Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

- Значыць, камня больш няма? - спытаў Рон у канцы. - І Фламель памрэ?

- Я таксама гэта спытаў у Дамблдора, але ён сказаў - як гэта? - "для высокаарганізаванага арганізма, што ёсць смерць, як не новая цікавая прыгода".

- Я заўсёды казаў, што Дамблдор троху таго, - Рону відавочна ліслівіла, што яго герой такі паўдуркаваты.

- А што было з вамі? - спытаў Гары.

- Я дабралася назад, - сказала Герміёна, - прывяла Рона ў пачуццё - гэта заняло даволі шмат часу - і мы панесліся ў савятню, каб даслаць саву Дамблдору, але тут натыкнуліся на яго самога ў вестыбюлі - ён ужо ўсё ведаў - ён толькі спытаў: "Гары пайшоў за ім, так?" і хутчэй пабег на трэці паверх.

- Як ты лічыш, ён ведаў, што ты паступіш так, як паступіў? - спытаў Рон. - І таму паслаў табе плашч-нябачнік і ўсё іншае?

- Ну, ведаеш, - падарвалася Герміёна, - калі ён ведаў - я хачу сказаць - гэта жудасна - ты ж мог загінуць.

- Не, гэта не жудасна, - задуменна працягнуў Гары. - Ён дзіўны чалавек, гэты Дамблдор. Мне падаецца, ён жадаў даць мне шанец. Па-мойму, ён быў болей або меней у курсе ўсяго, што тут адбывалася, разумееце? Мабыць, ён здагадваўся аб тым, што мы ладзім, але, замест таго, каб спыніць, вырашыў нас сяму-таму навучыць і прыйшоў на дапамогу ў патрэбны момант. Не думаю, каб гэта было выпадковасцю - тое, што ён дазволіў мне даведацца, як дзейнічае люстэрка. Падаецца, ён лічыў, што я маю права сустрэцца з Вальдэмортам тварам да твару, калі змагу…

- Ну сапраўды, зусім таго, - ганарліва вымавіў Рон. - Слухай, трэба, каб ты заўтра прыйшоў на вячэру ў гонар канца навучальнага года. Вядома, кубак выйгралі Слізэрынцы, у іх больш за ўсё балаў - цябе ж не было на апошнім матчы, і "Рэйвенкло" нас размазаў - але затое можна будзе добра паесці.

У гэты момант уварвалася мадам Помфры.

- Вы ўжо пятнаццаць хвілін прасядзелі, усё, вэк адсюль! - рашуча заявіла яна.

Гары як след выспаўся і раніцой пачуваўся амаль нармалёва.

- Я жадаю пайсці на свята, - сказаў ён мадам Помфры, калі тая папраўляла на століку шматлікія цукерачныя скрынкі. - Можна?

- Прафесар Дамблдор лічыць, што табе трэба дазволіць, - адказала яна, утрымліваючы пра сябе меркаванне, што прафесар Дамблдор не аддае сабе справаздачы, наколькі небяспечныя могуць быць святы. - Акрамя таго, да цябе сёй-той прыйшоў.

- Выдатна, - узрадаваўся Гары. - А хто?

Адначасова з яго словамі ў дзверы бокам праціснуўся Хагрыд. Як заўсёды ў памяшканні, ён выглядаў недазваляльна вялізным. Ён сеў побач з Гары, зірнуў на яго і зарыдаў.

- Гэта - усё - мая - чортава - віна! - усхліпваў ён. - Сам распавёў гэтаму гаду, як абыйсці Флуфі! Сам! Адзінае, чаго ён не ведаў - а я вазьмі ды і распавядзі! Ты ж мог памерці! За драконава яйка! Больш ніколі піць не буду! Мяне трэба выгнаць у Магляндыю!

- Хагрыд! - выклікнуў Гары, у шоку ад таго, як скалынаецца ключнік ад гора, і вялізныя слёзы сцякаюць у бараду. - Хагрыд, ён усё роўна б даведаўся, гэта ж Вальдэморт, ён бы высвятліў, нават калі б ты не сказаў.

- Ты мог памерці! - рыдаў Хагрыд. - І не гавары імя…

- ВАЛЬДЭМОРТ! - выгукнуў Гары, і Хагрыд прыйшоў у такі жах, што перастаў скуголіць. - Я яго бачыў і магу сабе дазволіць называць яго імя. Калі ласка, супакойся, Хагрыд, мы выратавалі камень, яго больш няма, і Вальдэморт не зможа выкрасці яго. З'ясі шакалабку, у мяне іх шмат…

Хагрыд выцер нос далонню і сказаў: "Дарэчы, успомніў. У мяне тут падаруначак."

- Не сэндвіч з казляцінай, спадзяюся? - устрывожыўся Гары, і Хагрыд нарэшце выдаў слабы смяшок.

- Не-а. Дамблдор даў мне выходны на ўчора, каб я гэта дарабіў. Замест таго, каб звольніць - ну, усё адно - вось.

Ён працягнуў кніжку ў прыгожай скураной вокладцы. Гары з цікавасцю адкрыў яе. Усярэдзіне аказаліся чароўныя фатаграфіі. З кожнай старонкі ўсміхаліся і дасылалі паветраныя пацалункі яго маці і тата.

- Разаслаў соў да ўсіх школьных прыяцеляў тваіх продкаў, прасіў фоткі, якія ў каго ёсць… У цябе ж наогул аніводной… падабаецца?

Гары не змог адказаць, але Хагрыд не пакрыўдзіўся.

Гары спусціўся ўніз на свята апошнім. Яго затрымала мадам Помфры. Яна мітусілася і ўсё жадала "апошні раз" праверыць, у ці парадку яе пацыент, таму Вялікая Зала да моманту яго прыходу была ўжо поўнай. Зала была аформлена ў зялёных і срэбных танах - колеры "Слізэрына" - у знак таго, што "Слізэрын" сёмы год запар выйгравае кубак школы. Сцяну за Высокім сталом пакрываў вялізны сцяг з малюнкам Слізэрынскай змяі.

Калі Гары ўвайшоў, усё змоўклі на імгненне, а потым адначасова гучна загаманілі. Ён праслізнуў паміж Ронам і Герміёнай за Грыфіндорскі стол і паспрабаваў не звяртаць увагі на тое, што ўсё вакол усталі, каб паглядзець на яго.