Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

‘Is dat ’m?’ zei ze met een verstarde stem die bij haar gelaatsuitdrukking paste. Voor ik kon antwoorden, schraapte ze haar keel en voegde eraan toe: ‘Is dat de man die geprobeerd heeft uw kinderen te ontvoeren?’

‘Ja,’ zei ik en toen, om te laten zien dat mijn reusachtige brein eindelijk langzaam de teugels weer in handen nam, anticipeerde ik op de ongelegen vraag en zei: ‘Mijn vrouw wist zeker dat hij het was, en de kinderen ook.’

Recht knikte, zo te zien kon ze haar ogen niet van Weiss afhouden. ‘Oké,’ zei ze. Ik wist niet precies wat dat betekende, maar het leek me een bemoedigend teken. Ik hoopte dat het inhield dat de FBI nu zijn belangstelling voor mij zou verliezen. ‘En hij?’ zei Recht terwijl ze naar de expositieruimte knikte waar de jongens van de hulpdiensten net klaar waren met het onderzoeken van Coulter.

‘Rechercheur Coulter was vóór mij ter plaatse,’ zei ik.

Recht knikte. ‘Dat zegt die vent bij de deur ook al,’ zei ze, en het feit dat ze had rondgevraagd, was bepaald niet geruststellend, dus besloot ik dat hier een paar voorzichtige danspassen op hun plaats waren.

‘Rechercheur Coulter,’ zei ik, voorzichtig, alsof ik worstelde om mezelf in bedwang te houden — en ik moet toegeven dat het heel goed uitkwam dat mijn stem nog zo schor was door de strop — ‘was hier het eerst. Voordat ik kon… Ik denk dat hij… Hij heeft zijn leven gegeven om Rita te redden.’

Ik bedacht dat het overdreven zou zijn als ik erbij zou snotteren, dus dat hield ik in, maar zelfs ik was onder de indruk van de mannelijke emotie die er in mijn stem doorklonk. Dat was special agent Recht helaas niet. Ze keek nogmaals naar Coulters lijk, daarna naar dat van Weiss en vervolgens naar mij. ‘Meneer Morgan,’ zei ze en er klonk een officiële twijfel in haar stem. Even dacht ik dat ze me evengoed ging arresteren, en dat dacht zij misschien ook wel. Maar toen schudde ze alleen maar haar hoofd en wendde zich af.

In een evenwichtig en goed geordend universum zou elke regerende godheid hebben gezegd dat het nu voor één dag wel welletjes was. Maar aangezien de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn, ging het zo niet. Want toen ik me omdraaide en wilde vertrekken, liep ik regelrecht Israel Salguero tegen het lijf.

‘Is rechercheur Coulter dood?’ zei hij, terwijl hij zonder met zijn ogen te knipperen een stap terug deed.

‘Ja,’ zei ik. ‘Eh, voordat ik hier was.’

Salguero knikte. ‘Ja,’ zei hij. ‘Dat hebben de getuigen ook gezegd.’

Aan de ene kant was het heel goed nieuws dat de getuigen dat hadden gezegd, maar aan de andere kant was het heel vervelend dat het hun al was gevraagd, want dat betekende dat het eerste wat in ze op was gekomen was: waar was Dexter toen de lichamen begonnen om te vallen? En met het idee dat een of andere omstandige, emotionele zeepbel de dag wel zou redden, wendde ik mijn blik af en zei: ‘Ik had hier moeten zijn.’

Salguero bleef zo lang stil dat ik me ten slotte weer terugdraaide en hem aankeek, al was het maar om er zeker van te zijn dat hij niet zijn wapen had getrokken en dat op mijn hoofd richtte. Gelukkig voor Dexters Schedeldak was dat niet zo. In plaats daarvan keek hij me alleen maar volslagen afstandelijk en emotieloos aan. ‘Volgens mij is het maar heel goed dat je hier niet was,’ zei hij ten slotte. ‘Goed voor jou, voor je zus en de nagedachtenis aan je vader.’

‘Eh…?’ zei ik, en ik moet het Salguero nageven dat hij zo snugger was dat hij precies wist wat ik bedoelde.

‘Er zijn nu geen getuigen…’ Hij wachtte even en schonk me een blik die je heel goed zou kunnen zien bij cobra’s als die ooit zouden leren glimlachen. ‘Geen lévende getuigen,’ zei hij, ‘van wat er ook in deze… omstandigheden is gebeurd.’ Hij bewoog licht zijn schouders, wat waarschijnlijk voor een schouderophalen moest doorgaan. ‘En dus…’ Hij maakte zijn zin niet af, liet in het midden wat het mogelijk kon betekenen: houdt het hier op of ga ik je nu eenvoudigweg arresteren, of zelfs: ga ik je nu zelf vermoorden. Hij sloeg me nog even gade en herhaalde toen: ‘En dus,’ en deze keer klonk het als een vraag. Daarna knikte hij en liep weg, terwijl ik achterbleef en het beeld van zijn heldere en waakzame blik op mijn netvlies gebrand stond.

En dus.

Goddank was het daarmee afgelopen. Er ontstond nog wat opwinding door de elegante dame die vooraan in de menigte had gestaan, die dr. Elaine Donazetti bleek te zijn, een heel belangrijke figuur binnen de wereld van de moderne kunst. Ze drong zich dichter bij de expositieruimte en begon polaroids te maken, en moest worden tegengehouden en van de lijken worden weggeleid. Maar ze gebruikte de foto’s en wat van de video-opnamen die Weiss had gemaakt, en publiceerde een reeks geïllustreerde artikelen waarmee Weiss semiberoemd werd bij de mensen die van dat soort dingen houden. Dus was zijn laatste wil om opnamen te maken ingewilligd. Is het niet fijn als de dingen zo goed uitpakken?

Rechercheur Coulter had net zoveel geluk. Er gingen geruchten op het politiebureau dat hij twee keer voor een promotie was overgeslagen, en ik veronderstel dat hij dacht met zijn carrière een sprong voorwaarts te maken wanneer hij in zijn eentje een dramatische arrestatie kon verrichten. En dat is gelukt! Het departement besloot dat het uit deze hele verschrikkelijke puinhoop nog goede sier moest zien te maken, en Coulter was het enige wat ze hadden. Dus kreeg hij postuum promotie omdat hij zo heldhaftig in zijn eentje bijna Rita had gered.

Natuurlijk ging ik naar Coulters begrafenis. Ik ben dol op het ceremonieel, het ritueel, het laten gaan van al die rigide emoties, en daardoor kreeg ik de kans om een paar van mijn favoriete gezichtsuitdrukkingen te oefenen: plechtigheid, imposant verdriet en compassie, die allemaal zelden worden gebruikt en nodig aan een work-out toe waren.

Het hele bureau was er, in uniform, zelfs Deborah. Ze zag er heel bleek uit in haar blauwe uniform, maar Coulter was tenslotte haar partner geweest, althans op papier, en het eerbetoon vereiste dat ze erbij was. Het ziekenhuis had er een toestand van gemaakt, maar ze zou binnenkort toch al worden ontslagen, dus ze hielden haar niet tegen. Ze huilde natuurlijk niet, in schijnheiligheid was ze in de verste verte nooit zo goed geweest als ik. Maar ze keek gepast ernstig toen ze de kist in de grond lieten zakken en ik deed mijn best om net zo’n gezicht op te zetten.

Ik vond trouwens dat me dat aardig goed afging, maar daar was brigadier Doakes het niet mee eens. Vanuit de rijen zag ik dat hij me nijdig aanstaarde, alsof hij dacht dat ik Coulter persoonlijk gewurgd had, wat absurd was; ik had nog nooit iemand gewurgd. Ik bedoel, zo nu en dan een spelletje met de strop, maar allemaal voor het plezier; ik houd niet van dat soort persoonlijk contact en een mes is zoveel schoner. Natuurlijk was ik heel blij toen ik zag dat Coulter werd doodverklaard en dat Dexter de dans daardoor ontsprong, maar ik had er helemaal niets mee te maken. Zoals ik al zei, het is gewoon fijn als de dingen goed uitpakken, toch?

Hortend en stotend richtte het leven zich weer op en hernam zijn normale gang. Ik ging naar mijn werk, Cody en Astor gingen naar school en twee dagen na Coulters begrafenis had Rita een afspraak bij de dokter. Nadat ze die avond de kinderen had ondergestopt, kwam ze naast me op de bank zitten, legde haar hoofd op mijn schouder en trok de afstandsbediening uit mijn handen. Ze zette de tv uit, zuchtte een paar keer en toen ik zo in het duister tastte dat ik het niet meer uithield, zei ik: ‘Is er iets mis?’

‘Nee,’ zei ze. ‘Er is helemaal niets mis. Ik bedoel, ik vind van niet. Als jij, eh, het tenminste ook niet vindt.’

‘Waarom zou ik het wel vinden?’ zei ik.

‘Dat weet ik niet,’ zei ze en ze slaakte weer een zucht. ‘Het is alleen, weet je, we hebben het er nooit over gehad, en nu…’