Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Філасофскі Камень

- Ты не разумееш, - вялікім тонам прагаварыў Гары. - Гэта вельмі важна.

Нэвіл, аднак, быў поўны жалезнай рашучасці пайсці на крайнія меры, абы не дапусціць парушэння правіл.

- Я вас не выпушчу, - заявіў ён, раптам апынуўшыся ў дзірцы за партрэтам. - Я - я буду біцца!

- Нэвіл, - раззлаваўся Рон, - адыдзі ад партрэта і не будзь ідыётам…

- Не называй мяне ідыётам! - крыкнуў Нэвіл. - Я лічу, што вы парушылі ўжо досыць правіл! І вы самі казалі, што я павінен змагацца!

- Так, але толькі не з намі, - у знямозе паспрабаваў растлумачыць Рон. - Нэвіл, ты не разумееш, што робіш.

Ён зрабіў крок да Нэвіла, і той выпусціў Трэвара, які неадкладна скокнуў у цемру.

- Ну давай, стукні мяне! - Нэвіл узняў сціснутыя кулакі. - Я гатовы!

Гары звярнуўся да Герміёны.

- Зрабі што-небудзь, - папрасіў ён у роспачы.

Герміёна ступіла наперад.

- Нэвіл, - сказала яна. - Мне вельмі, вельмі шкада.

Яна ўзняла чароўную палачку.

- Петрыфікус Таталус! - выгукнула яна, паказваючы на Нэвіла..

Рукі Нэвіла быццам бы прыклеіліся да бакоў. Ногі сапстрыкнуліся разам. Усё яго цела закасцянела, ён пахіснуўся на месцы і затым роўна, як дошка, зваліўся на падлогу тварам уніз.

Герміёна падбегла і перавярнула яго. Сківіцы Нэвіла. былі сціснутыя, казаць ён не мог. Адны толькі вочы ў жаху круціліся.

- Што ты з ім зрабіла? - прашаптаў Гары.

- Поўная паралізацыя цела, - няшчасным голасам вымавіла Герміёна. - Ох, Нэвіл, мне так шкада.

- Мы павінны гэта зрабіць, Нэвіл, але тлумачыць няма калі, - Рон перасягнуў праз Нэвіла. і накрыўся плашчом-нябачнікам.

І усё ж Нэвіл, які бярвеннем ляжаў на падлозе, падаваўся не занадта добрым знакам. У тым нярвовым стане, у якім яны знаходзіліся, кожная статуя ім здавалася Філчам, кожны падалены парыў ветра - Піўзам.

Дайшоўшы да першай жа лесвіцы, яны ўбачылі місіс Норыс, якая гультаявата праходзілася па пляцоўцы наверсе.

- Мо тузануць яе за хвост, хоць бы адзін раз! - шапнуў Рон на вуха Гары, але той толькі патрос галавой. Калі яны асцярожна абмінулі місіс Норыс, яна павярнула да іх свае вочы-ліхтары, але нічога не зрабіла.

Больш ім ніхто не трапляўся, пакуль яны не дайшлі да лесвіцы на трэці паверх. Над прыступкамі ў сярэдзіне пралёта ў паветры боўтаўся Піўз, ён выцягваў дывановую дарожку, так, каб на ёй лёгка было спатыкнуцца.

- Хто тут? - раптам спытаў Півз, калі дзеці параўняліся з ім. Ён звузіў зласлівыя чорныя вочкі. - Хоць і не бачу, а ведаю, што ты тут. Ты упыр? Або прывід? Або вучань?

Ён узняўся вышэй і закруціўся у паветры, пільна ўзіраючыся ў тое месца, дзе стаяла кампанія.

- Паклічу лепей я Філча, а тое распоўзалася тут усялякае нябачнае…

Гары прыйшла ў галаву нечаканая думка.

- Піўз, - хрыпла прашаптаў ён, - Крывавы Барон мае падставы захоўваць інкогніта.

Ад жаху Піўз ледзь не зваліўся на падлогу. Але своечасова схамянуўся і завіс у метры над прыступкамі.

- Прашу прабачэння, Ваша Крывавасць, містэр Барон, - залебезіў палтэргейст. - Не пазнаў, не пазнаў - не заўважыў - вядома, не заўважыў, бо вы ж нябачныя - прабачце старому дурному Піўзу ягоны дурны жарт, сэр.

- У мяне тут справа, Піўз, - пракаркаў Гары. - Трымайся далей ад гэтага месца сёння ўначы.

- Зразумела, сэр, вядома, сэр, - паабяцаў Півз, зноў узвіваючыся ўверх, - спадзяюся, ваша справа пройдзе ўдала, сэр, не смею больш турбаваць, сэр...

І ён знік удалечыні.

- Геніяльна, Гары! - шапнуў Рон.

Праз пару секунд яны ўжо стаялі перад уваходам у калідор на трэцім паверсе . Дзверы былі прыадчыненыя.

- Што ж, так яно і ёсць, - ціха сказаў Гары. – Снэйп ужо прайшоў паблізу Флуфі.

Падавалася, што, толькі ўбачыўшы адчыненыя дзверы, яны ўпершыню задумаліся над тым, што іх чакае. Пад плашчом Гары звярнуўся да сваіх спадарожнікаў.

- Калі вы жадаеце вярнуцца, я не буду асуджаць вас, - засведчыў ён. - Можаце ўзяць плашч, мне ён больш не патрэбны.

- Не дуры, - сказаў Рон.

- Мы ідзем з табой, - сказала Герміёна.

Гары адчыніў дзверы. Яны адазваліся рыпеннем. Да іх данеслася нізкае, глухое бурчанне. Усе тры сабачыя насы павярнуліся іх і сталі ўзмоцнена прынюхвацца, хоць сабака і не мог іх бачыць.

- Што гэта ў яго каля лап? - прашаптала Герміёна.

- Падобна, арфа, - адказаў Рон. - Пэўна, Снэйп пакінуў.

- Сабака, мабыць, прачынаецца, як толькі перастаеш граць, - сказаў Гары. - Ну, што ж, пачнем…

Ён паднёс флейту Хагрыда да вуснаў і падзьмуў. Гэтыя гукі цяжка было назваць мелодыяй, але з першай жа ноты вочы жывёліны сталі зачыняцца. Гары дзьмуў без перапынку. Паступова сабака перастаў рыкаць, пачаў перабіраць лапамі, потым калені ў яго падхіліліся і, нарэшце, ён зваліўся набок у глыбокім сне.