Cussler Clive: Hawajski Wir

– Jeżeli odpowiem na twoje pytania, to co dalej? – spytała, przyglądając mu się badawczo.

– Nic. Jeżeli twoja wersja da się przełknąć bez zbytnich protestów ze strony zdrowego rozsądku, to możesz iść, gdzie chcesz.

– Nie wierzę ci!

– Moja droga, nie jestem dusicielem z Bostonu czy Kubą Rozpruwaczem i mogę dać uroczyste słowo honoru, że nie uwodzę niewinnych dziewic na Waikiki.

– Kiedy ja naprawdę… jestem jedną z nich – mruknęła, spuszczając oczy.

– Jedną z których?

– Z tych… dziewic.

Uwierzył jej, ale nie pojmował, dlaczego wyznała mu coś tak bardzo osobistego.

– Proszę – powiedziała cicho. – To nie jest tak, jak myślisz. Nie miałam zamiaru cię skrzywdzić. Każdy ma swoją pracę, ja w swoim departamencie, ty w swoim. Masz informacje, które rozkazano mi zdobyć. W strzykawce była zwykła skopolamina. Widzisz, twoja reputacja u kobiet zrobiła z ciebie podejrzanego numer jeden.

– Chyba nie mówisz z sensem.

– US Navy, a przynajmniej wywiad marynarki ma podstawy, by sądzić, że jeden z kochanków panny Hunter próbuje uzyskać tajne dane o działalności floty jej ojca. Kazano mi cię sprawdzić i to wszystko.

To wcale nie było wszystko. Naprawdę z tą sprawą wiązało się o wiele więcej. Pitt nie miał cienia wątpliwości, że dziewczyna kłamie, grając po prostu na czas. Jedynymi tajnymi danymi, które posiadała Adrienne Hunter, były jej prywatne oceny, jak sprawują się w łóżku przyszli admirałowie US Navy.

Wstał i podszedł do niej. Widząc w jego oczach złość, spięła się. Wyglądała jak szczeniak, który poszarpał na kawałki kapcie swego pana. Dirkiem targały mieszane uczucia. Ze zdumieniem spostrzegł, że współczucie przeważa nad gniewem.

– Przykro mi, że tak się stało – powiedział niespodziewanie dla samego siebie. – Byłaś pierwszą kobietą, która od dłuższego czasu naprawdę mnie zainteresowała. Szkoda że wybrałaś kłamstwa. Nie masz nic wspólnego z wywiadem marynarki, nie jesteś nawet czystej krwi Amerykanką. Cholera! Od lat trzydziestych nikt nie używa określenia „gangster”. Żaden zawodowiec nie dałby się nabrać na numer z telefonem. Poza tym marynarka nie ma zwyczaju wypuszczać swych agentów, a zwłaszcza agentek, samotnie; zawsze w zasięgu głosu jest uzbrojone wsparcie. Nie masz torebki, nie masz więc nadajnika, by zaalarmować obstawę. – Przerwał na chwilę, widząc, że kuracja wstrząsowa działa: zbladła jak płótno i tym razem chyba rzeczywiście zrobiło się jej niedobrze. Miał już tego wszystkiego dość. – Poza tym, jeżeli myślisz, że jestem tak czysty i dziewiczy jak ty, to się mylisz – dodał. – Gdy cię niosłem, dokładnie sprawdziłem, co masz przy sobie. Jedyną rzeczą, jaką masz pod sukienką, jest pokrowiec na strzykawkę przylepiony do wewnętrznej strony lewego uda.

Spojrzała na niego z takim obrzydzeniem, jakby był dorodnym szczurem. Odwróciła głowę w stronę łazienki, jakby zastanawiając się, czy zwymiotować do umywalki, czy na dywan. W końcu wstała i zataczając się, dotarła do łazienki. Zatrzasnęła za sobą drzwi. Po dłuższej chwili usłyszał szum wody w sedesie, a potem prysznic. Wyszedł na balkon, spoglądając na światła Honolulu i rozmyślając o różnych rzeczach. Zajęło mu to jednak zbyt wiele czasu.

Gdy rozsądek przebił się przez natłok myśli, było już za późno. Stwierdził, że szum wody lecącej w łazience nie zmienił się ani przez chwilę, co oznaczało, że woda leci ciągłym strumieniem, nie natrafiając na przeszkodę, czyli że nikt tam nie bierze prysznicu. W trzech długich susach dopadł do drzwi łazienki. Były zamknięte od wewnątrz. Nie tracąc czasu na pukanie czy grzeczne pytania, wykopał je po prostu potężnym ciosem prawej nogi. Trzasnęły o ścianę, ukazując puste pomieszczenie. Jedynym śladem po dziewczynie były powiązane w linę ręczniki kąpielowe przywiązane do klamki i spuszczone na zewnątrz. Ostatni kończył się sześć stóp nad balkonem należącym do pokoju na dziewiątym piętrze. Nie paliło się tam światło, nie było słychać żadnych hałasów. Ucieczka musiała się powieść. Nie wiedzieć dlaczego, odetchnął z ulgą. Stał dłuższą chwilę, przypominając sobie jej twarz, którą znał z podświadomości. Należała do dziewczyny, z którą gotów był spędzić resztę życia. Ideał.

Po chwili wrócił do rzeczywistości. Sklął się w myślach za to, że pozwolił jej uciec.

Był wczesny ranek. Po nocnym deszczu powietrze pełne było mgły, którą wiatr zaczynał dopiero rozwiewać. Plaże od Diamond Head do hotelu Reef były jeszcze puste, ale na ulicach pojawili się już pierwsi turyści szukający pamiątek.

Pitt leżał w poprzek łóżka ze skopaną i mokrą od potu pościelą, wpatrując się przez otwarte okno w parę azjatyckich szpaków walczących o samiczkę siedzącą na sąsiedniej palmie, zupełnie nie zainteresowaną przebiegiem wypadków. Czarne piórka latały wokół, a para konkurentów, drąc się wniebogłosy, skakała sobie do oczu, robiąc zamieszanie słyszane chyba na sąsiedniej ulicy. Gdy pojedynek zaczynał zbliżać się do finału, rozległo się pukanie do drzwi. Dirk niechętnie wstał, nałożył szlafrok i ziewając jak głodny tygrys, otworzył drzwi.

– Dzień dobry – powitał go niewysoki rudzielec uśmiechnięty od ucha do ucha. – Mam nadzieję, że nie przerwałem ci jakiegoś romantycznego zajęcia. Jak wiesz, przerywanie jest niezdrowe.

– Nie tym razem, jestem sam. Proszę wejść.

Mężczyzna wszedł, rozejrzał się niespiesznie po sypialni, wyszedł na balkon sprawdzić widok i szybko cofnął się ogłuszony ptasim jazgotem. Ubrany był w lekki garnitur. Miał starannie przystrzyżoną, krótką, rudą brodę z dwoma siwymi pasmami rozmieszczonymi symetrycznie po obu stronach. Dawało to całkowicie niecodzienny i niezapomniany efekt. Opalona twarz pokryta była potem będącym efektem nie tyle upału, ile pokonania na piechotę schodów, gdyż nowo przybyły wychodził z założenia, że windy są urządzeniami wyłącznie dla kalek. Podczas gdy większość ludzi starała się uniknąć kłopotów i omijać przeszkody, admirał James Sandecker, dyrektor NUMA, szedł zawsze jak czołg: najkrótszą drogą prowadzącą z punktu A do punktu B.

– Jak ty możesz spać, kiedy te przeklęte wrony drą się jak opętane? – spytał przybysz, zamykając balkon.

– Na szczęście do wschodu słońca grzecznie śpią. – Pitt wskazał gościowi fotel. – Niech się pan rozgości, a ja zamówię kawę.

– Daj sobie spokój z kawą. Dziewięć godzin temu byłem w Waszyngtonie i lot na Hawaje całkiem rozregulował mi zegar biologiczny. Wolę drinka.

Pitt wyjął z barku butelkę whisky i nalał obficie, wiedząc, że cały czas obserwują go błękitne oczka admirała. „Ciekawe, co się kroi?” – myślał. Szef jednej z bardziej prestiżowych agencji rządowych nie leci, ot tak sobie, sześć tysięcy mil, żeby spotkać się ze swoim specjalistą od kłopotów i pogadać o ptaszkach. Wręczył gościowi naczynie i spytał, nie bawiąc się w grzeczności:

– Co pana sprowadza? Myślałem, że z nowym projektem ekspedycji badającej prądy głębinowe jest wystarczająco dużo zmartwień.

– I ty się pytasz, po co tu jestem? – Cichy, cyniczny głos, a to zawsze oznaczało kłopoty. – Tę niespodziewaną wycieczkę zawdzięczam wyłącznie twojemu talentowi do wtykania nosa w różne sprawy. Musiałem wyciągnąć cię z jednej kabały, więc wylądowałeś w drugiej.

– Przepraszam, nie rozumiem?

– To rzadki talent, który w twoim wydaniu znam aż za dobrze – westchnął Sandecker. – Wychodzi na to, że twoje pojawienie się z tą kapsułą łącznościową podziałało jak kij wetknięty w gniazdo szerszeni. Wywołałeś taką burzę w Pentagonie, że echo dotarło do Kalifornii, co przy okazji zwiększyło twoją popularność w Departamencie Marynarki. To tak na marginesie. Jestem tylko starym emerytem, toteż nie dopuszczono mnie za kurtynę, po prostu szefowie połączonych sztabów poprosili mnie grzecznie, bym był uprzejmy natychmiast lecieć na Hawaje, wyjaśnić ci twój nowy przydział i zorganizować czasowe przeniesienie twojej skromnej osoby do US Navy.