Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Dus ik hoopte dat Coulter betrouwbare back-up had opgeroepen, dat ze Weiss hadden opgeborgen en Rita in veiligheid hadden gebracht, misschien met een kopje koffie en een deken om haar heen geslagen, zoals je dat op tv wel zag.

Maar daarmee kwam ik op een belangwekkend punt, waar ik me gedurende de rest van mijn overigens aangename rit door de moordlustige, huiswaarts kerende massa’s oprecht zorgen over maakte. Stel dat ze Weiss inderdáád veilig in de handboeien hadden geslagen en hem zijn rechten hadden voorgelezen? Wat zou er gebeuren wanneer ze hem vragen gingen stellen? Dingen als: waarom heb je het gedaan? En belangrijker nog, waarom heb je dit Dexter aangedaan? Stel dat hij de slechte smaak had om ze de waarheid te vertellen? Tot nu toe had hij een weerzinwekkende bereidheid getoond om iedereen alles over me te vertellen, en hoewel ik bepaald niet verlegen ben, houd ik mijn werkelijke prestaties liever voor het publieke oog verborgen.

En als Coulter de zaken die Weiss dan uitkraamt voegt bij wat hij al vermoedt, doordat hij de video heeft gezien, zouden de zaken in Dexterdorp er wel eens heel ongelukkig uit kunnen komen te zien.

Het was veel beter geweest als ik Weiss zelf had kunnen confronteren — de zaken in der minne, mano a mano , of misschien cuchilla a cuchilla had geschikt — en zo het probleem, dat Weiss zo nodig wilde communiceren door mijn Ruiter te jennen, had opgelost. Maar ik had in de kwestie niet echt een keus, Coulter was erbij geweest en had het gehoord, dus ik moest het spel meespelen. Tenslotte was ik een gezagsgetrouwe burger, dat was ik echt, technisch gesproken dan; zeg nou zelf, je bent onschuldig totdat je in een rechtszaal schuldig bent bevonden, toch?

Het zag er echter steeds meer naar uit dat het op een rechtszaak zou neerkomen, met Dexter in de hoofdrol in een oranje overall en voetboeien, waar ik helemaal niet naar uitkeek; oranje staat me totaal niet. Wanneer ik van moord werd beschuldigd, zou dat mijn waarachtige geluk vierkant in de weg staan. Ik heb geen illusies over ons gerechtelijk systeem; dat zie ik elke dag op mijn werk, en ik weet heel zeker dat ik dat kan verslaan, tenzij ze me op heterdaad betrappen, op film hebben opgenomen, ten overstaan van een bus vol Amerikaanse senatoren en nonnen. Maar alleen al een openlijke beschuldiging zou me onder zo’n vergrootglas leggen dat ik daardoor mijn speelkwartiertjes wel kon vergeten, ook al zou ik volslagen onschuldig blijken te zijn. Kijk maar eens naar die arme O.J.; in de laatste jaren van zijn vrijheid kon hij niet eens meer golf spelen zonder dat iemand hem ergens van beschuldigde.

Maar wat kon ik eraan doen? Mijn opties waren uiterst beperkt. Ik kon Weiss laten praten, waardoor ik in de knoei kwam, of voorkomen dat hij zou gaan praten, met precies hetzelfde resultaat. Ik kon geen kant op. Dexter zat in het diepe en de vloed kwam opzetten.

Dus reed er ten slotte een uitermate bedachtzame Dexter naar het verenigingsgebouw bij het park. Die goeie ouwe Megan was er nog, hield Cody en Astor bij de hand en wipte van de ene voet op de andere omdat ze zo graag van ze af wilde en kon verdwijnen naar de opwindende wereld van de boekhoudcursus. Ze leken allemaal blij me te zien, op hun eigen individuele manier, wat zo dankbaar was, dat ik drie of vier volle seconden Weiss helemaal vergat.

‘Meneer Morgan?’ zei Megan. ‘Ik moet echt gaan.’ Ik was zo verbijsterd dat ze een complete zin uitsprak zonder dat die in een vraagteken eindigde, dat ik alleen maar knikte en Cody’s en Astors handen uit de hare trok. Ze rende naar een kleine, aftandse Chevy en racete het avondverkeer in.

‘Waar is mam?’ vroeg Astor op dwingende toon.

Ik weet zeker dat er een heel zorgzame en gevoelige en dus heel menselijke manier is om kinderen te vertellen dat hun moeder in de klauwen van een moorddadig monster terecht is gekomen, maar ik wist niet hoe dat moest, dus zei ik: ‘Die slechterik heeft haar. Die tegen jullie auto aan is gebotst.’

‘Die ik met een potlood heb gestoken?’ vroeg Cody.

‘Inderdaad,’ zei ik.

‘Ik heb hem in z’n kruis geraakt,’ zei Astor.

‘Je had hem harder moeten raken,’ zei ik. ‘Hij heeft je moeder.’

Ze trok een gezicht naar me, diep teleurgesteld omdat ik zo’n halvegare was. ‘Gaan we haar terughalen?’

‘We gaan helpen,’ zei ik. ‘De politie is ernaartoe.’

Ze keken me beiden aan alsof ik gek was. ‘De polítie?’ zei Astor. ‘Heb je de polítie erop afgestuurd?’

‘Ik moest jullie ophalen,’ zei ik, verbaasd te merken dat ik me plotseling zat te verdedigen.

‘Dus je laat die kerel lópen en nu gaat hij alleen maar naar de gevángenis?’

‘Ik moest wel,’ zei ik en plotseling had ik werkelijk het gevoel dat ik voor de rechter stond en nu al had verloren. ‘Een van de smerissen is erachter gekomen en ik moest jullie gaan halen.’

Ze wisselden een van hun zwijgende, maar o zo betekenisvolle blikken, en toen keek Cody de andere kant op. ‘Mogen wij nu met je mee?’ vroeg Astor.

‘Eh,’ zei ik en het leek me echt onrechtvaardig dat eerst Coulter en nu Astor de zoetgevooisde Drieste Dexter op dezelfde dag reduceerde tot iemand die alleen idiote eenlettergrepige woorden uitsloeg, maar het was wel zo. Nu de zaken er zo voor stonden — uitermate onaangenaam en onzeker — had ik hier nog niet echt over nagedacht. Maar natuurlijk kon ik ze niet meenemen om Weiss te pakken te nemen. Ik wist dat ik het doelwit was van dit hele circus, en als het aan mij lag zou dat heus niet beginnen voordat ik er was; ik wist niet zeker of Coulter hem in de kraag had gevat en het zou veel te gevaarlijk zijn.

En alsof ze me hoorde denken, zei Astor: ‘We hebben hem al een keer verslagen.’

‘Toen was hij daar niet op bedacht,’ zei ik. ‘Deze keer wel.’

‘Deze keer hebben we wel meer dan een potlood,’ zei Astor en de koele wreedheid waarmee ze het zei, was absoluut hartverwarmend, maar er kon nog steeds geen sprake van zijn.

‘Nee,’ zei ik. ‘Het is te gevaarlijk.’

Cody mompelde: ‘Beloofd,’ en Astor sloeg dramatisch haar ogen ten hemel en slaakte tegelijk net zo’n zucht. ‘Je zegt steeds maar dat we níéts mogen,’ zei ze. ‘Niet totdat jij het ons hebt geleerd. En wij zeggen: leer het ons dan, en we doen verder niets. En nu we de kans hebben om werkelijk het echte werk te leren, zeg je dat het te gevaarlijk is.’

‘Het ís ook te gevaarlijk,’ zei ik.

‘Wat moeten we dan doen terwijl jij wel iets gevaarlijks gaat doen?’ vroeg ze op hoge toon. ‘En stel dat je mam niet redt en jullie allebei nooit meer terugkomen?’

Ik keek haar aan, en toen Cody. Zij staarde me met trillende onderlip aan, terwijl hij vasthield aan een stalen, minachtende blik, en opnieuw kon ik niet meer dan een paar keer geluidloos mijn mond open- en dichtdoen.

En zo kwam het dat ik met twee heel opgewonden kinderen op de achterbank naar het Congrescentrum reed, iets sneller dan de maximumsnelheid toestond. Bij Eighth Street sloegen we van de I-95 af in de richting van het Congrescentrum op Brickell. Daar was veel verkeer en geen parkeerplaats, kennelijk hadden heel veel andere mensen wel naar de niet-commerciële omroep gekeken en wisten ze van de Art-stravaganza af. Onder de huidige omstandigheden leek het een beetje mal om tijd te verspillen aan het zoeken naar een parkeerplaats en ik had net besloten om in politiestijl op de stoep te parkeren, toen ik een dienstauto zag die wel van Coulter moest zijn. Ik zette mijn wagen ernaast, smeet mijn afdelingskaart op het dashboard en draaide me naar Astor en Cody om.

‘Bij mij blijven,’ zei ik, ‘en niets doen zonder het mij eerst te vragen.’

Ik dacht na over hoe ze het tot nu toe in noodgevallen hadden gedaan; eigenlijk best goed. Bovendien was het nu bijna zeker achter de rug. ‘Oké,’ zei ik. ‘Alleen in een noodgeval.’ Ik opende de deur. ‘Kom mee.’