Andrea Camilleri - Pies z terakoty

– Mój drogi, tak naprawdę to ten telefon był przeznaczony dla pana. To jasne, że De Dominicis, który głupi nie jest, słusznie podejrzewa, że Tano zdążył coś panu powiedzieć. I chciałby podzielić się z panem zdobyczą lub podwędzić ją panu w całości.

W biurze zastał tylko Catarellę i Fazia. Tym lepiej, wolał porozmawiać z Faziem na osobności. Bardziej z obowiązku niż z ciekawości zapytał:

– A gdzie reszta?

– Gonią czterech smarkaczy na motorach, którzy urządzili sobie wyścigi.

– Jezu! Cały komisariat poszedł na jeden wyścig?

– To wyjątkowy wyścig – wyjaśnił Fazio. – Jeden motocykl jest żółty, a drugi zielony. Najpierw startuje żółty i pędzi wyznaczoną trasą, kradnąc po drodze wszystko, co jest do ukradzenia. Po godzinie lub dwóch, kiedy ludzie są już spokojni, startuje zielony i podpierdala wszystko, co daje się podpierdolić. Następnie zmieniają trasę i dzielnicę, ale za drugim razem pierwszy startuje zielony. Wygrywa ten, kto ukradł więcej.

– Rozumiem. Posłuchaj, Fazio, wieczorem powinieneś zajrzeć do firmy Vinti. Poproś w moim imieniu szefa, żeby pożyczył nam jakieś łopaty, kilofy, motyki i szpadle, razem około dziesięciu sztuk. Jutro rano wszyscy spotykamy się tutaj. W biurze pozostaną komisarz Augella i Catarella. Będziemy potrzebowali dwóch samochodów… nie, poproś o jeden, ale powiedz, żeby pożyczyli nam jeepa. A propos, kto ma klucz do naszego garażu?

– Zawsze ma go dyżurny. Teraz jest u Catarelli.

– Zabierz mu i przynieś tutaj.

– Już się robi. Przepraszam, komisarzu, a po co nam łopaty i motyki?

– Zmieniamy zawód. Od jutra będziemy się oddawać rolnictwu, zdrowemu życiu na polach. Pasuje ci?

– Z panem, komisarzu, od kilku dni w ogóle nie sposób się dogadać. Czy można wiedzieć, co się z panem dzieje? Zrobił się pan ponury i niesympatyczny.

Poznał Ingrid w trakcie dochodzenia, kiedy został podstępnie naprowadzony na jej trop, ponieważ, choć była zupełnie niewinna, ktoś przeznaczył dla niej rolę kozła ofiarnego. Odtąd między komisarzem a tą piękną kobietą zrodziła się dziwna przyjaźń. Co jakiś czas Ingrid dawała o sobie znać, dzwoniła, i wtedy spędzali miły wieczór na pogawędce. Ona powierzała Montalbanowi swoje tajemnice i problemy, a on udzielał jej braterskich i mądrych rad: był dla niej kimś w rodzaju ojca duchowego, którego zaleceń absolutnie nie przestrzegała – rolę tę musiał sobie zresztą narzucić siłą, ponieważ Ingrid kierowała jego myśli ku sprawom nie całkiem duchowym. Na żadne z dotychczasowych spotkań, a było ich sześć lub siedem, Montalbano nie przyszedł przed nią, Ingrid bowiem wyznawała wręcz maniakalny kult punktualności.

Także i tym razem, kiedy zatrzymał samochód na parkingu przed barem w Marinelli, zauważył, że jej samochód już tam stoi, obok kabrioletu marki „Porsche”, który wyglądał jak bolid – pomalowany na żółto, stanowił obrazę dla gustu i wzroku.

Kiedy Montalbano wszedł do środka, Ingrid stała przy barze i piła whisky. Towarzyszył jej, rozmawiając z nią poufale, czterdziestoletni mężczyzna w kanarkowym ubraniu, bardzo elegancki, z roleksem na ręku i kucykiem na głowie.

„Kiedy się przebiera, pewnie zmienia również samochód” – pomyślał komisarz.

Na jego widok Ingrid wybiegła mu naprzeciw. Objęła go, musnęła wargami usta przyjaciela; wyraźnie cieszyła się ze spotkania. Również Montalbano nie krył radości: Ingrid wyglądała jak uśmiech Boga, na niekończących się nogach miała kolorowe dżinsy, na stopach sandały, przez błękitną przezroczystą bluzeczkę prześwitywał zarys piersi, jasne włosy opadały jej na plecy.

– Przepraszam – powiedziała do stojącego obok kanarka. – Niedługo się spotkamy.

Usiedli przy stoliku, Montalbano nie chciał zamówić niczego. Mężczyzna z roleksem i kucykiem wyszedł, żeby dokończyć swoją whisky na tarasie nad morzem.

Spojrzeli na siebie z uśmiechem.

– Dobrze wyglądasz – powiedziała Ingrid. – Choć dziś w telewizji robiłeś wrażenie cierpiącego.

– No właśnie – przyznał komisarz i zmienił temat. – Ty również świetnie wyglądasz.

– Chciałeś się ze mną spotkać, żeby wymienić komplementy?

– Muszę cię prosić o przysługę.

– Do dyspozycji.

Mężczyzna z kucykiem patrzył na nich z tarasu.

– Kto to?

– Znajomy. Spotkaliśmy się po drodze. Pojechał za mną i postawił mi drinka.

– W jakim znaczeniu mówisz, że to twój znajomy?

Ingrid spoważniała, jej czoło przecięła zmarszczka.

– Jesteś zazdrosny?

– Wiesz dobrze, że nie, a poza tym nie mam powodu. Tylko że ledwie go poznałem, a już przyprawia mnie o mdłości. Jak się nazywa?

– Daj spokój, Salvo, co cię to obchodzi?

– Powiedz, jak się nazywa.

– Beppe… Beppe De Vito.

– A co on takiego robi, że stać go na roleksa, porsche i całą resztę?

– Handluje skórami.

– Poszłaś już z nim do łóżka?

– Tak, chyba w zeszłym roku. I proponował mi powtórkę. Ale nie mam przyjemnych wspomnień z tego jednego razu.

– Taki perwersyjny?

Ingrid patrzyła na niego przez chwilę, po czym wybuchnęła śmiechem, który przestraszył barmana.

– I z czego się śmiejesz?

– Z twojej miny dobrego, czujnego policjanta. Nie, Salvo, wręcz przeciwnie. Jest całkowicie pozbawiony fantazji. Mam po nim wspomnienie dławiącej zbyteczności.

Montalbano dał znak mężczyźnie z kucykiem, żeby podszedł do ich stolika. Kiedy tamten zbliżał się z uśmiechem, Ingrid spojrzała na komisarza z niepokojem.

– Dobry wieczór. Czy pan wie, że pana znam? Komisarz Montalbano, prawda?

– Przykro mi ze względu na pana, lecz obawiam się, że będziemy musieli poznać się jeszcze lepiej.

Mężczyzna się przestraszył, whisky zakołysała siew szklance, rozdzwoniły kostki lodu.

– Dlaczego niestety?

– Nazywa się pan Giuseppe De Vito i handluje skórami?

– Tak… ale nie rozumiem…

– Zrozumie pan w swoim czasie. Niedługo otrzyma pan wezwanie do kwestury w Montelusie. Tam właśnie się spotkamy. Będziemy mieli okazję dłużej porozmawiać.

Mężczyzna z kucykiem natychmiast spąsowiał i postawił szklankę na stoliku. Nie mógł utrzymać jej w dłoni.

– Czy mógłby pan mnie uprzejmie uprzedzić… wyjaśnić…

Montalbano zrobił taką minę, jak gdyby ogarnął go niekontrolowany przypływ wielkoduszności.

– Proszę posłuchać, tylko dlatego, że jest pan przyjacielem obecnej tu damy. Czy zna pan pewnego Niemca nazwiskiem Kurt Suckert?

– Przysięgam, nawet o nim nie słyszałem – odpowiedział mężczyzna, wyciągając z kieszeni kanarkową chusteczkę i wycierając pot z czoła.

– Jeśli chce pan ze mną rozmawiać w ten sposób, to nie mam nic do dodania – odparł lodowato komisarz. Spojrzał na niego i dał mu znak, żeby się przysunął. – Dam panu radę: niech pan nie udaje cwaniaka. Do widzenia.

– Do widzenia – odpowiedział mechanicznie De Vito i nawet nie patrząc na Ingrid, wybiegł z lokalu.

– Ale z ciebie sukinsyn – powiedziała spokojnie Ingrid – i na dodatek cham.

– Tak, to prawda, co jakiś czas coś mnie napada i właśnie taki się staję.

– Ten Suckert istnieje naprawdę?

– Istniał. Ale przybrał sobie nazwisko Malaparte. Był pisarzem.

Usłyszeli ryk porsche i pisk opon.

– Już się wyładowałeś? – spytała Ingrid.

– Owszem.

– Wiesz, kiedy tylko wszedłeś, od razu zauważyłam, że jesteś w złym humorze. Powiesz mi, co się stało?