схлусіць, адчайна думаў ён пра сябе. Трэба паглядзець у люстэрка і прыдумаць, што я бачу, вось і ўсё.

Квірэл прысунуўся бліжэй да яго. Гары адчуў дзіўны пах, што сыходзіў ад цюрбана. Ён заплюшчыў вочы, устаў перад люстэркам і зноў расплюшчыў іх.

Ён убачыў сваё адлюстраванне, бледнае і спалоханае. Літаральна праз імгненне адлюстраванне ўсміхнулася. Яно запусціла руку ў кішэню і выцягнула крывава-чырвоны камень. Потым падміргнула і схавала камень назад у кішэню - і, калі яно гэта зрабіла, Гары адчуў, што ў яго кішэню звалілася нешта цяжкае. Нейкім чынам - неверагодна - ён здабыў камень.

- Ну? - нецярпліва спытаў Квірэл. - Што ты бачыш?

- Я бачу, як я паціскаю руку Дамблдору, - схлусіў Гары. - Я… я выйграў кубак школы.

Квірэл зноў вылаяўся.

- Пайшоў адсюль, - рыкнуў ён. Гары адсунуўся ад люстэрка, увесь час адчуваючы камень. Можа, паспрабаваць збегчы?

Але ён не адышоў і на пяць крокаў, як зноў раздаўся высокі голас, хоць Квірэл нават не варушыў вуснамі.

- Ён маніць… ён маніць…

-Потэр, вярніся сюды! - закрычаў Квірэл. - Гавары праўду! Што ты толькі што бачыў?

Зноў загаварыў высокі голас.

-Дай мне паразіаўляць з ім… тварам да твару…

- Гаспадар, вы занадта слабы!

- Я досыць моцны… для гэтага…

Гары прырос да месца, як быццам зноў патрапіў у Сеткі Д'ябла. Ён не мог паварушыць ніводнай цягліцай. Скамянеўшы, ён глядзеў, як Квірэл уздымае рукі і разгортвае цюрбан. Што гэта? Цюрбан зваліўся. Без яго галава Квірэла выглядала малюсенькай. Потым галава павольна павярнулася на 180 градусаў.

Гары хацеў закрычаць, але не мог выдушыць з сябе ані гуку. Адтуль, дзе павінна была знаходзіцца патыліца, глядзеў твар. Самы жудасны твар, які Гары калі-небудзь бачыў. Белы як крэйда, з вар’яцкімі чырвонымі вачыма і змяінымі прарэзамі ноздр.

- Гары Потэр… - прашыпела яно.

Гары паспрабаваў зрабіць крок назад, але ногі не паслухаліся яго.

- Бачыш, якім я стаў? - спытала твар. - Цень, прывід… Магу існаваць толькі ў чужым целе… На шчасце, заўсёды знаходзіліся тыя, хто быў гатовы ўпусціць мяне ў свой мозг і ў сваё сэрца… За апошнія дні кроў аднарога ўзмацніла мяне… У лесе ты бачыў, як Квірэл піў яе для мяне… А зараз, калі ў мяне будзе Эліксір Жыцця, я смогу стварыць сабе ўласнае цела… Так што… Аддай камень, які ты хаваеш у кішэні…

Значыць, ён ведае. Ногі Гары раптам ізноў здабылі адчувальнасць. Ён адхіснуўся.

- Не дуры, - зласліва скрывіўся твар. - Лепш выратуй сваё жыццё і ўстань на мой бок… А не тое з табой здарыцца тое ж, што і з тваімі бацькамі… Яны паміралі на каленях перада мной…

- НЯПРАЎДА! - раптам выгукнуў Гары.

Квірэл насоўваўся на яго спінай, так, каб Вальдэморт мог бачыць хлопчыка. Твар зласліва ўсміхнуўся.

- Як кранальна… - шыпела яно. - Заўсёды шанаваў храбрацоў… Так, хлопец, твае бацькі былі адважныя… Спачатку я забіў твайго бацьку, ён адчайна супраціўляўся… але тваёй маці не абавязкова было паміраць… яна жадала абараніць цябе… Аддай камень, калі не жадаеш, каб яе смерць апынулася марнай.

- НІКОЛІ!

Гары скокнуў да дзвярэй, Вальдэморт завішчаў: "Трымай яго!", і ў наступную секунду Гары адчуў на сваім запясці моцную хватку Квірэла. Адразу ж востры боль пранізаў шнар на ілбе; падавалася, галава зараз расколецца напалову; Гары пранізліва ўскрыкнуў, вырываючыся з усіх сіл, і, як ні дзіўна, яму атрымалася адпіхнуць Квірэла. Галаўны боль аслаб - ён пачаў аглядацца, спрабуючы зразумець, куды падзеўся Квірэл, і ўбачыў, што той скурчыўся ад болю на падлозе - яго пальцы прама на вачах пакрываліся пульхірамі.

- Трымай яго! ТРЫМАЙ! - ізноў загарлапаніў Вальдэморт, і Квірэл кінуўся, збіў Гары з ног і зваліўся зверху, абхапіўшы далонямі шыю хлопчыка - той амаль аслеп ад болю ў ілбе, але ўсё ж бачыў, што і Квірэл курчыцца ў агоніі.

- Гаспадар, я не магу ўтрымаць яго - рукі… мае рукі!

Квірэл, працягваючы прыціскаць Гары да зямлі каленямі, прыбраў рукі ад яго горла і ўтаропіўся, здзіўлены, на ўласныя далоні - яны былі апаленыя да мяса.

- Тады забі яго, ідыёт, і пакончым з гэтым!

Квіррэлл узняў палачку, каб вымавіць смяротны праклён, але Гары інстыктыўна вывярнуўся і схапіў твар ворага рукамі…

- АААААА!

З апаленым тварам Квірэл скаціўся з яго, і тады Гары зразумеў: Квірэл не можа дакрануцца да яго цела, ад гэтага ён выпрабоўвае невыносны боль, і адзіны шанец уратавацца - гэта трымаць яго, дастаўляць яму пакуты, каб у яго не было сіл вымавіць заклён.

Гары ўскочыў і ўчапіўся ў руку Квірэла так дужа, як толькі мог. Квіррэлл заекатаў і пачаў вырывацца - шнар балеў усё мацней - Гары нічога не бачыў - ён толькі чуў крыкі Квірэла і загады Вальдэморта: "ЗАБІ ЯГО! ЗАБІ ЯГО!", і яшчэ іншыя галасы, пэўна, якія гучалі толькі ў яго ў галаве, яны плакалі: "Гары! Гары!"