Harlan Coben - Bez Skrupułów

– Komuś takiemu jak ojciec.

– Właśnie.

– Wiemy też – ciągnął Win – że Adam Culver lubił odwiedzać kasyna w Atlantic City. Podczas którejś z tych wizyt być może poznał twojego Blackjacka, a przynajmniej o nim usłyszał. Niewykluczone też, że wynajął kogoś do sfałszowania pisma córki. Zapewne dysponował również głosem Kathy, utrwalonym na taśmie ze starej sekretarki. Ergo to on wszystko zaaranżował. Przesłał ten magazyn wszystkim, którzy mogli być zamieszani w zniknięcie córki. Do jej narzeczonego. Do ludzi ze znalezionych zdjęć, takich jak Junior Horton.

– Ale po co wysłał jeden egzemplarz żonie?

– Nie wiem.

– A do dziekana Gordona?

– Może dziekan był na którymś zdjęciu ze strychu. A może Adam dowiedział się, że Kathy odwiedziła go tamtego wieczoru w domu. Najprawdopodobniej brał pod uwagę wszystkie możliwości. Nie to jest istotne w tej sprawie. Istotne jest pytanie, dlaczego Adam nie zwrócił się ponownie o pomoc do Paula Duncana.

– Ponieważ odkrył, że Paul sypia z jego żoną.

Win skinął głową.

– Paul przestał być jego przyjacielem, nie mógł mu dłużej ufać. Mógł liczyć tylko na siebie. Najpierw, zadbawszy o pełną anonimowość, przesłał pakiet Blackjackowi. A potem zastawił drugą małą pułapkę – na żonę i Paula. Przyłapał ich, wybiegł z domu i zginął.

– Kto go zabił?

Win postawił kieliszek na klawesynie z siedemnastego wieku i złożył dłonie, stukając palcami o siebie.

– Są dwie poważne możliwości – rzekł. – Pierwsza: zrobił to Paul Duncan. Miał powód i okazję. Druga: nie ma wątpliwości, że Adam Culver chciał sprowokować mordercę. Tyle że ten magazyn ściągnął na niego kłopoty, których nie przewidział.

– Jest jedno ale – wtrącił Myron. – Blackjack wysłał te pornosy dwa dni po śmierci Culvera.

– Ktoś mógł przejrzeć Adama przed ich wysłaniem.

– Otto Burke?

Win wzruszył ramionami.

– Nic go nie łączy z Kathy Culver – dodał Myron.

– Z tego, co nam wiadomo. Co prowadzi nas do rozdziału trzeciego: paru niewiadomych. Główna niewiadoma to, w mojej ocenie, Nancy Serat. Możemy przyjąć, że dostarczyła Adamowi Culverowi ważnej informacji. Nie wiemy, kto ją zabił ani co miała na myśli, mówiąc Christianowi, że nadszedł czas na połączenie się sióstr. Przede wszystkim zaś nie wiemy, skąd przy jej zwłokach znalazły się włosy Kathy Culver.

Win ponownie zerknął do lustra na idealną fryzurę. Uśmiechnął się, mrugnął do siebie, brakowało tylko, żeby pocałował swoje odbicie.

– Nie wiemy również, dlaczego Adam Culver wynajął domek w lesie. Był na tyle zdesperowany, żeby porwać podejrzanych i poddać ich przesłuchaniu? A może chciał odpłacić wszystkim figurującym na tych nikczemnych zdjęciach? Takiemu Gary’emu Grady’emu albo Juniorowi Hortonowi? Z jakiegoś powodu mój umysł nie przyjmuje takich argumentów.

Myron skinął głową. On również je wykluczał.

– Tak oto doszliśmy do ostatniej, najważniejszej niewiadomej. Kwestii panny Kathy Culver. Czy żyje? Czy to ona stoi za tym wszystkim? Czy w ogóle brała w tym udział?

Win wziął kieliszek z klawesynu. Pociągnął łyk koniaku, potoczył go po języku i przełknął.

– Koniec.

Siedzieli w milczeniu. Myron jeszcze raz rozważył wszystkie fakty. Żaden się nie zmienił.

– A więc to było tylko ćwiczenie umysłowe – domyślił się Win, przyglądając się jego minie. – Jazda próbna.

Myron nie odpowiedział.

– Wiesz już, co się stało. Wiedziałeś, zanim powiedziałeś słowo.

Myron podał mu słuchawkę.

– Odwołaj randkę – rzekł. – Mamy mnóstwo roboty.

Nabożeństwo żałobne.

Spóźniony Myron wśliznął się do kościoła i skrył za filarem. Jego wygląd zdradzał, że powinien wziąć prysznic, ogolić się i przespać.

W pierwszej ławce dostrzegł Jessicę. Między nią a Edwardem siedziała matka. Wszyscy troje płakali.

Ksiądz odklepał standardową mowę pogrzebową niczym aktor, który zna swoją rolę lepiej niż na pamięć. Nie powiedział nic nowego ani oryginalnego. Nie było trumny ani odświętnie ubranych zwłok w pozie wiecznego spoczynku. Księdza wyraźnie peszył ów brak tradycyjnego rekwizytu. Wciąż wskazywał ręką w dół i zaraz ją cofał, reflektując się, że nic przed nim nie stoi.

Myron pozostał w ukryciu. Kościół był pełny. Siedzący w drugim rzędzie ławek, tuż za Carol, Paul Duncan co jakiś czas kładł rękę na jej ramieniu, ale na krótko. Pozory obowiązywały. Tuż obok niego modlił się z opuszczoną głową Christian Steele. Kilka ławek za nimi siedzieli Otto Burke i Lany Hanson. Dobry chwyt reklamowy. Media nie mogły przeoczyć tak serdecznego wsparcia przez Ottona – znów pozory! – swoich graczy w trudnych chwilach.

Win trzymał się z tyłu. Na prawo od niego siedziała Sally Li. Twarz miała tak ściągniętą, jakby tęskniła za papierosem. Myron skontaktował się z nią wczoraj późnym wieczorem. Wykonała badanie, o które prosił. Potwierdziło jego podejrzenia.

Na lewo dostrzegł ponurego dziekana Gordona z żoną. Madelaine dobrze było w czerni. Myron rozpoznał w tłumie jeszcze kilka twarzy, ale nie pamiętał nazwisk. Nieważne.

Po wygłoszeniu przez księdza końcowych uwag o życiu przyszłym, woli Bożej i połączeniu się w niebie z najbliższymi ciałem Jessiki wstrząsnął szloch. Nikt nie otoczył jej ramieniem. Nikt jej nie pocieszył. Myronowi wydała się mała i krucha. Ścisnęło go w gardle.

Do dzieła!

Zaraz po zakończeniu nabożeństwa stanowczym krokiem ruszył nawą. Jessica bez wahania podbiegła do niego. Objęli się, zamykając oczy. Żałobnicy odwrócili się od ołtarza i skierowali do wyjścia. Win trzymał się blisko Ottona Burke’a, Larry’ego Hansona i dziekana Gordona.

Jessica rozluźniła uścisk.

– Gdzie byłeś? – spytała.

Myron skinął – głową Paulowi Duncanowi, uścisnął dłonie Edwardowi i Christianowi i cmoknął Carol w policzek.

– Nie wiem, jak to powiedzieć – rzekł.

– O co chodzi? Spojrzał jej prosto w oczy.

– Znalazłem Kathy. Żyje.

Cała grupa zamilkła.

Jessica otworzyła i po chwili zamknęła usta.

– Dziś wieczorem się z nią spotkam.

– Nie rozumiem – wyznała, odzyskując głos.

– To długa historia. Kathy żyje. Dziś wieczorem przywiozę ją do domu.

Jessica spojrzała na matkę. Carol na nią. Wszyscy wymienili spojrzenia.

– Pojadę z tobą – powiedziała Jessica.

– Nie możesz.

– Właśnie że mogę!

– Obiecałem jej, że przyjadę sam. Ona się boi.

– Czego?

– Osoby, która chciała ją zabić.

– Kogo?

Myron potrząsnął głową.

– Nie chciała mi powiedzieć przez telefon. – Ujął rękę Jessiki. Była sztywna i chłodna. – Przywiozę ją prosto do domu. Przyrzekam. Wtedy porozmawiamy. Nie wolno nam jej wystraszyć.

Jessica wyglądała na zagubioną.

– Gdzie się z nią spotkasz? – spytała.

– W lesie.

– W jakim lesie? – Cofnęła się. – Co ty wygadujesz?

– Nie mogę ci powiedzieć, Jess. Obiecałem jej. Spotkamy się w miejscu, gdzie pozostawiono ją na śmierć. Chce mi pokazać, gdzie to się stało.

Zapadła cisza.

– Dobry Boże – przemówił Paul Duncan. Carol osunęła się w jego ramiona.

– Gdzie się podziewała? – spytała Jessica.

– Znam tylko niektóre szczegóły. Większość czasu spędziła, liżąc się z ran. Przebywała też jakiś czas na Karaibach. Na wyspie Curacao. Wpadłem na jej trop w szpitalu Saint Mary, sprawdzając, kogo wtedy przyjęli. Tamtej nocy, kiedy zniknęła, na środku drogi znaleziono nieprzytomną dziewczynę. Powiedziała, że nazywa się Katherine Pierce.