Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

- Чуеш? - шапнуў Рон.

Гары прыслухаўся. Аднекуль зверху даносіўся шоргат і клекатанне.

- Думаеш, гэты прывід?

- Не ведаю… Больш падобна на шоргат крылаў.

На выхадзе з тунэлю перад імі адкрылася ярка асветленая зала з высокай скляпеністай столлю. Зала кішэла маленькімі зіготкімі птушачкамі, яны бязладна гойсалі туды-сюды, лёталі, пырхалі. У процілеглай сцяне былі цяжкія дубовыя дзверы.

- Яны нападуць, калі мы пройдзем праз залу? - спытаў Рон.

- Можа быць, - адказаў Гары. - На выгляд яны бяспечныя, але, думаю, калі накінуцца ўсё разам … што ж, выбару ўсё роўна няма… я пабег.

Глыбока ўдыхнуўшы і закрыўшы твар рукамі, Гары стралой паляцеў праз залу. Ён чакаў, што ў яго вось-вось усадзяцца вострыя клювікі і сталёвыя кагаткі, але нічога падобнага не адбылося. Ён цалкам удала дабраўся да дзвярэй. Пацягнуў за ручку, але дзверы апынуліся зачыненыя.

Яго спадарожнікі рушылі ўслед за ім. Яны цягнулі і пхалі, але дзверы не паддаліся, нават калі Герміёна выпрабавала "Алахамору".

- І што цяпер? - пацікавіўся Рон.

- Гэтыя птушкі… яны ж не могуць быць проста так… - задумалася Герміёна.

Яны стаялі і глядзелі, як птушкі носяцца ў іх над галавой, зіхоцячы... Зіхоцячы?

- Гэта не птушкі! - раптам выгукнуў Гары. - Гэта ключы! Ключы з крылцамі - зірніце ўважлівей! А такім чынам… - ён агледзеўся вакол, пакуль яго сябры ўзіраліся ў ключы. - Ёсць! Глядзіце - мётлы! Мы павінны злавіць ключ ад гэтых дзвярэй!

- Але ключоў сотні!

Рон агледзеў замак.

- Тут патрэбен вялікі, старамодны ключ - хутчэй за ўсё, срэбны, такі, як ручка.

Усё схапілі па мятле, узняліся ў паветра і з разгону ўрэзаліся ў самы стрыжань зграі. Але, як дзеці не намагаліся, заварожаныя ключы лёталі гэтак хутка, што злавіць іх не было ніякай магчымасці.

І усё ж Гары нездарма быў самым маладым Лаўцом за апошняе стагоддзе. Ён валодаў здольнасцю адразу знаходзіць поглядам тое, чаго іншыя не бачылі. Памахаўшы з хвіліну рукамі ў віры рознакаляровых пёраў, ён угледзеў масіўны срэбны ключ з крылом, згорнутым набок - як быццам нядаўна яго ўжо лавілі і жорстка запіхвалі ў замочную свідравіну.

- Вось ён! - заекатаў Гары. - Вось той, вялікі - там - не, там - з ярка-блакітнымі крыламі - пёры змятыя набок.

Рон панёсся ў кірунку, якое паказаў Гары, урэзаўся ў столь і ледзь не зваліўся з мятлы.

- Абкружайце яго! - крыкнуў Гары, не зводзячы вачэй з ключа з пашкоджаным крылом. - Рон, захадзі зверху - Герміёна, заставайся ўнізе і не пускай яго - а я паспрабую злавіць. Ну, давайце - ДАВАЙЦЕ!

Рон нырнуў, Герміёна ракетай узнялася ўверх, ключ увярнуўся ад абодвух; Гары рынуўся за ім; ключ з дзікай хуткасцю паляцеў да сцяны, Гары нахіліўся наперад і са страшным гукам прыгваздзіў ахвяру. Па зале разнесліся захопленыя крыкі Рона і Герміёны.

Яны хутка прызямліліся, і Гары пабег да дзвярэй з ключом, які адчайна вырываўся з рук. У той момант, калі замок пстрыкнуў і адкрыўся, ключ пырхнуў з выглядам вельмі патрапаным, бо яго лавілі ўжо двойчы.

- Гатовыя? - спытаў Гары, паклаўшы далонь на ручку дзвярэй. Сябры кіўнулі. Гары адчыніў дзверы.

У наступнай зале было так цёмна, што спачатку дзеці нічога не ўбачылі. Але, калі яны асцярожнымі крокамі ўвайшлі ўнутр, пакой нечакана запоўніўся святлом, і перад імі адкрылася дзіўнае відовішча.

Яны стаялі на краі вялізнай шахматнай дошкі, ззаду чорных фігур, якія ўсе былі вышэй хлопцаў ростам і выразаныя з чорнага каменя. Насупраць, на іншым краі дошкі, стаялі белыя фігуры. Бы вежы яны ўзвышаліся наперадзе. Акром таго, белыя фігуры не мелі твараў.

- І што мы павінны рабіць? - прашаптаў Гары.

- Гэта ж відавочна, - сказаў Рон. - Мы павінны перайсці дошку гуляючы ў шахматы.

За белымі фігурамі былі бачныя наступныя дзверы.

- Зараз? - разгублена спытала Герміёна.

- Мне падаецца, - прамармытаў Рон, - мы павінны стаць фігурамі.

Ён падышоў да чорнага каня і, выцягнуўшы руку, дакрануўся да яго. Конь ажыў і пачаў біць капытом. Рыцар, які сядзеў на каню схіліў пакрытую шлемам галаву і паглядзеў на Рона.

- Каб перайсці на той бок, мы - э-э-э - павінны далучыцца да вас?

Чорны рыцар кіўнуў. Рон абярнуўся да сяброў.

- Дайце падумаць… - прагаварыў ён. - Мабыць, нам трэба заняць месцы чорных пешак…

Пакуль Рон думаў, Гары з Герміёнай стаялі моўчкі. Нарэшце, Рон сказаў:

- Вы толькі не крыўдзіцеся, але вы абодва дрэнна гуляеце ў шахматы…

- Мы не крыўдзімся, - паспешна перабіў яго Гары, - ты, галоўнае, кажы, што рабіць.

- Гары, ты зоймеш месца слана, а Герміёна стане побач з табой на месца ладдзі.