Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Ze verroerden zich niet. ‘Wat?’ zei ik.

‘Mes,’ zei Cody zachtjes.

‘Hij wil een mes,’ zei Astor.

‘Ik ga jullie geen mes geven,’ zei ik.

‘Maar stel dat er een noodgeval ís?’ zei Astor dwingend. ‘Jij zei dat we iets mochten doen als de nood aan de man komt, maar dan mogen we er weer niets mee dóén!’

‘Je kunt niet in het openbaar met een mes rondlopen,’ zei ik.

‘We gaan niet als we ons helemaal niet kunnen verdedigen,’ hield Astor vol.

Ik slaakte een heel lange zucht. Ik was er vrij zeker van dat zolang ik er nog niet was, Rita veilig zou zijn, maar in dit tempo zou Weiss voordat ik hem had gevonden van ouderdom sterven. Dus opende ik het handschoenenkastje, haalde er een Phillips-kopschroevendraaier uit en gaf die aan Cody. Tenslotte bestaat het leven uit een en al compromissen. ‘Hier,’ zei ik. ‘Beter heb ik niet.’

Cody keek naar de schroevendraaier en toen naar mij.

‘Het is beter dan een potlood,’ zei ik. Hij keek naar zijn zus en knikte toen. ‘Mooi zo,’ zei ik, terwijl ik opnieuw de deur opendeed. ‘Kom mee.’

Deze keer kwamen ze achter me aan, over het trottoir naar de hoofdingang van de grote zaal. Maar voordat we er waren, bleef Astor stokstijf staan.

‘Wat is er?’ vroeg ik.

‘Ik moet plassen,’ zei ze.

‘Astor,’ zei ik. ‘We moeten opschieten.’

‘Ik moet echt heel nodig plassen,’ zei ze.

‘Kan het geen vijf minuten wachten?’

‘Nee,’ zei ze terwijl ze heftig met haar hoofd schudde. ‘Ik moet nú.’

Ik haalde heel diep adem en vroeg me af of Batman dit probleem ooit met Robin had gehad. ‘Goed dan,’ zei ik. ‘Opschieten, hè?’

We vonden de toiletten aan een kant in de hal en Astor haastte zich naar binnen. Cody en ik bleven staan wachten. Hij veranderde een paar keer zijn greep om de schroevendraaier en hield hem ten slotte op de natuurlijker punt-naar-vorenpositie vast. Hij keek me vragend aan, ter goedkeuring, en ik knikte op het moment dat Astor weer naar buiten kwam.

‘Kom mee,’ zei ze. ‘Laten we gaan.’ Ze stoof langs ons naar de deur van de grote zaal en wij gingen achter haar aan. Een pafferige man met een grote bril wilde van ieder van ons vijftien dollar voordat we naar binnen mochten, maar ik liet mijn politiebadge zien. ‘Hoe zit het met de kinderen?’ zei hij op eisende toon.

Cody wilde zijn schroevendraaier opheffen, maar ik gebaarde hem terug. ‘Zij zijn getuigen,’ zei ik.

Zo te zien wilde de man daartegenin gaan, maar toen hij zag hoe Cody de schroevendraaier vasthield, schudde hij alleen maar zijn hoofd. ‘Goed dan,’ zei hij met een heel grote zucht.

‘Weet u waar de andere agenten naartoe zijn gegaan?’ vroeg ik aan hem.

Hij bleef maar zijn hoofd schudden. ‘Volgens mij is er maar één,’ zei hij, ‘en ik weet héél zeker dat ik het zou weten als er meer waren, aangezien ze allemaal denken dat ze zonder te betalen langs me heen kunnen paraderen.’ Hij glimlachte om te laten zien dat hij het niet als een belediging bedoelde, en gebaarde ons verder de zaal in. ‘Veel plezier met de show.’

We liepen de zaal in. Die was opgedeeld in verschillende ruimten waarin dingen werden vertoond die als kunst te herkennen waren: sculpturen, schilderijen enzovoort. Maar er was veel meer waarvan het vooral leek dat er iets te overijverig was gewerkt aan het oprekken van de beperkte menselijke ervaring tot over de nieuwe grenzen van perceptie. Het allereerste kunstwerk dat we zagen was niets meer dan een stapel bladeren en twijgen met een verschoten bierblikje ernaast. Twee andere toonden een veelvoud van tv-schermen: op een ervan was een dikke man op een toilet te zien, en op een andere vloog een vliegtuig in een gebouw. Maar er was geen spoor te bekennen van Weiss, Rita of Coulter.

We liepen helemaal naar het uiteinde van de hal en draaiden ons om, keken in elk gangpad waar we langskwamen. Er waren nog heel veel meer interessante en horizon verruimende uitstallingen, maar bij geen ervan was Rita betrokken. Ik begon me af te vragen of ik me niet had vergist en dat Coulter helemaal niet stiekem slim was. Ik had zijn bewering dat Weiss hier zou zijn blindelings geaccepteerd, maar stel dat hij het mis had? Stel dat Weiss ergens anders opgewekt in Rita aan het snijden was terwijl ik naar kunst keek die slechts diepte en begrip toevoegde aan een ziel die ik eigenlijk niet had?

Toen bleef Cody stokstijf staan en keek naar een bepaald punt. Ik draaide me om om te zien waar hij naar keek en ik keek ook naar een bepaald punt.

‘Mam,’ zei hij.

En zo was het ook.

Een groep van een stuk of twaalf mensen had zich in de verste hoek van de zaal verzameld, onder een flatscreen-tv die wat hoger aan de muur was bevestigd. Op de monitor was een close-up van Rita’s gezicht te zien. Ze had een knevel tussen haar tanden, maar haar ogen stonden zo wijd open als maar mogelijk was en ze schudde haar hoofd in afgrijzen heen en weer. En voordat ik ook maar een voet had kunnen verzetten, stormden Cody en Astor al naar voren om hun moeder te redden.

‘Wacht!’ riep ik naar ze, maar dat deden ze niet, dus rende ik achter ze aan terwijl ik als een uitzinnige naar Weiss zocht. De Zwarte Ruiter hield zich volslagen stil, de mond gesnoerd door mijn bijna aan paniek grenzende bezorgdheid om Cody en Astor. In mijn snel rondschietende fantasie stond Weiss ze op te wachten om ze van achter elke schildersezel te bespringen, klaar om van onder elke tafel toe te slaan, maar de naar Rita rennende kinderen lieten me geen enkele keus. Ik versnelde mijn pas, maar ze drongen zich al door de kleine menigte naar hun moeders zijde.

Rita was zowel gekneveld als op een tafel met cirkelzaag vastgebonden. Het blad draaide tussen haar enkels en het was zonneklaar dat een heel erge slechterik klaarstond en bereid was om haar naar de glanzende zaagtanden naar voren te duwen. Aan de voorkant van de tafel was een bordje bevestigd, met daarop: WIE KAN ONZE NELL REDDEN? En daaronder in blokletters: DE ARTIESTEN NIET STOREN ALSTUBLIEFT. Langs de rand van de ruimte reed een modeltreintje met een aantal platte goederenwagons met daarop een bordje waarop stond: DE TOEKOMST VAN MELODRAMA.

En eindelijk zag ik Coulter, maar het was geen vrolijke en geruststellende aanblik. Hij zat in een hoek, zijn hoofd bungelde naar een kant. Weiss had een ouderwetse conducteurspet op zijn hoofd gezet en een zware elektrische kabel was met grote startkabelklemmen aan zijn arm bevestigd. Op zijn schoot stond een bord met: SEMICONDUCTEUR. Hij bewoog niet, maar ik wist niet of hij dood was of alleen maar bewusteloos, en gezien de omstandigheden stond het niet hoog op mijn lijstje om daarachter te komen.

Ik drong me in de menigte, en terwijl de modeltrein weer langskwam, hoorde ik de opgenomen kreet waar Weiss patent op had en die om de paar seconden in een loop werd herhaald.

Nog altijd geen spoor van Weiss — maar toen ik bij de groep mensen was, veranderde het beeld op het tv-scherm, en mijn gezicht verscheen. Ik draaide me als een uitzinnige om, op zoek naar de camera, en vond die. Hij stond op een paal aan het uiteinde van de tentoonstellingsruimte. Voordat ik me weer terug kon draaien, hoorde ik een fluitend geluid en een strop van heel zwaar visgaren sloeg strak om mijn hals. Terwijl alles donker en draaierig werd, had ik slechts een ogenblik de bittere ironie te beseffen dat Weiss een vislijnstrop gebruikte, een van mijn eigen technieken; het gezegde ‘in de kuil vallen die je voor een ander hebt gegraven’ hoepelde door mijn brein en toen lag ik op mijn knieën en strompelde akelig in de richting van Weiss’ uitstalling naar voren.

Met zo’n strakke strop om je nek is het werkelijk heel opmerkelijk hoe snel je je belangstelling voor alles verliest en wegglijdt in een dof domein met verre geluiden en donkere lichten. En ook al voelde ik de druk iets afnemen, ik kon niet genoeg interesse opbrengen om me daarmee vrij te krijgen. Ik viel op de grond en probeerde me te herinneren hoe ik moest ademen, en van ver weg hoorde ik een vrouwenstem zeggen: ‘Dit mag niet, houd ze tegen!’ En ik was lichtjes dankbaar dat iemand ze ging tegenhouden, totdat de stem verderging: ‘Hé, jongens! Dit is een kunsttentoonstelling! Ga daar weg!’ En het sijpelde door me heen dat iemand Cody en Astor ervan wilde weerhouden het kunstwerk te vernielen en hun moeder te redden.