Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

Ён адчуў, як рука Квірэла выслізгвае з яго хваткі, зразумеў, што ўсё скончана, і праваліўся ў чарноцце, уніз… уніз… уніз…

Нешта залатое бліснула над ім. Сніч! Ён жадаў схапіць мяч, але рукі... яны такія цяжкія.

Ён міргнуў. Аказваецца, гэта зусім не сніч. Гэта акуляры. Як дзіўна.

Ён зноў міргнуў. Усмешка Альбуса Дамблдора выплыла нібы з пустэчы.

- Добры дзень, Гары, - сказаў Дамблдор.

Гары ўтаропіўся на яго. І раптам успомніў: "Сэр! Камень! Гэта Квірэл! Камень у яго! Хутчэй, сэр…"

- Супакойся, мой дарагі хлопчык, твае звесткі некалькі састарэлі, - ласкава супакоіў Дамблдор. - Камень не ў Квірэла.

- А у каго? Сэр, я…

- Гары, супакойся, прашу цябе, а не тое мадам Помфры вышпурне мяне адсюль.

Гары праглынуў сліну. Агледзеўся. І зразумеў, што знаходзіцца ў лякарні. Ён ляжаў у ложку пад белымі прасцінамі, а побач з ложкам, на століку, ляжала гара прысмакаў.

- Падарункі ад тваіх сяброў і прыхільнікаў, - растлумачыў Дамблдор, які ледзь не выпраменьваў шчасце. - Тое, што адбылося паміж табой і прафесарам Квірэлам у падзямеллі, павінна захоўвацца ў сакрэце, таму, натуральна, уся школа ўжо ведае і спяшаецца выказаць сваё захапленне. Наколькі мне вядома, твае сябры, містэр Фрэд і містэр Джордж Уізлі жадалі паслаць табе вечка ад унітаза. Без сумневу, яны разлічвалі такім чынам пазабавіць цябе. Мадам Помфры, аднак, палічыла падобны прэзент негігіенічным і канфіскавала яго.

- Колькі я ўжо тут?

- Тры дні. Містэр Рональд Уізлі і міс Грэйнджэр будуць вельмі радыя дазнацца, што ты ачуняў. Яны вельмі моцна турбаваліся.

- Але, сэр, камень…

- Бачу, цябе не так проста адцягнуць ад гэтай думкі. Што ж, камень. Прафесару Квірэлу не атрымалася забраць яго ў цябе. Я прыбыў як раз своечасова, каб прадухіліць гэта, хоць, павінен сказаць, ты і сам вельмі нядрэнна спраўляўся.

- Вы былі там? Вы атрымалі саву ад Герміёны?

- Мы размінуліся ў паветры. Ледзь дабраўшыся да Лондана, я зразумеў, што павінен вярнуцца туды, адкуль толькі што прыбыў. Я патрапіў да месца падзей як раз своечасова і паспеў адцягнуць ад цябе Квірэла…

- Дык гэта былі вы.

- Я баяўся, што прыляцеў занадта позна.

- Амаль што. У мяне заставалася занадта мала сіл, каб не аддаваць яму камень…

- Я баяўся не за камень, а за цябе… Гэтая барацьба ледзь не забіла цябе. Быў момант, калі я амаль упэўніўся ў тым, што ты загінуў. Што жа датычыцца камня, яго знішчылі.

- Знішчылі? - здзіўлена паўтарыў Гары. - А як жа ваш сябар - Нікалас Фламель?

- Ах, дык ты, аказваецца, ведаеш пра Нікаласа? - выклікнуў Дамблдор радасна. - Ты ва ўсім разабраўся, ці не так? Што жа, мы з Нікаласам пагутарылі і вырашылі, што ўсё да лепшага.

- Але цяпер ён і яго жонка памруць, хіба не так?

- У іх хопіць Эліксіра, каб прывесці ў парадак справы, а затым, цалкам дакладна, яны памруць.

Крайняе здзіўленне, якое адбілася на твары Гары, выклікала ў Дамблдора ўсмешку.

- Я упэўнены, што для такога маладога чалавека як ты, гэта гучыць неверагодна, але для Нікаласа і Перанэлы смерць прыйдзе як сон пасля доўгага, доўгага дня. Урэшце рэшт, для высокаарганізаванага арганізма, што ёсць смерць, як не новая цікавая прыгода? Ведаеш, камень і на самой справе не такая ўжо каштоўная штука. Мець столькі грошай і столькі гадоў жыцця, колькі захочаш! Гэтага папрасіў бы для сябе любы чалавек - бяда ў тым, што людзі заўсёды жадаюць менавіта таго, што для іх найбольш пагібельна.

Гары ляжаў, не знаходзячы слоў для адказу. Дамблдор сядзеў, усміхаючыся ў столь.

- Сэр? - звярнуўся да яго Гары. - Я тут падумаў… Нават калі камня больш няма, Вал… я хацеў сказаць, Вы-Ведаеце-Хто…

- Заві яго Вальдэморт, Гары. Заўсёды заві рэчы сваімі імёнамі. Боязь імя ўзмацняе боязь самога прадмета.

- Так, сэр. Дык вось, Вальдэморт жа ж будзе шукаць іншыя спосабы вярнуцца, дакладна? Ён не памёр?

- Не, Гары, не памёр. Ён усё яшчэ жывы, пэўна, шукае сабе якое-небудзь новае цела… Ён не па-сапраўднаму жывы, такім чынам, яго нельга забіць. Ён пакінуў Квірэла паміраць; ён не ведае жалю ні да ворагаў, ні да сяброў. Тым не менш, Гары, хоць гэтым разам ты ўсяго толькі адсунуў яго вяртанне, і ён можа знайсці кагосьці яшчэ, хто пажадае прыняць удзел у наступнай бітве, якой бы безнадзейнай яна ні падавалася - але калі ён прайграе яшчэ і яшчэ раз, што ж, можа быць, ён так і не вернецца да ўлады.

Гары ускіўнуў, але ад гэтага галава яго страшна закруцілася. Затым ён сказаў: "Сэр, ёсць яшчэ сёе-тое, аб чым я жадаў бы спытаць, калі можна… я жадаю ведаць праўду…"