Graham Masterton: Kły i pazury

– Nie, niech pan to zostawi tak, jak jest. Po meczu zadzwonię na policję i nie chciałbym, żeby coś się stało z ewentualnymi dowodami.

– W takim razie może niech pan też przestanie już tu porządkować, panie Rook. Założę się, że zostawił pan już tyle odcisków palców, że można by udowodnić, że pan to zrobił.

Jim rzucił na podłogę esej Marka o Whitmanie.

– Ma pan słuszność – stwierdził. – Ale jedną sprawę muszę dziś uporządkować.

Wyszedł na dwór i obszedł wszystkie budynki, lecz nigdzie nie znalazł Catherine. Na boisku zobaczył Grega Lake’a, siedzącego na trybunie i rozmawiającego z Sherri Hakamoto.

– Hej, panie Rook. Nie może się pan doczekać meczu?

Jim osłonił oczy dłonią i rozejrzał się dookoła.

– Widzieliście dziś Catherine?

– Catherine? – zdziwił się Greg. – Nie. Sądziłem, że jeszcze jest w Arizonie.

– Ja również, ale najwyraźniej nie. Tak przy okazji, nie wchodźcie dzisiaj do waszej klasy Miał miejsce kolejny akt wandalizmu.

– Hej, ale moim rzeczom nic się chyba nie stało, co? Zostawiłem tam mój cały projekt.

– Nie wiem. Później będziesz miał okazję to sprawdzić. A tymczasem uważaj na Catherine, dobrze?

– Dobrze, panie Rook.

Jim pożyczył od Wallechinsky’ego zapasowy komplet kluczy i następne dwadzieścia minut spędził na przeczesywaniu terenu szkoły. Ponieważ była sobota, większość budynków zamknięto, lecz udało mu się sprawdzić pracownię plastyczną i halę sportową. Zajrzał nawet do żeńskiej szatni, ale kiedy otworzył szafkę Catherine Biały Ptak, nie znalazł w niej niczego, co pozwoliłoby stwierdzić, że wróciła. Książki, czasopisma, koszulki, kosmetyki – oraz wycięte z gazet zdjęcia modelek i młodych gwiazd rocka o zamyślonym spojrzeniu. Z fotografii przy lustrze szczerzył się Kurt Cobain.

Wreszcie musiał się poddać Zwrócił klucze Wallechinsky’emu, przeszedł do pokoju nauczycielskiego i sięgnął po telefon. Czekał i czekał, aż w końcu usłyszał głos Henry’ego Czarnego Orła.

– Pan Czarny Orzeł? Tu Jim Rook. Nie, nie szkodzi, że nie zarezerwował pan biletów. Nie, nawet jestem z tego zadowolony. Nie musimy lecieć do Arizony. Catherine jest tutaj.

– Co pan przez to rozumie? – zapytał Indianin.

– Catherine jest tutaj – powtórzył Jim. – Moja klasa została zdemolowana w ten sam sposób co szatnia i moje mieszkanie. Nasz strażnik powiedział mi, że widział ją na korytarzu.

– Coyote nie wypuściłby Catherine od siebie.

– Nie rozumiem.

– To proste, panie Rook. Skoro Catherine tu jest, Coyote też znajduje się w pobliżu.

– Mam nadzieję, że mnie pan nabiera.

– Nie, panie Rook. Mówiłem panu o jego zaborczej naturze.

– Więc czego on teraz chce?

– Chyba bardzo go pan rozzłościł. Może i pana nie lekceważy, ale wygląda na to, że chce panu pokazać, kto tu rządzi.

– Dlaczego miałby się mną przejmować? Jestem przecież tylko białym człowiekiem.

– Widział, jak bardzo troszczy się pan o swoich uczniów, panie Rook. Może wie, że nie spocznie pan, dopóki nie wydrze Catherine z jego rąk.

Ale Jim wiedział, że to nie może być całe wyjaśnienie. Nawet gdyby wrócił po Catherine, Coyote mógłby poszczuć na niego Niedźwiedzią Pannę albo skorzystać ze swojej mocy, by go zabić, zanim się do niego zbliży. Nie musi się go obawiać. Więc dlaczego odbył tę podróż, żeby go zniszczyć?

I wtedy nagle przyszło mu do głowy, że może Coyote naprawdę ma się czego obawiać – czegoś, o czym on sam jeszcze nie wie. Może jednak jestem w stanie go zabić, pomyślał. To musi mieć jakiś związek z moją zdolnością widzenia duchów. Nie tylko duchów białego człowieka, ale i indiańskich duchów.

– Jest tam pan? – zapytał zniecierpliwiony Henry Czarny Orzeł.

– Tak, tak, przez cały czas. Proszę posłuchać, powinien pan odwiedzić Paula i Szarą Chmurę i zapytać, który indiański duch jest największym wrogiem Coyote. Proszę ich zapytać, którego ducha najłatwiej będzie namówić do zabicia go.

– Jest ich wielu. Nie znam wszystkich.

– Cóż, proszę zapytać synów. Potem niech pan przyjedzie do szkoły tak szybko, jak się da.

– Ale.

– Żadnych „ale”, panie Czarny Orzeł. Jest mi to pan winien. Co ważniejsze, jest pan to winien własnej córce. To może być dla niej jedyna droga ratunku.

Drużyna Asuzy wraz z kibicami przyjechała tuż po dwunastej. Doktor Ehrlichman zorganizował piknik pod drzewami w północnej części szkolnego parku. Jim obszedł teren szkoły z płaszczem przerzuconym przez ramię, rozglądając się uważnie wokół w poszukiwaniu Catherine lub Coyote. Jeżeli wciąż jeszcze tu byli, starali się nie rzucać w oczy, ale Jim był przekonany, że wyczuwa ich obecność. Za drzewami dostrzegał cienie tańczące w miejscach, gdzie nie powinno być żadnego cienia. Ciarki przebiegały mu po grzbiecie, na myśl przyszedł mu cytat z „Makbeta”: „Coś mnie nagle w palcu rwie, znak, że ktoś zły zbliża się”.

Przeszedł między drewnianymi rozkładanymi stołami, przy których drużyna West Grove konsumowała lunch. Mitch Magro, nowy kapitan, usiłował wzbudzić w Partaczach bojowego ducha.

– Jesteśmy to winni Martinowi, jasne? Nie umarł po to, żebyśmy teraz dostali cięgi od Asuzy. Wiele nas nauczył, nie? Był dla nas natchnieniem. Więc kiedy wyjdziemy dziś na to boisko, spierzemy tym facetom tyłki. Gdy zdobędziemy piłkę, atakujemy. Jeżeli ktoś oberwie, niech sobie pomyśli, jak ciężko oberwał Martin. Kiedy najdzie was ochota, by skapitulować, odegnajcie te myśli. Powiem wam jedno: wolę umrzeć, niż przegrać, i chciałbym, żebyście wszyscy czuli podobnie.

Russell Gloach siedział w pewnym oddaleniu od reszty zespołu, krojąc wyjętego z bułki hamburgera na małe kawałki.

– Jakie wieści z frontu, Russell? – zapytał go Jim.

– Och, doskonałe. Uwielbiam te dietetyczne burgery. Ale mogę pożerać je setkami.

– Daj spokój, Russell. Świetnie ci idzie.

– Jestem słaby, panie Rook, przysięgam. Jestem tak cholernie słaby, że ledwie stoję, nie mówiąc już o graniu.

– Posłuchaj, Russell – powiedział Jim. – Dzieje się tu dzisiaj coś dziwnego. Catherine wróciła.

– Co w tym dziwnego?

– Cóż, nie jest zupełnie sobą. Przechodzi coś jakby załamanie nerwowe. Jeśli ją zobaczysz, złap ją i natychmiast poślij kogoś po mnie.

– Mam ją łapać? A jeśli ona tego nie chce? Zwłaszcza w moim wykonaniu? Dlaczego nie poprosi pan o to Brada Kaisera?

– Nieważne, po prostu złap ją. I nie puszczaj.

– To rzeczywiście dziwne – powiedział Russell. – Powie mi pan, co się tu dzieje, czy nie?

– Sam nie bardzo wiem – odparł Jim. – Ale obawiam się, że to coś naprawdę niedobrego.

– Chyba nie coś w stylu tej afery z voodoo, co? To mnie naprawdę przeraziło. Potem tygodniami śniły mi się koszmary.

– Nie wiem. Ale jeżeli będę mógł liczyć na to, że złapiesz Catherine, skoro ją tylko zobaczysz, i że zawiadomisz mnie, jeżeli wydarzy się coś naprawdę dziwacznego…

– Nie ma sprawy, panie Rook. Zrobię to.

Nagle Jim dostrzegł cień kobiecej sylwetki wśród drzew. Ale powietrze było mgliste od dymu z barbecue, po terenie krążyli uczniowie i ich rodzice, zasłaniając mu widok. Spojrzał ponownie w tamtą stronę. Kobieca sylwetka zniknęła, lecz mimo to przeprosił Russella i ruszył ku drzewom. Zatrzymał się i rozejrzał naokoło. Wiatr przyniósł mu zapach piżma, wraz z delikatnym iskrzeniem energii psychicznej. Wydawało mu się też, że słyszy rytm wybijany na bębnie: uderzenie, przerwa, uderzenie.