Jeffery Deaver - Błękitna pustka

– Jedliście coś? – spytała.

– Nie – odrzekł Bishop.

Ale Gillette pokazał papierową torbę z tym, co kupił po drodze.

– Mnie wystarczy to.

Jennie bez ceregieli zabrała mu torbę i zajrzała do środka. Roześmiała się.

– Przecież nie będziesz jadł pop-tartów. Potrzebujesz prawdziwej kolacji.

– Nie, naprawdę… – Z uśmiechem na twarzy, ale smutkiem w sercu Gillette przyglądał się, jak ciastka znikają w kuchni.

Tak blisko, a tak daleko…

Bishop rozwiązał i zdjął buty, a potem nałożył kapcie-mokasyny. Haker też zdjął buty i w skarpetkach wkroczył do salonu, rozglądając się.

Pokój przypomniał mu jego własne domy z dzieciństwa. Sięgający od ściany do ściany biały dywan, który należałoby już wymienić. Meble od JCPenneya albo Searsa. Drogi telewizor i tania wieża stereo. Sfatygowany stół, który dziś pełnił funkcję biurka: zdaje się, że nadszedł dzień opłat. Na blacie leżały starannie posortowane koperty z rachunkami do wysłania. Pacific Bell, Mervyn, MasterCard, Visa.

Gillette spojrzał na kilka spośród kilkudziesięciu zdjęć ustawionych nad kominkiem. Jeszcze więcej fotografii wisiało na ścianach, stało na stolikach i półkach. Frank Bishop na zdjęciu ślubnym wyglądał tak samo jak dziś, włącznie z lakierowaną fryzurą i bokobrodami (choć białą koszulę pod smokingiem mocno przytrzymywał szeroki pas).

Bishop spostrzegł zainteresowanie Gillette’a zdjęciami.

– Jennie mówi o nas „Świat w obiektywie”. Mamy więcej zdjęć niż każde dwie rodziny z naszej dzielnicy razem wzięte. – Wskazał w głąb domu. – Jeszcze w sypialni i w łazience. Teraz oglądasz zdjęcie moich rodziców.

– Twój ojciec też był gliną? Chyba się nie obrazisz, że cię tak nazywam?

– A ty obrażasz się o hakera?

Gillette wzruszył ramionami.

– Nie. To pasuje.

– „Glina” też. A ojciec – nie, miał drukarnię w Oakland. Bishop i Synowie. Właściwie „Synowie” to niezbyt precyzyjne określenie, bo firmę prowadzą dwie z moich sióstr i większość braci.

– Dwie z sióstr? – powtórzył Gillette, unosząc brwi. – Większość braci?

Bishop zaśmiał się.

– Jestem ósmy z dziewięciorga rodzeństwa. Pięciu chłopaków i cztery dziewczyny.

– To się nazywa rodzina.

– Siostrzeńców, siostrzenic, bratanków i bratanic mam dwadzieścioro dziewięcioro – oznajmił z dumą detektyw.

Gillette spojrzał na zdjęcie szczupłego mężczyzny w tak samo workowatej koszuli jak koszula Bishopa, stojącego przed parterowym budynkiem z wymalowanym na fasadzie napisem BISHOP I SYNOWIE, DRUK i SKŁADANIE.

– Nie chciałeś tam pracować?

– Wystarczyło mi, że firma zostanie w rodzinie. – Wziął zdjęcie i sam zaczął je oglądać. – Rodzina to chyba najważniejsza rzecz na świecie. Ale byłbym kiepski w drukarni. To nudna robota. A jak jesteś gliną… jak to powiedzieć? To nieskończone pole do działania. Zawsze, codziennie jest coś nowego. Już ci się wydaje, że rozgryzłeś umysł przestępcy i nagle – trach – masz zupełnie nowy obraz.

Usłyszeli za sobą jakiś ruch i odwrócili się.

– Proszę, a któż to taki? – rzekł Bishop.

Do salonu zaglądał z korytarza mniej więcej ośmioletni chłopiec.

– Chodź no tu, młody człowieku.

Chłopczyk ubrany w piżamę w dinozaury wkroczył do salonu, patrząc na Gillette’a.

– Przywitaj się z panem Gillette’em, synu. To jest Brandon.

– Dzień dobry.

– Cześć, Brandon – powiedział Gillette. – Późno chodzisz spać.

– Lubię powiedzieć „dobranoc” tacie. Jak nie wraca za późno, mama pozwala mi zaczekać.

– Pan Gillette pisze programy komputerowe.

– Pisze pan skrypt? – spytał chłopiec z błyskiem entuzjazmu w oczach.

– Owszem – odparł Gillette, śmiejąc się ze swobody, z jaką mały używał komputerowego żargonu.

– My też piszemy programy w pracowni komputerowej w szkole – rzekł chłopiec. – W zeszłym tygodniu zrobiliśmy tak, że po ekranie skakała piłka.

– To chyba fajnie wyglądało – uznał Gillette, spoglądając w okrągłe z podniecenia oczy chłopca. Brandon był bardziej podobny do matki.

– Nie – odrzekł z pogardą. – Totalna nuda. Musieliśmy używać QBasica. Ale nauczę się OOP.

Programowanie obiektowe – najnowszy trend, którego przykładem był skomplikowany język C++. Chłopiec wzruszył ramionami.

– Potem Javy i HTML, do Sieci. Chyba wszyscy powinni to znać.

– A więc w przyszłości chcesz się zajmować komputerami.

– Nie, będę zawodowo grał w baseball. Ale chcę się nauczyć OOP, bo tam się teraz wszystko dzieje.

Oto uczeń podstawówki, którego zmęczył już Basic i który postanowił zgłębić tajniki najnowszych osiągnięć programowania.

– Może pokażesz panu Gillette’owi swój komputer.

– Gra pan w Tomb Raider? – spytał chłopiec. – Albo w Earth-worm Jim?

– Nie bawię się za często grami.

– Pokażę panu. Chodźmy.

Gillette poszedł za Brandonem do pokoju zapchanego książkami, zabawkami, ubraniami i sprzętem sportowym. Na stoliku przy łóżku stały książki o Harrym Potterze, obok konsola Game Boy, dwie płyty ‘N Sync i kilkanaście dyskietek. Oto nasza epoka w pigułce, pomyślał Gillette.

Pośrodku pokoju stał pecet i kilkadziesiąt podręczników programowania. Brandon usiadł i stukając w klawisze z szybkością błyskawicy, odpalił maszynę i uruchomił grę. Gillette uzmysłowił sobie, że gdy był w tym wieku, najnowszym osiągnięciem elektroniki był TRS-80, który wybrał sobie na prezent w sklepie RadioShack. Tamten mały komputer wzbudzał w nim prawdziwe emocje, choć naturalnie był tylko prymitywną zabawką nawet w porównaniu z dzisiejszą tanią, zamówioną w sprzedaży wysyłkowej maszyną. Wtedy – zaledwie parę lat temu – tylko garstka ludzi na świecie miała równie szybkie komputery jak ten, na którym Brandon Bishop prowadził piękną uzbrojoną kobietę w obcisłej zielonej bluzce w ręce przez labirynt pieczar.

– Chce pan zagrać?

Przypomniała mu się jednak potworna gra w Dostęp i cyfrowe zdjęcie, jakie Phate zrobił umierającej dziewczynie (która miała na imię tak samo jak bohaterka gry Brandona – Lara); nie chciał mieć w tym momencie nic wspólnego z przemocą, nawet dwuwymiarową.

– Może później.

Przez parę minut przyglądał się, jak chłopiec zafascynowany śledzi ekran. Potem w drzwiach ukazała się głowa detektywa.

– Gasimy światło, synu.

– Tato, zobacz, na którym jestem poziomie! Jeszcze pięć minut.

– Nie. Pora spać.

– Oj, tato…

Bishop sprawdził, czy chłopiec umył zęby, odrobił lekcje i spakował się do szkoły. Pocałował Brandona na dobranoc, wyłączył komputer i zgasił górne światło, zostawiając tylko nocną lampkę w kształcie statku kosmicznego z „Gwiezdnych wojen”.

– Chodź – powiedział do Gillette’a. – Pokażę ci moją czterdziestkę za domem.

– Co?

– Zobaczysz.

Bishop poprowadził Gillette’a przez kuchnię, gdzie Jennie robiła kanapki, przez tylne wyjście na zewnątrz.

Na werandzie haker zatrzymał się jak wryty zaskoczony tym, co zobaczył. Parsknął śmiechem.

– Aha, jestem farmerem – oświadczył Bishop.

Na podwórku za domem ciągnęły się rzędy drzewek owocowych, których było kilkadziesiąt.

– Wprowadziliśmy się tu osiemnaście lat temu – czyli wtedy kiedy zaczynała działać dolina. Pożyczka wystarczyła mi na dwie działki. Na tej została część farmy, która tu kiedyś była. To morele i wiśnie.