Leff Lindsay - Dylematy Dextera

— Szkoda, że nie jeździsz jak sierżant Debbie — powiedziała.

— Chcę jeszcze trochę pożyć — wyjaśniłem.

— Czemu nie masz sygnału? — dociekała. — Nie chciałeś?

— Ci z laboratorium nie jeżdżą na sygnale. A swoją drogą nie, nie chciałem. Wolę się nie wychylać.

W lusterku wstecznym zobaczyłem, że zmarszczyła czoło.

— Co to znaczy?

— Że nie chcę zwracać na siebie uwagi — wytłumaczyłem. — Nie chcę rzucać się ludziom w oczy. Też powinniście się tego nauczyć — dodałem.

— Inni chcą, żeby ludzie ich zauważali. Jeśli coś robią, to tylko po to, żeby wszyscy na nich patrzyli.

— Wy dwoje jesteście inni — odparłem. — Zawsze będziecie inni, nigdy tacy jak cała reszta. — Długo milczała i zerknąłem na nią w lusterku. Patrzyła na swoje nogi. — To niekoniecznie coś złego — powiedziałem. — Jak inaczej mówi się na kogoś, kto jest normalny?

— Nie wiem — bąknęła.

— Że jest zwyczajny. Naprawdę chcecie być zwyczajni?

— Nie — odparła, już jakby mniej nieszczęśliwa. — Ale jeśli nie będziemy zwyczajni, ludzie nas zauważą.

— Dlatego musicie się nauczyć tego, jak nie rzucać się w oczy.

— Byłem skrycie zadowolony, że okrężną drogą dowiodłem swojej racji. — Musicie udawać, że jesteście naprawdę normalni.

— Czyli nikt nie może się dowiedzieć, że jesteśmy inni — stwierdziła. — Nigdy.

— Otóż to.

Spojrzała na brata i znów, jak to oni, odbyli długą rozmowę bez słów. Zapadła przyjemna cisza i mogłem w spokoju jechać w wieczornych korkach i użalać się nad sobą.

Astor odezwała się po kilku minutach.

— To znaczy, że nie możemy powiedzieć mamie, co dziś robiliśmy.

— Możecie powiedzieć o mikroskopie.

— Ale o całej reszcie już nie? O tym strasznym facecie i o przejażdżce z sierżant Debbie?

— Zgadza się.

— Przecież nie wolno kłamać — zaprotestowała. — Zwłaszcza mamie.

— Dlatego nic jej nie powiecie — wyjaśniłem. — Nie trzeba jej niepotrzebnie martwić.

— Ale ona nas kocha. Chce, żebyśmy byli szczęśliwi.

— Tak, ale musi myśleć, że jesteście szczęśliwi tak, jak ona to rozumie. Inaczej sama nie będzie szczęśliwa.

I znów nastąpiła długa chwila ciszy. Wreszcie, tuż przed skrętem na ich ulicę, Astor spytała:

— A ten straszny facet ma mamę?

— Prawie na pewno — odparłem.

Rita musiała czekać pod samymi drzwiami, bo gdy tylko przyjechaliśmy, otworzyły się i wyszła nam na powitanie.

— Cześć — powitała nas radośnie. — I czegóż to się dziś nauczyliście?

— Widzieliśmy brud — odparł Cody. — Z mojego buta.

Rita zamrugała.

— A to dopiero — powiedziała.

— I kawałek popcornu — dodała Astor. — I patrzyliśmy w mikrofon, i mogliśmy poznać, gdzie byliśmy.

— Mikroskop — poprawił ją Cody.

— Wszystko jedno. — Wzruszyła ramionami. — Ale można też było poznać, skąd się wziął włos. Z kozy czy z dywanu.

— O rany — skomentowała Rita, lekko oszołomiona i zbita z tropu — widzę, że świetnie się bawiliście.

— Tak — przyznał Cody.

— No cóż — skwitowała Rita — to może teraz weźcie się do odrabiania lekcji, a ja zrobię wam podwieczorek.

— Dobrze — rzuciła Astor i razem z Codym pognali do domu. Rita patrzyła na nich, aż zniknęli w środku, a wtedy odwróciła się, wzięła mnie pod rękę i ruszyliśmy za nimi.

— Czyli dobrze poszło? — spytała. — To znaczy, z… wydają się bardzo, hm…

— I są — powiedziałem. — Chyba zaczynają rozumieć, że takie wygłupy mają konsekwencje.

— Nie pokazałeś im nic zbyt okropnego, mam nadzieję?

— A skąd. Nawet jednej kropli krwi.

— Cieszę się. — Oparła głowę na moim ramieniu, co widać jest częścią ceny, którą trzeba zapłacić, kiedy się za kogoś wychodzi.

Może po prostu publicznie oznaczała swoje terytorium, a jeśli tak, to chyba powinienem być cały szczęśliwy, że nie zrobiła tego tradycyjną zwierzęcą metodą. Tak czy inaczej, okazywanie uczuć przez kontakt fizyczny nie jest czymś, co rozumiem, ale objąłem ją ramieniem, bo wiedziałem, że to prawidłowa ludzka reakcja, i weszliśmy za dziećmi do domu.

Jestem raczej pewien, że nie powinno się tego nazwać snem. Ale w nocy do mojej biednej sponiewieranej głowy znów wdarł się ten dźwięk, ta sama muzyka, śpiew i brzęk metalu, co przedtem, i poczułem żar na twarzy i dziką radość wzbierającą w tym szczególnym zakamarku wewnątrz mnie, który tak długo pozostawał pusty. Kiedy się obudziłem, stałem pod drzwiami frontowymi z ręką na gałce, zlany potem, zadowolony, spełniony i w ogóle się nie niepokoiłem, choćby wypadało.

Oczywiście, znałem pojęcie „lunatykowania”. Ale z zajęć z psychologii na pierwszym roku wiedziałem też, że powody, dla których ludzie chodzą we śnie, zwykle nie mają nic wspólnego ze słyszeniem muzyki. I w najgłębszej głębi ducha zdawałem sobie sprawę, że powinienem się denerwować, martwić, miotać w rozpaczy, bo w moim uśpionym mózgu działy się rzeczy, które dziać się nie powinny, więcej, nie miały prawa, a mimo to się działy. I w dodatku cieszyłem się z tego. To w tym wszystkim najbardziej przerażało.

Muzyka nie była mile widziana w Sali Koncertowej Dextera. Nie pragnąłem jej. Chciałem, żeby dała mi spokój. Ona jednak powróciła, zagrała i wbrew mojej woli napełniła mnie nadnaturalnym szczęściem, a potem zostawiła pod drzwiami frontowymi, jakby próbowała wyciągnąć mnie z domu i…

I co? Zjawiła się porażająca myśl typu „pod łóżkiem czyha potwór”, płynąca prosto z jaszczurczego mózgu, ale…

Czy to przypadkowy impuls, niezbadane poruszenie nieświadomości wyciągnęło mnie z łóżka i doprowadziło pod drzwi? Czy też coś próbowało mnie wywabić z domu? Tamten człowiek powiedział dzieciom, że znajdę go w odpowiednim czasie — czy to już?

Czy ktoś chciał, żeby Dexter w środku nocy pozostał sam, bez świadomości, co się z nim dzieje?

Nadzwyczajna myśl. Byłem z niej ogromnie dumny, bo dowodziła ponad wszelką wątpliwość, że doznałem urazu mózgu i od tej pory nie mogę za siebie odpowiadać. Znów przecierałem nowe szlaki na polu głupoty. Poddałem się beznadziejnej, idiotycznej histerii wywołanej przez stres. Nikt na świecie nie mógł mieć tyle czasu do zmarnowania; Dexter nie był na tyle ważny dla nikogo prócz Dextera. I aby to udowodnić, włączyłem światło na ganku i otworzyłem drzwi.

Po drugiej stronie ulicy, kilkanaście metrów na zachód, jakiś samochód zapalił i odjechał.

Zamknąłem drzwi i zaryglowałem na dwa zamki.

I znów przypadło mi w udziale siedzieć przy stole kuchennym, sączyć kawę i kontemplować wielką tajemnicę życia.

Zegar pokazywał trzecią trzydzieści dwie, kiedy siadałem, i szóstą kiedy weszła Rita.

— Dexter. — Patrzyła na mnie z wyrazem sennego zdumienia na twarzy.

— We własnej osobie — odparłem, z najwyższym trudem zachowując pozory doskonałego humoru.

Zmarszczyła brwi.

— Co się stało?

— Nic. Po prostu nie mogłem zasnąć.

Spuściła głowę, szurając nogami, powlokła się do ekspresu i nalała sobie kawy. Usiadła naprzeciwko mnie i wzięła łyk.

— Dexter — powiedziała. — Wątpliwości to normalna rzecz.

— Oczywiście — przytaknąłem, choć nie miałem zielonego pojęcia, o co jej chodzi. — Bez nich nie byłoby filozofii.

Pokręciła głową ze znużonym uśmiechem.

— Wiesz, co mam na myśli — dodała, niezgodnie z prawdą. — Dotyczące ślubu.