Keith Ablow - Przymus

– Otóż to – westchnąłem.

– Co?

Zamknąłem oczy, próbując sobie przypomnieć Fiska. Nie ma zbiegów okoliczności - podpowiedział mi wewnętrzny głos. – Uznaj to za znak.

– Jesteś tutaj? – zapytał Anderson.

Spojrzałem na niego.

– Co jeszcze wiesz o tej rodzinie?

Anderson wyraźnie się odprężył i odetchnął z ulgą.

– Tak tylko pytam – zastrzegłem się. – Nie znaczy to, że podejmuję się tej sprawy.

Uniósł otwartą dłoń.

– Oczywiście – powiedział, ale ton jego głosu świadczył, że tak nie uważa. – Darwin Bishop wychował się na Brooklynie, choć nigdy byś się tego nie domyślił, słysząc jego akcent lub widząc, jak się nosi. Dziś całkowicie wpasował się w Park Avenue i Nantucket. Ma pięćdziesiąt jeden lat. Jego żona, Julia, pracowała kiedyś jako modelka. Jest jego drugą żoną.

– Dużo młodsza od niego? – zapytałem.

– Ma około trzydziestu pięciu lat.

– Jak to znosi?

– A czego byś oczekiwał?

– Bo ja wiem? Wszystkiego – odparłem. – Dzięki temu nigdy nie jestem zaskoczony.

– Jest kłębkiem nerwów. Prawie w ogóle nie opuszcza pokoju bliźniaczek.

– A starszy adoptowany syn? Ten siedemnastolatek? Jaki on jest?

Anderson wzruszył ramionami.

– Rozmawiałem z nim tylko dziesięć minut. Ma na imię Garret. Bishop zaadoptował go na rok przed rozwodem. To jedno z tych cudownych dzieci. Przystojny chłopak. W Andover Academy jedzie na najwyższych ocenach. Jest w reprezentacji uczelni w tenisie i hokeju na trawie. Jesienią zaczyna studia w Yale. No wiesz, szlachectwo zobowiązuje.

– Dowiedziałeś się czegoś od niego?

– Chyba był w szoku. Chował twarz w dłoniach, powtarzając, że nie może uwierzyć w to, co się stało. Głównie martwił się o matkę, jak ona to zniesie. Od dawna cierpi na depresję.

– Dlaczego Bishop w ogóle zaadoptował tych dwóch chłopców?

– Nie wiem. Interesowałem się dziećmi, nie ojcem.

Kiwnąłem głową.

– Czyli mamy Garreta, potem Billy’ego, następnie Brooke i… jak ma na imię ta druga bliźniaczka?

– Tess.

– Garret, Billy, Brooke i Tess.

– Zgadza się.

– Czy ktoś jeszcze był w domu w noc śmierci Brooke?

– Niania. Claire Buckley. Spędza z Bishopami lato na wyspie. Opiekuje się dziećmi, ma dach nad głową, wolne wieczory i weekendy… takie tam.

– Młoda i ładna – zauważyłem. – Jest blisko związana z żoną Bishopa.

– Zgadłeś.

– Byli tego wieczoru w domu jacyś goście?

– Nie.

Popatrzyłem na wodę: na jej tafli połyskiwały białe igiełki światła elektrycznego.

– A więc dlaczego twoim zdaniem Bishop dał ci wolną rękę?

– Nie wiem. Tak jak ci powiedziałem, to mnie właśnie niepokoi.

– Ale to się stało, zanim przyszły wyniki sekcji zwłok – zauważyłem.

– A jednak… – zaczął Anderson.

– Może miał już dość. Stawał po jego stronie, gdy wychodziły na jaw te sprawy z pożarami, znęcaniem się nad zwierzętami… a teraz to. Może w końcu dotarło do niego, że Billy jest niebezpiecznym dzieciakiem.

– Możliwe.

– A może chodzi o coś innego.

– Jak…

– Jak na przykład o to, że wolał, by podejrzenie padło na Billy’ego niż na kogoś innego. Na cudowne dziecko w rodzinie. Na żonę. Lub na niego samego.

– Też możliwe – zgodził się Anderson. Umilkł na chwilę. – Gdybym miał do pomocy psychiatrę, może udałoby mi się dowiedzieć, która z tych możliwości wchodzi w grę.

Westchnąłem głęboko.

– Naprawdę cię potrzebuję – powiedział Anderson. – Czuję, że Billy Bishop jest niewinny. A jeśli mam rację, pojawia się nowy kłopot. Muszę się dowiedzieć, kim jest morderca, bo w domu jest jeszcze druga bliźniaczka.

Anderson słusznie niepokoił się o Tess. Na kilkanaście zarejestrowanych przypadków śmierci jednego z dwóch bliźniaczych niemowląt w ponad siedemdziesięciu procentach drugi bliźniak także umierał w tajemniczych okolicznościach, zwykle z powodu nagłej niewydolności serca lub układu oddechowego. Niektórzy uczeni snują teorie, że nagła utrata brata lub siostry wywołuje u drugiego bliźniaka zabójczy żal, który w nie wyjaśniony sposób prowadzi do zatrzymania krążenia lub oddechu. Tajemnicza więź dusz zostaje nagle przerwana, co podcina wolę życia. Najbardziej jednak przekonującym wyjaśnieniem jest to, że zabójca miał czas i okazję, aby dokończyć dzieła i zgładzić drugą ofiarę – przypuszczalnie przez uduszenie – dlatego, że aresztowano niewłaściwą osobę albo brak dowodów uniemożliwiał zatrzymanie właściwej.

Spojrzałem na niebo. Z niewiadomych powodów oczami wyobraźni zobaczyłem, jak ojciec w pijackim szale zabiera się do bicia: codzienność mojego dzieciństwa. Przyszło mi do głowy, że byłoby miło, gdybym dla odmiany chronił przede wszystkim siebie. Nikt nie powinien mieć mi tego za złe. Moja psychika jest bowiem naznaczona ranami jak mapa piekła. A niektóre z nich nigdy nie przestały krwawić.

Nikt nie może mieć o to do ciebie pretensji - zaszeptał mój Wewnętrzny głos. – Poza tobą.

Gdy wróciłem do domu, śniadanie było już prawie gotowe. Na patelni skwierczały jajka na bekonie. Na talerzu leżały pokrojone i posmarowane topionym serem jeszcze ciepłe bajgle od Katza – ten sklep z sześćdziesięciopięcioletnią tradycją mieścił się tuż za 7-Eleven. W dzbanku od miksera zobaczyłem jakiś ciemnoczerwony napój z bąbelkami.

– Truskawki, lód i cukier – bez pytania wyjaśniła Justine.

– Wygląda smakowicie – stwierdziłem.

– Od razu wychodzisz czy jeszcze trochę zostaniesz? – Przewróciła jajka na drugą stronę.

Nie spodziewałem się tego pytania, toteż nie odpowiedziałem.

Spojrzała na mnie.

– Wiem, że musisz wyjść – Wyczytałam to z twarzy twojego przyjaciela.

– Obiecałem mu, że za cztery godziny spotkamy się na lotnisku. Ma trudną sprawę w Nantucket. Zamordowano małą dziewczynkę.

– O Boże. Ile miała lat?

– Pięć miesięcy.

Popatrzyła na mnie tak, jak patrzą czasem ludzie, gdy stają wobec bezmiaru ludzkiego okrucieństwa.

– Podejrzanym jest jej przybrany brat. – Nie przyszło mi do głowy nic innego, co mógłbym powiedzieć. – Chłopak nie jest całkiem normalny.

Potrząsnęła głową. Bez słowa odwróciła się do kuchenki, wyłożyła jedzenie na talerze i nalała do szklanek truskawkowej mikstury. Usiedliśmy na taboretach przy granitowym blacie na środku pokoju. Jedliśmy w milczeniu.

– Odwiedź mnie w Rio albo w Buzios – odezwała się w końcu.

– Buzios – powtórzyłem. – Zjawię się, gdy tylko będę mógł. – I mówiłem to serio.

Zjadła jeszcze jeden kęs, po czym odsunęła talerz.

– Strata czasu – mruknęła.

Pomyślałem, że jest zła z powodu mojego nagłego wyjazdu. Przygotowałem się na scenę. Wzruszyła ramionami.

– Nie lubię jajek. – Ściągnęła koszulę, rzuciła ją na podłogę i poszła w stronę łóżka.

Ruszyłem za nią. Nie mogłem przewidzieć, jak wiele mnie będzie kosztowała sprawa Bishopa, ale musiałem to wyczuć siódmym zmysłem. Gdy bowiem moje dłonie i usta wędrowały po ciele Justine, czułem coś więcej niż namiętność. Pragnąłem wejść w jej duszę, wykorzystać w jakiś sposób jej żywotność, żeby znaleźć w niej pancerz, który obroniłby mnie przed śmiercią.

Polecieliśmy z Andersonem liniami Cape Air. Lot miał trwać czterdzieści pięć minut. Wystartowaliśmy z lotniska Logana o trzynastej piętnaście, Dziewięciomiejscowa cessna z jednym pilotem za sterami trochę trzęsła na wietrze, ale nie przeszkodziło to nam podziwiać szafirowoniebieskiego Atlantyku podczas podchodzenia do lądowania. Lecieliśmy tak nisko, że mogliśmy dostrzec surfingowców na Cisco Beach i szare dachy rezydencji rozrzuconych po wyspie.