Jeff Lindsay - Dzieło Dextera

Pardonnez - moi , monsieur . Où est la lune ? Alors , mon vieux , la lune est ici , sur la Seine , énorme , rouge et humide . Merci , mon ami , teraz go widzę. Et actuellement, na psa urok, to noc księżyca, noc stworzona do ostrych przyjemności księżycowego blasku, do danse macabre Demona Dextera i jego szczególnego przyjaciela.

Ale merde alors ! To księżyc nad la Seine ? Dexter jest w Paryżu! Quelle tragédie! W Paryżu z Tańca nici! Tu nie znajdziemy jego szczególnego przyjaciela — brakuje osłony nocy znad Miami i łagodnych, gościnnych wód oceanu gotowych pochłonąć resztki. Są tylko taksówki, turyści i ten ogromny samotny księżyc.

I oczywiście Rita. Wszędzie Rita, wertująca rozmówki, składająca i rozkładająca dziesiątki map, przewodników i broszurek obiecujących szczęście doskonałe i jakimś cudem szczęście to zapewniających — jej. Tylko jej. Bowiem paryska idylla małżeńska Rity jest w istocie przedstawieniem jednego aktora, zaś jej świeżo upieczony małżonek, były arcykapłan księżycowej beztroski, Dexter w Stanie Zawieszenia, może tylko zachwycać się księżycem, trzymać w ryzach niecierpliwie podrygującego Mrocznego Pasażera i mieć nadzieję, że całe to radosne szaleństwo wkrótce się skończy i powróci uporządkowane, normalne życie upływające na łapaniu i rozcinaniu innych potworów.

Dexter bowiem przyzwyczajony jest rozcinać swobodnie, schludną, radosną ręką, która teraz może tylko chwytać dłoń Rity, podziwiać księżyc i delektować się ironią miesiąca miodowego, w którym wszystko, co słodkie i z miesiącem na niebie związane, jest zabronione.

A więc Paryż. Dexter posłusznie wlecze się za ciągnącym go holownikiem „Rita”, gapi się i przytakuje, kiedy trzeba, a od czasu do czasu rzuca błyskotliwe, dowcipne uwagi typu „O rany” albo „Uhm”, gdy Rita folguje żądzy Paryża, która narastała w niej od lat i wreszcie może zostać skonsumowana.

Ale chyba nawet Dexter nie pozostaje nieczuły na legendarne uroki Miasta Świateł? Chyba nawet on na widok tych wszystkich wspaniałości odczuwa jakieś delikatne, syntetyczne drgnienie gdzieś w ciemnej, pustej jamie, w której powinna być dusza? Czy Dexter naprawdę może przyjechać do Paryża i nie czuć nic?

Ależ skąd. Dexter czuje, i to intensywnie: Dexter czuje zmęczenie i nudę. Dexter czuje też lekkie zniecierpliwienie brakiem towarzysza zabawy. Szczerze mówiąc, im szybciej go znajdzie, tym lepiej, bo z jakiegoś powodu Małżeństwo nieco zaostrza apetyt.

Ale taka jest umowa — Dexter musi spełniać warunki, by móc robić to, co robi. W Paryżu, jak w domu, Dexter musi maintenez le deguisement . Nawet jakże światowi Francuzi mogliby nieco się stropić na myśl, że jest wśród nich potwór, nieludzki demon, który żyje tylko po to, by zrzucać podobnych sobie w otchłań zasłużonej śmierci. A Rita, w swoim nowym wcieleniu rumieniącej się panny młodej, jest idealnym deguisement dla tego, czym naprawdę jestem. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że zimny, bezduszny morderca mógłby potulnie wlec się za tak doskonałym symbolem amerykańskiej turystyki. Z pewnością, mon frère. C’est impossible .

W tej chwili, niestety, très impossible . Nie ma szans wymknąć się na kilka godzin zasłużonej rozrywki. Nie tutaj, gdzie nie znają Dextera, a on nie zna obyczajów policji. Nigdy na obcym, niezbadanym terenie, na którym nie obowiązuje surowy Kodeks Harry’ego. Harry był gliną z Miami i w Miami każde jego słowo stawało się ciałem. Tyle że wśród tych słów nie było ani jednego francuskiego; ryzyko jest więc tu za duże, bez względu na to, jak mocno bije puls ciemności na zaciemnionym tylnym siedzeniu.

Wielka szkoda, bo ulice Paryża są stworzone, by czaić się na nich ze złymi zamiarami. Wąskie, ciemne, nie podlegają żadnym logicznym regułom zrozumiałym dla rozsądnego człowieka. Aż za łatwo wyobrazić sobie Dextera owiniętego peleryną, z połyskującym ostrzem w dłoni, przemykającego tymi ocienionymi zaułkami, spieszącego na pilne spotkanie w jednym z tych starych gmachów, które zdają się nad nim pochylać i żądać, by był niegrzeczny.

Nawet ulice to wymarzone miejsce na burdę; wyłożone są dużymi kamieniami, które w Miami ludzie już dawno by powyciągali, żeby wybijać nimi szyby przejeżdżających samochodów albo sprzedać je firmom budującym nowe drogi.

Ale to niestety nie jest Miami. To Paryż. Dlatego czekam cierpliwie, aż ten nowy, kluczowy element przebrania Dextera okrzepnie, i liczę, że jakoś wytrzymam jeszcze jeden tydzień wymarzonego miesiąca miodowego Rity. Piję francuską kawę — w porównaniu z tą w Miami to lura — oraz vin de table , którego krwista czerwień przywołuje niepokojące wspomnienia, i nie mogę się nadziwić łatwości, z jaką moja nowa żona chłonie wszystko, co francuskie. Nauczyła się ślicznie rumienić, kiedy mówi une table pour deux , s’il vous plaît , dzięki czemu francuscy kelnerzy od razu wiedzą, że mają przed sobą młodą parę i, niemal jakby się zmówili, żeby podsycać romantyczne fantazje Rity, wśród serdecznych uśmiechów oraz ukłonów zapraszają nas do stolika i wydaje się, że za chwilę chóralnie odśpiewają refren La Vie En Rose .

Ach, Paryż. Ach, amour .

Całymi dniami włóczymy się po ulicach i przystajemy w niezwykle ważnych miejscach zaznaczonych na planie miasta. Wieczory spędzamy w małych, urokliwych knajpkach, często z dodatkową atrakcją w postaci francuskiej muzyki na żywo. Raz wybieramy się nawet do Comedie Française na przedstawienie Chorego z urojenia. Z bliżej nieznanego powodu sztuka w całości grana jest po francusku, ale Rita i tak dobrze się bawi.

Dwa wieczory później równie dobrze bawi się na rewii w Moulin Rouge. Prawdę mówiąc, w Paryżu podoba jej się prawie wszystko, nawet rejs po rzece. Nie zwracam jej uwagi, że przejażdżki łodzią w Miami są dużo ciekawsze, a mimo to jakoś nigdy się nimi nie zainteresowała, ale zaczynam się zastanawiać, co też sobie myśli, jeśli w ogóle cokolwiek.

Przypuszcza atak na wszystkie znane zabytki, a Dexter występuje w roli oddziału szturmowego mimo woli, i nic nie może jej powstrzymać. Wieża Eiffla, Łuk Triumfalny, Wersal, Katedra Notre Dame; wszystkie kapitulują przed tą wściekle skoncentrowaną blondynką uzbrojoną w śmiercionośny przewodnik turystyczny.

Zaczyna się to wydawać cokolwiek wysoką ceną za deguisement, ale Dexter to żołnierz wzorowy. Brnie naprzód, obarczony ciężarem obowiązku i butelek wody. Nie uskarża się na upał, bolące nogi ani na ogromne, nieładne tłumy ludzi w zbyt obcisłych szortach, pamiątkowych T-shirtach i klapkach.

Podejmuje za to jedną nieśmiałą próbę znalezienia czegoś ciekawego dla siebie. W czasie wycieczki autobusem po Paryżu, gdy głos z taśmy cedzi w ośmiu językach nazwy rozmaitych fascynujących miejsc o wielkim znaczeniu historycznym, do duszącego się powoli mózgu Dextera dociera nieproszona myśl. Umęczonemu potworowi też należy się tu, w Mieście Niemilknących Akordeonów, jakiś skromny obiekt kultu i już wiem, co to jest. Na następnym przystanku staję przy drzwiach autobusu i zadaję kierowcy proste, niewinne pytanie.

— Przepraszam — mówię. — Czy będziemy przejeżdżać koło Rue Morgue?

Kierowca słucha iPoda. Poirytowanym, zamaszystym gestem wyciąga jedną słuchawkę z ucha, mierzy mnie od stóp do głów i unosi brew.