Michael DiMercurio - Faza Ataku

Ogarnęła go nostalgia, cofnął się w czasie do chłopięcych lat, ostry charakterystyczny zapach obudził pamięć okrętów podwodnych ojca. Wciągnął powietrze i poczuł woń ropy i spalin diesla z generatora awaryjnego, ozonu z instalacji elektrycznej, oleju do smażenia, smarów i amin z urządzeń regulacji składu powietrza. Wąski korytarz kończył się przy przegrodzie tuż za drabinką. Był wyłożony ciemnoszarym laminatem, jego krawędzie i drzwi wykonane z nierdzewnej stali nasuwały skojarzenie z wnętrzem przedziału w pociągu transkontynentalnym. Korytarz prowadził w kierunku dziobu do mesy załogi i kuchni okrętowej. Po obu stronach ciągnęły się rzędy drzwi, a na przegrodach wisiały zdjęcia przedstawiające triumfalny powrót okrętu po zwycięstwie na Morzu Wschodniochińskim.

Alameda wręczyła Pacinowi kawałek plastiku wielkości zapalniczki.

– To jest dozymetr termoluminescencyjny, w skrócie TLD – powiedziała. – Mierzy dawki promieniowania. Przypnij go do pasa.

– Oficer dyżurny, tu oficer mechanik wachtowy – zaskrzeczało jej radio.

– Oficer dyżurny – zgłosiła się Alameda przez walkie-talkie. – Mów.

– Wachtowe stanowiska manewrowe na rufie obsadzone, pani porucznik. Kontrola przedkrytyczna reaktora zakończona i zatwierdzona. Szacunkowa pozycja krytyczna obliczona i sprawdzona. Proszę o pozwolenie na rozruch reaktora.

– Zaczekaj, jeden – odpowiedziała Alameda i schowała radio do kieszeni. – Chodź ze mną – rozkazała Pacinowi.

Poszli korytarzem, minęli wejście do mesy załogi i dotarli do schodków na środkowy poziom. Zeszli po stromych stopniach, które kończyły się w przedniej części sterowni. Pomieszczenie w niczym nie przypominało sterowni Seawolfa z młodych lat Pacina. Stanowisko peryskopowe zniknęło. Zastąpiła je konsola z dwoma siedzeniami. Usunięto panele sterowania okrętem i obsługi balastu, ich miejsce zajęła dwuosobowa klitka z centralną konsolą i półkolem wyświetlaczy. W górze nie biegły już rury, kable i przewody. Między sufitem i przegrodami umieszczono okrągły ekran. Konsole centrum ataku wzdłuż sterburty zastąpiono pięcioma klitkami. Z dawnej sterowni pozostały tylko dwa stoły nawigacyjne w tylnej części pomieszczenia. Zmian było dużo więcej, ale maszerując szybko za głównym mechanikiem, Pacino nie mógł wszystkiego ogarnąć.

Alameda wprowadziła go do tylnego korytarza i zapukała do drzwi z napisem COSR. Skrót oznaczał kajutę oficera dowodzącego. Otworzył komandor w roboczym mundurze khaki, wyszedł na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi. Wyglądał na groźnego twardziela. Był wzrostu Pacina, miał około czterdziestki, posiwiałe skronie, długie baki, oliwkową cerę, czarne włosy i takież oczy, przy których widniały kurze łapki. Takich czarnych oczu Pacino jeszcze nigdy dotąd nie widział. Były podkrążone i patrzyły spod kruczoczarnych brwi. Na okrągłej twarzy z kwadratową szczęką odznaczały się wyraźnie kości policzkowe. Kapitan spojrzał na Pacina i jego ponurą minę zastąpił radosny uśmiech, który zdawał się rozświetlać korytarz. Teraz jego twarz promieniała wyłącznie entuzjazmem. Nagła zmiana nastroju kapitana była tak uderzająca, że Pacino przez chwilę sądził, iż wzrok go zawodzi. Komandor uścisnął mu dłoń jak staremu przyjacielowi.

– Patch Pacino! Jak to wspaniale znów cię zobaczyć – wykrzyknął tenorem z ostrym, bostońskim akcentem. – Pewnie nawet mnie nie pamiętasz, ale to ja, Rob Catardi.

Kapitan cofnął się i obejrzał Pacina od stóp do głowy. Na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia i aprobaty.

– Mój Boże, ale się zmieniłeś. Kiedy widziałem cię ostatni raz, miałeś pięć lat. Siedziałeś w Devilfishu przy konsoli kierowania ogniem i pytałeś twojego tatę, co to jest stałointerwałowa jednostka danych.

Pacino poszukał tego w pamięci, ale bez skutku. Catardi położył mu rękę na ramieniu.

– Byłem wtedy zielonym młodszym oficerem. Służyłem na Devilfishu pod rozkazami twojego staruszka. Facet z cholernymi jajami. Najlepszy kapitan okrętów podwodnych, jaki kiedykolwiek się urodził. Uwielbialiśmy go. Nauczył mnie wszystkiego o dowodzeniu bojowym okrętem podwodnym. Dostałem przeniesienie, zanim tamta stara łajba poszła na dno. – Catardi puścił ramię Pacina i posmutniał. – To, co się stało ostatniego lata… Cholerna tragedia… Jak tam twój ojciec?

Pacino skrzywił się na jedno ze swoich najbardziej bolesnych wspomnień. Poprzedniego lata jego ojciec był szefem operacji morskich, admirałem pełniącym najwyższe stanowiska, głównodowodzącym Marynarką Wojenną Stanów Zjednoczonych. W rok po awansie wpadł na pomysł, żeby zabrać swoich wyższej i średniej rangi oficerów w dwutygodniowy rejs na statku pasażerskim Princess Dragon , należącym do firmy admirała Bruce’a Phillipsa. Mieli „zniknąć z widoku”, żeby uwolniwszy się od codziennej harówki, omówić problemy taktyczne i kwestie dotyczące sprzętu. Princess Dragon wypłynął z Norfolk pod silną eskortą złożoną z krążownika klasy Aegis II, dwóch niszczycieli klasy Bush i okrętu podwodnego SSNX. Osiemdziesiąt mil morskich od Norfolk „zniknięcie z widoku” dokonało się zupełnie nie tak, jak planowano. Pierwsza torpeda plazmowa przecięła statek na pół i posłała go na dno. Następne zatopiły eskortę. Admirał Pacino został wessany głęboko pod wodę przez przełamany kadłub Princess Dragon . Znaleziono go dopiero po wielu godzinach. W niespodziewanym ataku terrorystycznym zginęło ponad tysiąc najlepszych oficerów marynarki wojennej. Stracili życie niemal wszyscy przyjaciele admirała, spoczęli na dnie Atlantyku lub wyparowali w kulach ognia eksplozji plazmowych.

Admirał zrezygnował ze służby w marynarce, gdy tylko stan jego zdrowia poprawił się na tyle, że mógł chodzić, i od tamtej pory zajmował się wyłącznie swoją żaglówką. Ojciec jest w głębokiej depresji, pomyślał Anthony Michael. Ale nie mógł tego powiedzieć kapitanowi Catardiemu.

– Przez jakiś czas był w kiepskiej formie, panie kapitanie, ale jego samopoczucie pomału się poprawia – odrzekł i nagle coś go zastanowiło. – Skąd pan wiedział, że mam przezwisko Patch?

Catardi spojrzał na niego z uznaniem.

– Tak nazywaliśmy twojego ojca – odpowiedział łagodnie.

Pacino przełknął ślinę.

– Przepraszam, panie kapitanie – wtrąciła się Alameda. – Proszę o pozwolenie na rozruch reaktora i włączenie napędu silników głównych.

– Uruchomić reaktor i włączyć napęd głównych.

– Tak jest, sir, uruchomić reaktor i włączyć napęd. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chciałabym zakwaterować pana Pacina.

Catardi uniósł dłoń i powstrzymał energiczną panią inżynier.

– Ty nas wyprowadzisz, Patch. Skontaktuj się z nawigatorem i niech cię we wszystko wtajemniczy. Musisz znać prądy oraz przypływy i zapamiętać mapę. Dużo razy prowadziłeś okręt?

Pacino zamrugał nerwowo. Spocił się pod pachami i żołądek podszedł mu do gardła.

– W Akademii mieliśmy zajęcia na symulatorach z programem dla okrętów podwodnych i ćwiczyliśmy na czterometrowych modelach kierowanych radiem. Prowadziłem stoczniowe diesle patrolowe. – Kiepska odpowiedź, pomyślał ponuro.

– Poradzisz sobie. Wiem, że przeraża cię rozkaz dowodzenia specjalnie zaprojektowanym okrętem podwodnym klasy Seawolf, ale Alameda i ja będziemy z tobą na górze. Oczekuję firmowego manewru Pacina przy wyruszaniu w rejs, czyli pełna wstecz i maksymalna naprzód.

Pacino uniósł brwi.

– Jest pan pewien, sir?

Ojciec stale mówił mu, że wyruszanie w rejs pełną wstecz i maksymalną naprzód jest niebezpieczne i ryzykowne, chociaż sam zawsze to robił. Nie cierpiał holowników i pilotów, a poza tym chciał mieć pewność, że jego załoga wie, iż okręt jest dobrze przygotowany do walki. Ale szefowie ciągle go opieprzali za te manewry.