Cussler Clive: Hawajski Wir

Oboje odwrócili się jak na komendę. Za nimi stała najbardziej egzotyczna kobieta, jaką Pitt kiedykolwiek widział. Oczy miała nieprawdopodobnie szare, kaskada miedzianych włosów opadała na ramiona, ostro kontrastując z zieloną suknią opinającą kształtne ciało.

Pitt błyskawicznie przeszukał pamięć. Był przekonany, że nigdy wcześniej nie widział tej piękności. Podniósł się ze stołka. Doznał miłego zaskoczenia, czując jak serce zaczyna mu bić żywiej. To była pierwsza kobieta, która rozpaliła jego emocje od pierwszego wejrzenia.

Adrienne pierwsza przerwała niezręczną ciszę:

– Przykro mi, skarbie, ale… jak to się mówi, kto pierwszy ten lepszy, a ja go dziś pierwsza znalazłam.

Była najwyraźniej bardzo zadowolona z rozwoju wydarzeń. Odwróciła się i sięgnęła po brandy.

– Pani bezczelność, panno Hunter, ustępuje jedynie pani reputacji jako dziwki.

Adrienne była zbyt doświadczona, by zareagować natychmiast. Przez chwilę wpatrywała się w odbicie przeciwniczki w lustrze wiszącym za barem, po czym oznajmiła wystarczająco głośno, by usłyszeli ją wszyscy w promieniu trzydziestu stóp:

– Pięćdziesiąt dolarów? Biorąc poprawkę na widoczne amatorstwo i brak talentu to i tak więcej niż mogłaś się spodziewać.

Najbliżej siedzący przysłuchiwali się wymianie zdań, nie kryjąc zainteresowania. Ich reakcje były różne: kobiety przeważnie marszczyły brwi, mężczyźni natomiast uśmiechali się, spoglądając z zazdrością na Pitta. Dirk czuł się nieswojo – przeżywał taką sytuację pierwszy raz w życiu i nie bardzo wiedział, czy śmiać się, czy wściekać, widząc dwie atrakcyjne kobiety kłócące się o niego w miejscu publicznym.

– Mogę z panią porozmawiać na osobności, panno Hunter? – spytała tajemnicza dziewczyna.

– Dlaczego nie?

Adrienne zsunęła się z gracją ze stołka i obie wyszły przez drzwi prowadzące na plażę.

Dirk zafascynowany obserwował obie pary pośladków kołyszące się zgodnym i płynnym ruchem, który przypominał mu lot piłek plażowych porwanych przez wiatr. Westchnął i oparł się ciężko o bar. Poczuł się jak pająk, który z pełnym brzuchem obserwuje dwie muchy krążące wokół jego sieci, pragnąc w duchu, by wylądowały w cudzej pajęczynie. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z faktu, że skupia ogólną uwagę, skłonił się więc z uśmiechem i odwrócił twarzą do baru.

Jak na jeden dzień miał dosyć niespodzianek. Coś mu jednak mówiło, że to jeszcze nie koniec. Trzeba było podreperować siły. Skinął na barmana i zamówił kolejną porcję whisky, tym razem podwójną.

Dwadzieścia minut później szarooka wróciła i stanęła za nim. Dirk był tak zamyślony, że minęła dłuższa chwila, zanim zdał sobie z tego sprawę i spojrzał w lustro. Widząc to, uśmiechnęła się ledwie dostrzegalnie.

– Nagroda dla zwycięzcy? – spytała z wyraźnym wahaniem.

Siniak pod prawym okiem zaczynał zmieniać barwę z różowej na purpurową, a z niewielkiego rozcięcia w dolnej wardze popłynęło kilka kropel krwi, które wolno kapały na podbródek. Tej dziewczyny zapewne nie zaangażowano by do telewizyjnej reklamy kosmetyków, ale Pitt nadal uważał, że jest najbardziej godną pożądania kobietą, jaką spotkał.

– A pokonany? – spytał.

– Przez parę dni będzie potrzebowała ostrzejszego niż zwykle makijażu, ale przeżyje bez trwałych uszczerbków.

Owinął wyłowioną z drinka kostkę lodu w chusteczkę i podał jej.

– Proszę to przyłożyć do wargi, powstrzyma puchnięcie.

Skinęła głową, zmuszając się do uśmiechu.

Ponieważ znów stali się ośrodkiem zainteresowania (tym razem przy wtórze niezbyt miłych komentarzy), Pitt zapłacił barmanowi, wziął dziewczynę pod ramię i wyprowadził na plażę. Rozejrzał się wokół, ale po Adrienne nie było śladu.

– Mógłbym się dowiedzieć, jaki był przebieg wypadków?

Odjęła od ust lód i odparła:

– Czyż to nie oczywiste? – uśmiechnęła się lekko. – Panna Hunter nie chciała słuchać głosu rozsądku.

– Kobiety rzadko to robią – stwierdził, przyglądając się jej z uwagą. Zastanawiał się, dlaczego wybrała właśnie jego. Dlaczego walczy o mężczyznę, którego widzi po raz pierwszy w życiu? O co jej chodzi? Pitt nie miał złudzeń – żadne studio filmowe nigdy by nie zaangażowało go na odtwórcę głównej roli w Don Juanie. Miał w życiu wiele kobiet, ale zawsze musiał się o nie starać. Nigdy same nie pchały mu się do łóżka, nie mówiąc o tym, by o niego walczyły. – Przejdziemy się po plaży? – spytał.

– Miałam nadzieję usłyszeć taką propozycję – odparła.

Uśmiechnęła się tym swoim pięknym uśmiechem. „Już ma mnie w rękach” – pomyślał. Dziewczyna spokojnie obserwowała jego oczy wędrujące po jej ciele w dół i powoli, bardzo powoli powracające do punktu wyjścia.

Piersi miała zadziwiająco drobne w porównaniu z resztą figury. Jej skóra połyskiwała w świetle księżyca i pochodni zatkniętych wokół hotelowego tarasu. Talia wąska, brzuch płaski, za to biodra zdawały się rozsadzać suknię. Gdyby nie kolor włosów, wyglądałaby na czystej krwi Indiankę.

– Jeżeli nadal będziesz się tak we mnie wpatrywał, to będę zmuszona doliczyć koszty kontemplacji.

– Myślałem, że galerie sztuki nie biorą za bilety.

– Nie, jeżeli się chce coś kupić – odparła, ściskając jego ramię.

– Raczej wypożyczam. Rzadko coś kupuję.

– Jesteś więc człowiekiem z zasadami.

– Mam parę, ale nie dotyczą one kobiet. – Zapach jej perfum wydawał mu się znajomy, ale nie mógł go rozpoznać.

Zatrzymała się i zdjęła buty, zanurzając stopy w chłodnym piasku Waikiki. Przez kilka minut szli w milczeniu owiewani delikatną, tropikalną bryzą. Dziewczyna mocniej chwyciła go za ramię i przytuliła się. Pitt pomyślał, że uczyniła to zdecydowanie za mocno.

– Na imię mam Summer – mruknęła, odwracając ku niemu głowę.

Jej oczy błyszczały w blasku księżyca. Zatrzymali się i bez słowa Dirk otoczył ją ramionami, całując delikatnie w usta. Bez żadnej przyczyny nagle doznał wrażenia, że coś mu zagraża, ale ostrzeżenie przyszło o sekundę za późno: w kroczu eksplodował przeszywający ból, gdy kolano dziewczyny trafiło go precyzyjnie w genitalia. Spowodowało to jego odruchową reakcję. Z zaskoczeniem dostrzegł własną pięść trafiającą ją w szczękę. Zachwiała się i osunęła na piasek.

Ukryte rezerwy siły, które występują dopiero w ostateczności, powstrzymały go od utraty przytomności. Łapał gorączkowo powietrze ogromnymi haustami, oczy miał pełne łez. Wolno osunął się na kolana przy nieruchomej postaci, ściskając krocze, jakby to mogło pomóc przezwyciężyć ból. Zacisnął zęby, tłumiąc krzyk bólu i kołysał się w przód i w tył, czekając aż minie najgorsze. Po chwili rozejrzał się na boki, ale nie dostrzegł innych spacerowiczów. Leżąca na piasku dziewczyna i kiwający się nad nią facet trzymający się za jądra nie wzbudzili zainteresowania. Poza nimi na plaży była jedynie grupka gości i chłopców hotelowych, siedząca przy małym ognisku o jakieś dwieście jardów dalej i śpiewająca Shells by the Seashore. Chwilowo był więc bezpieczny.

Po kilku minutach ból nieco zmalał. Pitt zastanawiał się, co dalej. Nagle dostrzegł pomiędzy palcami prawej ręki dziewczyny jakiś przedmiot odbijający światło ogniska. Pochylił się i łagodnie wyjął z jej dłoni strzykawkę. Odkrycie to ogłupiło go do reszty. Summer wyglądała na najwyżej dwadzieścia pięć wiosen, zdawała się bezbronna, słodka i niegroźna. Sądząc jednak po zachowaniu, jej myśli były złe, mroczne. Uratował go jedynie refleks, gdyż niczego nie podejrzewał. Gdyby nie lewy prosty, to spokojnie wbiłaby mu igłę w żyłę i byłby to prawdopodobnie koniec ziemskiej kariery Dirka Pitta. Ciekawiło go, co zawiera strzykawka, wyrzucił więc igłę, a resztę wsunął do kieszeni na piersiach. Następnie z trudem przerzucił bezwładne ciało przez ramię i wstał. Przyszło mu na myśl, że panienka musi mieć w okolicy przyjaciół, toteż czym prędzej ruszył do swego hotelu. Nie był w formie do kolejnej wymiany uprzejmości. Gdy wolno kuśtykał po piasku, balansując, by nie upuścić bezwładnego ciała, odległość, którą miał przebyć, wydała mu się kosmiczna.