Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

І вось, нечакана, шафы апынуліся пустыя, куфары спакаваныя, жаба Нэвіла, злоўленая ў туалеце, вернутая гаспадару; усім вучням раздадзеныя адмысловыя папярэджанні, якія забаранялі ўжыванне магіі падчас вакацыяў ("Я штораз спадзяюся, што яны забудуць іх выдаць", смутна ўздыхнуў Фрэд Уізлі); Хагрыд з'явіўся, каб рассадзіць усіх па лодках і пераправіць праз возера; яны селі ў "Хогвартс-Экспрэс"; размаўлялі і смяяліся, а краявід за акном станавіўся ўсё зеляней, весялей і акуратней; елі ўсесмачныя арэшкі, праяджалі паблізу маглаўскіх гарадоў; здымалі чароўную вопратку і нацягвалі курткі; і, нарэшце, пад'ехалі да платформы дзевяць тры чвэрці на Кінгс-Крос.

Прайшло даволі шмат часу, пакуль усе школьнікі пакінулі платформу. Прымудроны досведам кантралер, які стаяў ля бар'ера, прапускаў студэнтаў па двое, максімум па трое, каб не прыцягваць лішняй увагі маглаў, як магло б быць, калі б яны ўсім натоўпам раптам вываліліся са сцяны.

- Вы павінны прыехаць да мяне ўлетку, - сказаў Рон, - вы абодва - я дашлю саву.

- Дзякуй, - падзякаваў Гары, - мне трэба што-небудзь, чаго я буду чакаць.

Сябры павольна падыходзілі да варот у маглаўскі свет, а навучэнцы "Хогвартса" паспешліва прабягалі паблізу. Яны выкрыквалі:

- Да пабачэння, Гары!

- Убачымся, Потэр!

- Знакамітасць, - з усмешкай падражніў Рон.

- Толькі не там, куды я накіроўваюся, можаш мне паверыць, - сказаў Гары.

Ён, Рон і Герміёна прайшлі скрозь вароты разам.

- Вось ён, мама, вось, глядзі!

Гэта прапішчэла Джыні Уізлі, малодшая сястра Рона, але яна паказвала зусім не на Рона.

- Гары Потэр! - крычала яна. - Глядзі, маці! Я бачу…

- Ціха, Джыні, не крычы. І паказваць пальцам нядобра.

Місіс Уізлі усміхалася хлопцам.

- Цяжкі быў год? - спытала яна.

- Вельмі, - адказаў Гары. - Дзякуй за ірыскі і за швэдар, місіс Уізлі.

- Няма за што, даражэнькі.

- Ты гатовы?

Гэта вымавіў дзядзька Вернан, як заўсёды са сваім неверагодна чырвоным тварам, як заўсёды вусаты, як заўсёды абураны паводзінамі Гары: цягне, ці бачыце, вялізную клетку з савой па платформе, поўнай нармалёвых, прыстойных людзей. Як быццам так і трэба. Ззаду дзядзькі стаялі цётка Пятуння і Дадлі, забітыя самім з'яўленнем Гары.

- Вы, пэўна, сваякі Гары! - выклікнула місіс Уізлі.

- Можна і так сказаць, - адклікаўся дзядзька Вернан. - Паспяшайся, хлопец, не можам жа мы тут увесь дзень боўтацца.

І пайшоў.

Гары затрымаўся, каб развітацца з Ронам і Герміёнай.

- Убачымся ўлетку.

- Жадаю табе - э-э-э - добра правесці вакацыі, - Герміёна няўпэўнена паглядзела ўслед дзядзьку Вернану, шакаваная яго грубіянствам.

- Пастараюся, - адказаў Гары, і яго сябры здзівіліся, убачыўшы, як па твары хлопчыка распаўзаецца пераможная ўсмешка, - Яны ж не ведаюць, што нам не дазваляецца чараваць дома. Мы з Дадлі цудоўна правядзем гэта лета…

Канец.