Joe Hill - Rogi

– Dzięki – odezwał się w końcu.

– Nie ma za co.

Przesunął dłonią po włosach. W tych ostatnich tygodniach wyczuł, że włosy na czubku głowy mu rzedną. Dlatego je zapuścił, stał się niemal kudłaty.

– Powinienem wpaść do salonu, żebyś mnie obcięła. Te kłaki robią się nie do wytrzymania.

– Już tam nie pracuję. Wczoraj był mój ostatni dzień.

– No co ty!

– Mhm.

– Coś takiego. Czyli – następny rozdział.

– Następny rozdział.

Pociągnęli po łyku doktora peppera.

– Fajnie było zrobić ostatnią fryzurę? – spytał Terry. – Dałaś z siebie wszystko?

– Ogoliłam klienta na łyso. Starszego faceta. Na ogół starsi nie chcą się golić. Już raczej młodzi. Znasz go, ojciec Merrin, Dale Williams.

– Tak. Znam go, mniej więcej – powiedział Terry i skrzywił się, walcząc z falą smutku wielkości tsunami, nie całkiem zrozumiałą.

Oczywiście Ig zginął przez Merrin; Lee i Eric spalili go z powodu tego, co według nich jej zrobił. Przez ostatni rok Ig czuł się strasznie, był taki nieszczęśliwy… Terry dałby głowę, że brat tego nie zrobił. Nigdy by nie zabił Merrin. Teraz pewnie już nikt się nie dowie, kto był mordercą. Terry zadrżał, przypominając sobie noc jej śmierci. Był wtedy z tym pieprzonym Lee Tourneau, z tym zasranym mendowatym socjopatą, i nawet dobrze się z nim bawił. Parę drinków, jakaś tania trawa wypalona nad rzeką – a potem zasnął w samochodzie i obudził się dopiero o świcie. Czasami wydawało mu się, że zaledwie wczoraj był naprawdę szczęśliwy, grał z Igiem w karty, włóczył się bez celu po Gideon w sierpniową noc pachnącą rzeką i petardami. Nie wiedział, czy istnieje na świecie drugi tak słodki zapach.

– Czemu chciał być łysy? – spytał Terry.

– Powiedział, że wyprowadza się do Sarasoty, a kiedy tam dotrze, chce poczuć słońce na głowie. Poza tym jego żona nienawidzi mężczyzn z ogolonymi głowami. A może to już jego była żona. Chyba wyjeżdża bez niej. – Wygładziła na kolanie listek, wzięła go za łodyżkę, rzuciła na wiatr i patrzyła, jak odlatuje. – Ja też wyjeżdżam. Dlatego odeszłam z pracy.

– Dokąd jedziesz?

– Do Nowego Jorku.

– Do samego Nowego Jorku?

– Aha.

– A niech to diabli. Odezwij się do mnie, jak już tam będziesz. Pokażę ci dobre kluby – powiedział Terry. Już zaczął wypisywać numer swojej komórki na starym rachunku.

– Jak to? Nie mieszkasz w Los Angeles?

– Nie. Nie mam powodu tam być, skoro nie ma „Hothouse", a Los Angeles przy Nowym Jorku to pikuś. Wiesz? Nowy Jork jest… prawdziwszy. – Podał jej swój numer.

Usiadła na ziemi, trzymając karteczkę i unosząc do niego uśmiechniętą twarz. Łokcie oparła na pniu, na twarzy kładły się jej plamki słonecznego światła. Ładna była.

– No tak – powiedziała. – Raczej będziemy mieszkać w różnych dzielnicach.

– Po to Bóg wynalazł taksówki.

– O, to On je wynalazł?

– Nie. Wynaleźli je ludzie, żeby mogli bezpiecznie wrócić do domu po nocy spędzonej na zalewaniu pyska.

– Skoro o tym mowa, najlepsze wynalazki powstały po to, żeby łatwiej było grzeszyć.

– To prawda.

Wstali i żeby spalić te kanapki, poszli krętą trasą wokół odlewni. Kiedy znaleźli się przed drzwiami budynku, Terry znowu przystanął, patrząc na szeroką połać spalonej ziemi. Śmieszne, ale wiatr pchnął ogień w stronę lasu i pożarł tylko jedno drzewo. To drzewo. Nadal stało – wielka, poczerniała, straszliwa korona, mierzące w niebo rogi. Ten widok go uderzył, na chwilę unieruchomił. Zrobiło się chłodniej, jak w październiku w Nowej Anglii. Zadrżał.

– Ty, patrz! – Glenna pochyliła się i podniosła coś ze spalonego poszycia.

Był to złoty krzyżyk na delikatnym łańcuszku. Zakołysała nim w powietrzu; złociste światło musnęło jej ładną twarz.

– Fajny – powiedziała.

– Chcesz?

– Pewnie bym stanęła w ogniu, gdybym to założyła na szyję. Ty weź.

– E, nie. To babskie. – Podszedł do młodego odrostu pod ścianą odlewni, zawiesił krzyżyk na delikatnych gałązkach. – Może właścicielka po niego wróci.

Ruszyli dalej, nie rozmawiając, ciesząc się światłem i dniem, aż dotarli do jej samochodu. Terry nie wiedział, kiedy wzięli się za ręce, ale tak właśnie doszli do saturna. Glenna z wyraźnym ociąganiem wysunęła palce z jego uścisku.

Wiatr powiał mocniej, niosąc zapach popiołu i jesienny chłód. Glenna oplotła się ramionami, zadrżała. Z oddali dobiegł głos trąbki – zawadiackie, zadzierżyste tony. Terry przechylił głowę, nasłuchując, ale to była chyba muzyka z samochodu przejeżdżającego szosą, bo po chwili ucichła.

– Tęsknię za nim okropnie – odezwała się Glenna.

– Ja też. Ale… to śmieszne. Czasami… czasami jest tak blisko mnie, że mógłbym go zobaczyć, gdybym się odwrócił. Zobaczyć, jak się uśmiecha.

– Tak. Ja też tak czuję – powiedziała i uśmiechnęła się: dzielnie, wspaniałomyślnie, szczerze. – Słuchaj, muszę lecieć. Do zobaczenia w Nowym Jorku. Może.

– Nie może. Na pewno.

– Dobra, na pewno. – Wsiadła do samochodu, zatrzasnęła drzwiczki, pomachała ręką na pożegnanie i ruszyła.

Terry został jeszcze. Wiatr szarpał jego płaszczem, a on patrzył na pustą odlewnię, osmalone pole. Wiedział, że powinien czuć coś z powodu Iga, powinien być złamany bólem… ale tylko zastanawiał się, kiedy Glenna do niego zadzwoni i gdzie powinien ją zabrać. Znał parę fajnych klubów.

Znowu powiał wiatr, nie chłodny, autentycznie zimny. Terry przechylił głowę. Usłyszał dalekie dźwięki trąbki, chrapliwe pozdrowienie. Wspaniale zagrany kawałek. Po raz pierwszy od wielu tygodni zapragnął znowu grać. Potem tony ucichły, odpłynęły z wiatrem. Na niego też przyszła pora.

– Smutne jak diabli – powiedział, wsiadł do wynajętego samochodu i odjechał.

Znawcy spierają się co do słów hitu Romantics z roku 1980 „What I Like About You". Ig przytacza je w wersji „szepczesz mi do ucha", ale wielu innych słuchaczy twierdzi, że Jim Marinos ryczał „ciepło szepcze mi do ucha" albo nawet „telefon szepcze mi do ucha". Uznałem, że mogę pozwolić Iggy'emu na własną interpretację, ale przepraszam wszystkich rockowych purystów, którzy będą mi to mieli za złe.

Redaktor zwrócił mi słusznie uwagę, że cykady umierają w lipcu, lecz postanowiłem udawać, że jest inaczej, ze względu na te sławne artystyczne powody, o których tak wiele słyszymy.

Dziękuję doktorowi Andy'emu Singhowi za dostarczenie mi ogólnego opisu BRCA1, odmiany raka, która zabiła siostrę Merrin i zabiłaby także ją, gdyby akcja książki potoczyła się inaczej. Wszelkie błędy dotyczące faktów medycznych wynikają jedynie z winy autora. Dziękuję także Kerri Singh i reszcie klanu Singhów za cierpliwe znoszenie moich histerii w związku z tą powieścią podczas wielu wspólnych wieczorów.

Jestem również wdzięczny Danielle i doktorowi Alanowi Adesowi. Kiedy potrzebowałem miejsca do pracy, w którym nikt by mi nie przeszkadzał, znajdowali mi je. Dziękuję też ekipie z Lee Mac's za karmienie mnie przez cztery miesiące. Dziękuję moim przyjaciołom Jasonowi Ciaramelli i Shane'owi Leonardowi, którzy przeczytali tę książkę w wersji roboczej i służyli mi licznymi i pomocnymi radami.

Dziękuję Rayowi Slymanowi, który opowiedział mi o krzyżu Don Orione, mojej siostrze, pastor Naomi King, która wskazała mi parę użytecznych ustępów Biblii. Książka Barta Ehrmana „God's Problem: How The Bible Fails to Answer Our Most Important Question – Why We Suffer" także stanowiła pomocne źródło informacji. Zapoznałem się z nią, pogrążony po uszy w piątej wersji powieści. Podejrzewam, że gdybym przeczytał ją wcześniej, moja książka wyglądałaby zupełnie inaczej. Może nie lepiej ani gorzej, po prostu – inaczej.