Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

In de week daarna controleerde ik de YouTube-pagina verschillende keren, maar er was geen verandering en door het ritme van een heel drukke werkweek begon de hele kwestie op een onaangename herinnering te lijken.

Thuis werden de zaken er ook niet gemakkelijker op. Wanneer de kinderen thuiskwamen, stond er nog steeds een politieagent voor de deur en hoewel de meesten van hen heel aardig waren, ontstond er wel een gespannen toestand. Rita werd enigszins afstandelijk en raakte afgeleid, alsof ze voortdurend op een belangrijk interlokaal telefoongesprek wachtte, en haar normaal gesproken geweldige kookkunst had eronder te lijden. We aten twee keer in één week kliekjes, wat voorheen ongehoord was in dit huis. En Astor leek de merkwaardige sfeer op te pakken, waardoor ze, voor het eerst sinds ik haar kende, relatief zwijgzaam werd. Ze zat met Cody voor de tv en bekeek steeds maar weer al haar lievelings-dvd’s, terwijl ze niet meer dan twee of drie woorden tegelijk voor ons overhad.

Gek genoeg was Cody de enige die enige levendigheid tentoonspreidde. Hij keek verlangend uit naar zijn volgende padvindersbijeenkomst, ook al moest hij dan weer de korte broek van zijn afschrikwekkende uniform dragen. Maar toen ik hem vroeg waarom hij van gedachten veranderd was, gaf hij toe dat het alleen was omdat hij hoopte dat de nieuwe welpenleider ook aan zijn eind zou blijken te komen, en dat hij daar deze keer wellicht geen glimp van zou kunnen opvangen.

De week sleepte zich voort, het weekend bracht geen verlichting en de maandagochtend dook weer op zoals die dat altijd lijkt te doen. En ook al nam ik een grote doos donuts mee naar mijn werk, maandag had me in ruil daarvoor ook niets te bieden, behalve nog meer werk. Door een schietpartij uit een rijdende auto in Liberty City moest ik een aantal nutteloze uren op de hete straat doorbrengen. Een zestienjarige jongen was dood en met een snelle blik op het bloedpatroon was duidelijk dat hij vanuit een rijdend voertuig was neergeschoten. Maar ‘duidelijk’ is nooit genoeg voor een politieonderzoek, dus moest ik zwetend onder de hete zon dingen doen die vervaarlijk dicht bij fysieke arbeid kwamen, alleen maar om de juiste formuliertjes in te kunnen vullen.

Tegen de tijd dat ik in mijn kantoortje op het hoofdkwartier terug was, had ik het grootste deel van mijn kunstmatige, menselijke vermomming uitgezweet en het enige wat ik van het leven wilde was een douche, droge kleren en zo mogelijk iemand in stukken snijden die dat dubbel en dwars verdiende. Uiteraard leidde mijn traag tuffende gedachtetrein regelrecht naar het spoor van Weiss. Omdat ik toch niets beters te doen had dan het gevoel en de stank van mijn eigen zweet te bewonderen, controleerde ik zijn YouTube-pagina nog één keer.

En deze keer wachtte er onder aan de pagina een spiksplinternieuwe thumbnail op me.

Er stond bij: DEXTERAMA!

Ik had geen enkele realistische keus in de kwestie. Ik klikte op de box.

Er was een onscherpe vlek en daarna klonk de edele, orkestrale muziek die me aan mijn diploma-uitreiking op de middelbare school deed denken. Daarna volgden beelden van een reeks lijken, onderbroken door shots met de reacties van mensen die ze zien. Tegelijk kwam Weiss’ stem erin, die klonk als een gemene variant op een nieuwslezer.

‘Al duizenden jaren,’ dreunde hij op, ‘overkomen ons verschrikkelijke dingen…’ en er werden een paar close-ups getoond van de lijken en hun gezicht met het plastic masker. ‘En de mens stelde zich steeds dezelfde vraag: waarom ben ik hier? En al die tijd is het antwoord hetzelfde gebleven…’ Een close-up van een gezicht uit de menigte in Fairchild Gardens, dat ontsteld, verward, onzeker keek, en Weiss’ stem kwam er weer op wezenloze toon doorheen: ‘’k Weenie…’

De filmtechniek was heel klungelig, helemaal niet zoals het eerdere spul, en ik deed mijn best niet te kritisch te zijn, want tenslotte lagen Weiss’ talenten op ander terrein; hij had zijn eerste partner verloren en daarna zijn tweede vermoord, die wel goed kon editen.

‘Dus wendt de mens zich tot de kunst,’ zei Weiss gemaakt en ernstig buiten adem, en er werd een plaatje getoond van een standbeeld zonder armen en benen. ‘Kunst heeft ons een veel beter antwoord gegeven…’ Close-up van de hardloper die het lijk op South Beach vindt, gevolgd door Weiss’ beroemde kreet.

‘Maar de conventionele kunst brengt ons maar tot een bepaald punt,’ zei hij. ‘Want met de traditionele kunst van verf en steen wordt een barrière opgetrokken tussen de artistieke gebeurtenis en de beléving van kunst. En als kunstenaars moeten we allemaal bezig zijn met het omverwerpen van barrières…’ Beeld van de omverwerping van de Berlijnse Muur onder luid gejuich van de menigte.

‘Dus mensen als Chris Burden en David Nebreda begonnen te experimenteren en maakten kunst van zichzélf… één barrière neer! Maar het is niet genoeg, want voor de gemiddelde toeschouwer’ — opnieuw een wezenloos gezicht in de menigte — ‘is er geen verschil tussen een brok klei en een of andere krankzinnige kunstenaar; de barrière bestaat nog steeds! Wat een sof!’

Toen verscheen Weiss’ gezicht op het scherm, het beeld wiebelde een beetje, alsof hij de camera onder het praten in de juiste stand zette. ‘We moeten directer te werk gaan. We moeten het publiek déélgenoot maken van de gebeurtenis, zodat de barrière verdwijnt. En we hebben betere antwoorden nodig… op de grotere vragen. Vragen als: wat is waarheid? Wat is de drempel van menselijke foltering? En het allerbelangrijkste’ — en hier toonde het scherm die afschuwelijke loop van de Doncevic Dumpende Dexter in de witte porseleinen badkuip — ‘wat zou Dexter doen… als hij onderdeel werd van de kunst in plaats van zelf de kunstenaar te zijn?’

Hier klonk een nieuwe schreeuw, die was gedempt, maar hij klonk me kwellend bekend in de oren. Weiss was het niet, maar ik had hem eerder gehoord, hoewel ik hem niet kon plaatsen, en Weiss was weer op het scherm terug, glimlachte een beetje en keek over zijn schouder. ‘Op die vraag kunnen we tenminste antwoord krijgen, hè?’ zei hij. En hij pakte de camera, draaide hem van zijn gezicht af naar een stuiptrekkend hoopje op de achtergrond. De hoop werd scherper en ik realiseerde me waarom de kreet me zo bekend voorkwam.

Het was Rita.

Ze lag op haar zij met haar handen op haar rug en haar enkels waren vastgebonden. Ze wrong zich als een uitzinnige in allerlei bochten en slaakte nog een luid en gedempt geluid, deze keer van woede.

Weiss lachte. ‘Het publiek is de kunst,’ zei hij. ‘En jij wordt mijn meesterwerk, Dexter.’ Hij glimlachte, en ook al was het geen gemaakt lachje, bepaald aangenaam was het niet. ‘Dat wordt absoluut een… Art-stravaganza,’ zei hij. Toen ging het scherm op zwart.

Hij had Rita en ik wist heel goed dat ik had moeten opspringen, mijn hagelgeweer had moeten grijpen en met een oorlogskreet de hoge naaldboom had moeten bestormen, maar merkwaardig genoeg verspreidde zich een kalmte door me heen, en ik bleef daar eenvoudigweg een lang ogenblik zitten, me afvragend wat hij met haar zou doen, voordat ik ten slotte besefte dat ik, hoe ik het ook wendde of keerde, echt iets moest doen. Ik maakte een begin door eerst diep adem te halen om uit de stoel en de deur door te komen.

Maar ik had slechts tijd voor een klein ademhalinkje, zelfs niet genoeg om één voet op de vloer te zetten, want vlak achter me klonk een stem.

‘Dat is je vrouw, hè?’ zei rechercheur Coulter.

Nadat ik mezelf van het plafond had gepeld, draaide ik me om en keek hem aan. Hij stond net over de drempel, een meter of zo bij me vandaan, maar wel zo dichtbij dat hij alles gezien en gehoord moest hebben. Er was geen sprake van dat ik zijn vraag kon omzeilen.

‘Ja,’ zei ik. ‘Dat is Rita.’

Hij knikte. ‘Die kerel bij de badkuip leek op jou.’