Mathew Reilly - Strefa 7

NAZWISKO JEDNOSTKA NAZWISKO JEDNOSTKA NAZWISKO JEDNOSTKA

7. SZWADRON

Alvarez, MJA Dillan, STD Logan, KW (maj.)

Arthurs, RTC Doheny, FGA McConnell, BAB

Atlock, FDBE Agan, RRB Messick, KE

Baines, AWA Fraser, MSC Milbourn, SKD

Bennett. BE Fredericks, GHA Morton, INC

Biggs, NMC Frommer, SNE Nance, GFD

Boland, CSB Gale, AD Nystrom, JJD

Boyce, LWD Giggs, REB Oliver, PKE

Calvert, ETE Golding, DKD Price, ALC

Carney, LEE Goldman, WEA Rawson, MJC

Chństian, FCA Grayson, SRE Sayles, MTB

Coleman, GKE Hughes, RA Sommers, SRC

Coles, MB Ingliss, WAB Stone, JKC

Crick, DTD Johnson, SWD Taylor, ASB

Criece, TWA Jones, MD Willis, LSC

Davis, LRC Kincaid, RB Wolfson, HTA

Dayton, AME Littleton, SOE

PERSONEL CYWILNY

Botha, GW Lek.

Franklin, HS Lek.

Shaw, DE Lek.

Fairfax wziął do ręki wydruk ostatniej wiadomości, którą przed kilkoma minutami skopiował.

3 LIPCA 04.04:42 PRZECHWYCENIE SATELITARNE (ANGIELSKI)

GŁOS 1: Wu i Li wrócili dziś rano ze szczepionką do Strefy 7. Wasi ludzie są z nimi. Wszystkie pieniądze dotarły. Nazwiska moich ludzi, którzy muszą zostać wywiezieni: BENNETT, CALVERT, COLEMAN, DAYTON, FROMMER, GRAYSON, LITTLETON, MESSICK, OLIVER i ja.

– Doskonale – powiedział, biorąc do ręki różowy fluoryzujący marker, zaczepiony o dekolt podkoszulka. – Bennett, Calvert, Coleman…

Zaczął przeciągać mazakiem po nazwiskach. Kiedy skończył, lista wyglądała następująco:

Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych Strefa Specjalna (o ograniczonym dostępie) 07 Personel obecny na miejscu Klasyfikacja: ŚCIŚLE TAJNE

NAZWISKO JEDNOSTKA NAZWISKO JEDNOSTKA NAZWISKO JEDNOSTKA DOWÓDZTWO Harper, JT (kom.) 7. SZWADRON

Alvarez, MJ Arthurs, RTAC Oillan, ST

Doheny, FGD ALogan, KW (maj.) McConnell, BAAB

Atlock, FDB Egan, RRB Baines, AWA

Fraser, MSC Milbourn, SKD Fredericks, GHA

Morton, INC Biggs, NMCi Nance. GFD

Boland, CSB Gale, AD Nystrom, JJD

Boyce, LWD Giggs, REBM Golding, DKD

Price, ALC Carney, LEE Goldman, WEA

Rawson, MJC Chnstian, FCA Sayles, MTB

Hughes, RA Sommers, SRC Coles, M

Crick, DT Criece, TWBDA Ingliss, WA

Johnson, SW Jones, MBDD Stone, JK

Taylor, AS Willis, LSc BC Kincaid, RB

Wolfson, HTA Dayton, AME

PERSONEL CYWILNY

Botha, GW Lek Franklin, HS Lek. Shaw, DE Lek.

– Ktoś widzi tu coś niezwykłego? – spytał. Wszyscy mężczyźni, wymienieni w przejętym komunikacie, należeli do oddziału „E” – Echo.

– Jedyną osobą z oddziału Echo, która nie została wymieniona na tej liście, jest Carney, LE. Moim zdaniem to jego głos jest na taśmie. – Fairfax odwrócił się do obu dyrektorów. – W bazie jest grupa zdrajców. Grupa, która porozumiewała się z Chińczykami i ich nowym wahadłowcem. Cały oddział Echo.

– …Oddział Echo, raportuj.

– Tu dowódca oddziału Echo – odpowiedział głos kapitana Lee „Kobry” Carneya. Kobra mówił powoli, z silnym południowym akcentem. Już sam jego spokojny, lodowaty głos informował, jak bardzo może być niebezpieczny. – Jesteśmy w kwaterach mieszkalnych na poziomie trzecim. Właśnie przeczesaliśmy oba poziomy podziemnych hangarów. Nic tam nie ma. Przebijamy się w dół i obserwujemy schody.

– Zrozumiałem, dowódca oddziału Echo.

– Sir – zwrócił się do Cezara Russella inny operator – oddział Charlie właśnie wrócił znad jeziora. Są na zewnątrz i mają chłopaka.

– Doskonale. Straty?

– Pięciu.

– Do przyjęcia. Co z Bothą?

– Nie żyje.

– Jeszcze lepiej. Wpuśćcie ich górnymi drzwiami.

Gant i pozostali kierowali się ku schodom przy wschodnim krańcu poziomu 4.

– Wiem, że może nie ma to bezpośredniego związku z obecną sytuacją – zaczęła mówić do Gant Matka – ale chciałabym cię zapytać o twoją randkę ze Strachem na Wróble w minioną sobotę. Nic na ten temat nie mówiłaś.

Gant uśmiechnęła się.

– Nie szukasz przypadkiem plotek, Matka?

– No cóż, przyznam, że tak. Tego mi właśnie potrzeba. Takie stare mężate wiedźmy jak ja strasznie podniecają historyjki o seksualnej gimnastyce młodych ładnych panienek. Po prostu jestem… no wiesz… ciekawa.

– Nie poszło tak, jak bym chciała – odparła ze smutkiem Gant.

– To znaczy?

Gant wzruszyła ramionami.

– Nie pocałował mnie. Zjedliśmy wspaniałą kolację w małej restauracyjce, a potem poszliśmy na spacer wzdłuż Potomacu i rozmawialiśmy. Przegadaliśmy cały wieczór. Kiedy odwiózł mnie do domu, miałam nadzieję, że mnie pocałuje, ale… nie zrobił tego. Oboje powiedzieliśmy sobie do zobaczenia i… było po wszystkim.

Oczy Matki zwęziły się.

– Ożeż ty… Strachu na Wróble, skopię ci tyłek.

– Nawet o tym nie myśl! – zawołała Gant. – I nie mów mu, że ci cokolwiek powiedziałam.

Matka zgrzytnęła zębami.

– Niech ci będzie…

– W każdym razie wolę o tym teraz nie myśleć. Mamy robotę – oświadczyła Gant.

Uchyliła odrobinkę drzwi i trzymając broń na wysokości twarzy, wyjrzała przez szparę. Schody były ciemne i ciche. Puste.

– Na schodach czysto – szepnęła.

Otworzyła drzwi na całą szerokość i weszła na kilka stopni.

Matka trzymała się za jej plecami.

Doszły do podestu poziomu 3 i zobaczyły drzwi prowadzące do kwater mieszkalnych.

Tu również nikogo nie było.

Na podeście nie pozostawiono ani jednego żołnierza – nawet wartownika, który by mógł zatrzymać ich grupę.

Bardzo dziwne, pomyślała Gant. Gdyby to ona dowodziła siłami przeciwnika, przeczesałaby każde piętro w poszukiwaniu prezydenta i zadbała o zablokowanie schodów.

Najwyraźniej 7. Szwadron działał inaczej.

Cała grupa szybko weszła wyżej – na poziom 2, poziom niższego hangaru.

Hangar ten, nietknięty – przynajmniej na razie – był niemal identyczny jak hangar piętro wyżej, lecz stacjonowały tu bardziej zwyczajne samoloty. Na poziomie 1 trzymano dwa bombowce Stealth i SR-71 Blackbird, a tutaj tylko dwa boeingi AWACS.

Ale właśnie takie maszyny były potrzebne Gant.

Dwie minuty później siedziała w dolnej ładowni jednego z samolotów i odkręcała znajdującą się w podłodze ciężką ołowianą płytę.

Kiedy ją zdjęła, we wnętrzu ukazała się plątanina kabli i elektronicznych części, pośrodku których przymocowano jaskrawo-pomarańczowe urządzenie wielkości pudełka na buty. Wyglądało na zrobione z bardzo wytrzymałego materiału.

– Co to jest? – spytała Juliet Janson. Zamiast Gant odpowiedział jej prezydent.

– Rejestrator danych lotu. Czarna skrzynka.

– Nie wygląda bardzo czarno – stwierdził kwaśno Wycior Hagerty.

– Nigdy nie są czarne – odparła Gant, wyjmując pudełko z przytrzymujących je uchwytów. – To tylko nazwa. Niemal zawsze są jaskrawo-pomarańczowe, aby łatwiej było je znaleźć we wraku. Choć prawdę mówiąc, znajduje sieje w inny sposób…

– Właśnie… – mruknął prezydent.

– Co jest? – zaniepokoił się Hagerty. – Co się stało?

– Zastanawiał się pan kiedyś, dlaczego po katastrofie samolotowej tak szybko udaje się odnaleźć czarną skrzynkę? – spytała go Gant. – Kiedy maszyna spada, jej szczątki rozpryskują się na dużą odległość, a mimo to czarną skrzynkę odnajdują bardzo szybko… zwykle w kilka godzin.

– Jak?

– Jest to możliwe dlatego, że każda czarna skrzynka ma w środku zasilany baterią transponder. Wysyła on silny sygnał mikrofalowy, przekazujący ekipom ratowniczym informację o swojej pozycji.

– I co pani zamierza z tym zrobić? – spytał Hagerty.