Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

‘Dat… ik,’ stamelde ik. ‘Volgens mij niet.’

Coulter knikte nogmaals. ‘Dat was jij,’ zei hij. En aangezien ik niets te zeggen had en mezelf niet weer wilde horen stamelen, schudde ik alleen maar mijn hoofd.

‘Blijf je hier maar gewoon zitten, terwijl die kerel je vrouw heeft?’ zei hij.

‘Ik wilde net opstaan,’ zei ik.

Coulter hield zijn hoofd schuin. ‘Krijg je niet het gevoel dat die kerel je niet mag of zo?’ zei hij.

‘Daar begint het wel op te lijken,’ gaf ik toe.

‘Waarom is dat, denk je?’ zei hij.

‘Dat heb ik je al verteld, ik heb zijn vriendje pijn gedaan,’ zei ik, wat heel zwak klonk, zelfs in mijn oren.

‘O ja, dat is ook zo,’ zei Coulter. ‘Die vent die verdwenen is. Je weet nog steeds niet waar hij is, hè?’

‘Nee, dat weet ik niet,’ zei ik.

‘Dat weet je niet,’ zei hij met zijn hoofd schuin. ‘Want hij was niet diegene in de badkuip. En jij stond niet met een zaag over hem heen gebogen.’

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘Maar die kerel denkt misschien van wel, want hij lijkt op jou,’ zei hij, ‘dus heeft hij je vrouw te grazen genomen. Een soort ruil, denk je niet?’

‘Rechercheur, ik weet echt niet waar het vriendje is,’ zei ik. En dat was waar, als je aan het getij, de stroming en de gewoonten van aaseters uit de zee dacht.

‘Hm,’ zei hij en hij plakte een uitdrukking op zijn gezicht die naar ik aannam voor bedachtzaam moest doorgaan. ‘Dus hij besluit gewoon om… wat? Van je vrouw een kunststukje te maken, hè? Want…?’

‘Want hij is gek?’ zei ik hoopvol. En het was nog waar ook, maar dat betekende niet dat Coulter ervan onder de indruk was.

Klaarblijkelijk was hij dat niet. ‘Uh-huh,’ zei hij, terwijl hij ietwat vertwijfeld keek. ‘Hij is gek. Dat klinkt wel logisch, ja.’ Hij knikte, alsof hij zichzelf wilde overtuigen. ‘Oké, we hebben een gek en hij heeft je vrouw. Dus wat nu?’ Hij trok zijn wenkbrauwen naar me op met een blik waaruit de hoop sprak dat ik echt met iets zou komen waar hij wat aan had.

‘Ik weet het niet,’ zei ik. ‘Ik vermoed dat ik het moet aangeven.’

‘Het aangeven,’ zei hij, met zijn hoofd knikkend. ‘Bij de politie bijvoorbeeld. Want de laatste keer dat je dat niet hebt gedaan, heb ik je daar streng over toegesproken.’

Intelligentie wordt over het algemeen de hemel in geprezen, maar ik moet toch echt toegeven dat ik Coulter heel wat aardiger vond toen ik dacht dat hij nog een ongevaarlijke idioot was. Nu ik wist dat hij dat niet was, zat ik gevangen tussen de impuls om heel voorzichtig te zijn met wat ik tegen hem zei en tegelijkertijd een sterk verlangen om mijn stoel op zijn hoofd stuk te slaan. Maar goede stoelen zijn duur en de voorzichtigheid won het.

‘Rechercheur,’ zei ik. ‘Deze kerel heeft mijn vrouw. Misschien ben jij nooit getrouwd geweest…’

‘Twee keer,’ zei hij. ‘Niet gelukt.’

‘Nou, bij mij lukt het wel,’ zei ik. ‘Ik wil haar heel graag weer terug.’

Hij staarde me een heel lang ogenblik aan alvorens hij ten slotte zei: ‘Wie is die vent? Ik bedoel, je weet wel.’

‘Brandon Weiss,’ zei ik, niet zeker wetend waar dit heen ging.

‘Dat is alleen maar zijn naam,’ zei hij. ‘Wie ís hij verdomme?’

Ik schudde mijn hoofd, wist eerlijk gezegd niet precies wat hij bedoelde, en ik wist nog minder wat ik hem wilde vertellen.

‘Is dit soms die vent die, weet je wel… Die al die opgesierde lijken heeft uitgestald waar de gouverneur zo nijdig om was?’ zei hij.

‘Dat weet ik wel zeker,’ zei ik.

Hij knikte en keek naar zijn hand, en het viel me op dat er geen fles Mountain Dew aan hing. De arme man moest erdoorheen zijn.

‘Zou goed zijn om die kerel in de kraag te grijpen,’ zei hij.

‘Ja, inderdaad,’ zei ik.

‘Daar worden allerlei mensen gelukkig van,’ zei hij. ‘Goed voor de carrière.’

‘Dat zal wel,’ zei ik, terwijl ik me afvroeg of ik de stoel misschien toch op hem had moeten stukslaan.

Coulter klapte in zijn handen. ‘Goed dan,’ zei hij. ‘We gaan hem te pakken nemen.’

Het was een schitterend idee, en heel ferm uitgesproken, maar ik zag een klein probleempje. ‘Waar?’ vroeg ik. ‘Waar heeft hij Rita mee naartoe genomen?’

Hij knipperde met zijn ogen naar me. ‘Wat. Dat heeft hij je verteld,’ zei hij.

‘Volgens mij niet,’ zei ik.

‘Kom nou toch, kijk je dan niet naar de niet-commerciële televisie?’ zei hij en het klonk alsof ik me aan kleine dieren had vergrepen.

‘Niet zo vaak,’ gaf ik toe. ‘De kinderen zijn Barney ontgroeid.’

‘Daarop zijn nu al drie weken promotiefilmpjes te zien,’ zei hij. ‘De Art-stravaganza.’

‘De wat?’

‘De Art-stravaganza, in het Congresgebouw,’ zei hij, en het begon als een promotiefilmpje te klinken. ‘Meer dan tweehonderd baanbrekende kunstenaars uit heel Noord-Amerika en het Caribisch gebied, allemaal onder één dak.’

Ik voelde dat mijn mond bewoog in een poging woorden te vormen, maar er kwam niets uit. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde het nog eens, maar voordat ik ook maar enig geluid kon produceren, maakte Coulter een hoofdbeweging naar de deur en zei: ‘Kom mee. We gaan ’m halen.’ Hij deed een stap naar achteren. ‘Daarna kunnen we erover praten waarom die kerel bij de badkuip zo op jou lijkt.’

Deze keer kreeg ik werkelijk mijn beide voeten op de grond, tegelijk, klaar om me in beweging te krijgen en naar buiten te drijven, maar voordat ik er een kon verzetten, ging mijn mobieltje. Meer uit gewoonte dan om een andere reden nam ik op. ‘Hallo,’ zei ik.

‘Meneer Morgan?’ vroeg een vermoeide, jonge vrouwenstem.

‘Ja,’ zei ik.

‘Met Megan? Van de naschoolse opvang? U weet wel, van Cody? En Astor?’

‘O ja,’ zei ik en een nieuw alarm ratelde op de hoofdverdieping in mijn brein.

‘Het is vijf over zes?’ zei Megan. ‘En ik moet nu naar huis? Want ik heb vanavond mijn boekhoudcursus? Om zeven uur?’

‘Ja, Megan,’ zei ik, ‘wat kan ik voor je doen?’

‘Wat ik al zei? Ik moet naar huis?’ zei ze.

‘Oké,’ zei ik en ik wilde dat ik door de telefoon heen kon reiken en haar naar huis kon meppen.

‘Maar uw kinderen dan?’ zei ze. ‘Ik bedoel, uw vrouw is ze niet op komen halen? Dus ze zijn hier nog? En ik mag niet weg als de kinderen hier nog zijn?’

Dat leek me een uitstekende regel, vooral omdat het betekende dat Cody en Astor allebei in orde waren, en ze niet in Weiss’ klauwen zaten. ‘Ik kom ze halen,’ zei ik. ‘Ik ben daar in twintig minuten.’

Ik klapte de telefoon dicht en zag Coulter verwachtingsvol naar me kijken. ‘Mijn kinderen,’ zei ik. ‘Hun moeder heeft ze niet opgehaald en nu moet ik het doen.’

‘Nu, onmiddellijk,’ zei hij.

‘Ja.’

‘Dus je gaat ze ophalen?’

‘Inderdaad.’

‘Uh-huh,’ zei hij. ‘Wil je nog steeds je vrouw redden?’

‘Dat lijkt me wel het beste,’ zei ik.

‘Dus je gaat de kinderen halen en komt daarna naar je vrouw toe,’ zei hij. ‘En je probeert niet zoiets als het land te verlaten, of zo.’

‘Rechercheur,’ zei ik. ‘Ik wil mijn vrouw terughalen.’

Coulter keek me een lang ogenblik aan. Toen knikte hij. ‘Ik ben in het Congrescentrum,’ zei hij en hij draaide zich om en liep de deur uit.

Het park waar Cody en Astor elke dag na schooltijd naartoe gingen, was slechts een paar minuten bij ons huis vandaan, maar vanaf mijn werk lag het aan de andere kant van de stad, en dus duurde het iets langer dan twintig minuten voordat ik daar eindelijk aankwam. Aangezien het spitsuur was, zou je kunnen zeggen dat ik nog geluk had dat ik er sowieso kon komen. Maar daardoor had ik meer dan genoeg tijd om na te denken over wat er misschien met Rita zou gebeuren, en tot mijn verbazing merkte ik dat ik werkelijk hoopte dat ze in orde was. Ik begon net aan haar te wennen. Ik hield ervan dat ze elke avond voor me kookte, en ik kon zeker niet fulltime voor beide kinderen zorgen en toch de vrijheid hebben om in mijn zelfverkozen carrière verder te groeien. Nog niet, de komende jaren nog niet, niet voordat ze beiden waren opgeleid.