Harlan Coben: Zachowaj Spokój

I co to da, jeśli teraz to zgłosi?

Nash, który próbował mu pomóc, wyląduje w więzieniu. A kto go zwerbował do pomocy?

Joe.

Czy policja uwierzy, że Joe nie wiedział, co planuje Nash? Kiedy się nad tym zastanowić, Nasha można uznać za najemnego zabójcę, ale policja zawsze bardziej chciała dopaść zleceniodawcę.

Czyli znów Joego.

Wciąż była szansa, aczkolwiek nikła, że to wszystko jakoś dobrze się skończy. Nash nie zostanie złapany. Nagranie nigdy się nie znajdzie. Marianne nie żyje, tak, ale na to nic nie można poradzić, i czy sama się o to nie prosiła? Czy nie posunęła się za daleko w swoim szantażu? Joe popełnił błąd, ale czy Marianne nie próbowała zniszczyć jego rodziny?

Tę szansę przekreślał jeden fakt.

E – mail przyszedł dzisiaj. Marianne nie żyła. Co oznaczało, że cokolwiek zrobił Nash, nie zdołał zatkać przecieku.

Guy Novak.

On był ostatnim źródłem przecieku. To do niego pójdzie Nash, który nie odpowiadał na telefony i wiadomości Joego, ponieważ zamierzał dokończyć swoją misję.

Teraz Joe zrozumiał.

Mógł siedzieć tutaj i liczyć, że wszystko będzie dobrze. Jednak to by oznaczało, że Guy Novak umrze.

A tym samym koniec problemów.

– Joe? – nalegała Dolly. – Joe, powiedz mi.

Nie wiedział, co robić. Jednak nie powie Dolly. Mieli małą córkę, byli zgraną rodziną. Czegoś takiego się nie niszczy. Jednak nie można pozwolić, żeby zginął człowiek.

– Muszę iść – rzucił i pobiegł do drzwi.

■ ■ ■

Nash szeptał Guyowi Novakowi do ucha.

– Zawołaj do dziewczyn, że schodzisz do piwnicy i nie chcesz, żeby ci przeszkadzały. Rozumiesz?

Guy kiwnął głową. Poszedł do schodów. Nash przyciskał mu nóż do pleców, tuż przy prawej nerce. Nash nauczył się, że najlepiej posunąć się odrobinę za daleko, naciskając. Niech poczują ból, żeby wiedzieli, że nie żartujesz.

– Dziewczynki! Schodzę na chwilę do piwnicy. Zostańcie tam, dobrze? Nie chcę, żeby mi przeszkadzano.

– Dobrze! – odkrzyknął głos z góry.

Guy odwrócił się do Nasha. Ten pozwolił, by nóż prześlizgnął się po jego boku i zatrzymał na brzuchu. Guy nie wzdrygnął się ani nie cofnął.

– Ty zabiłeś moją żonę?

– Myślałem, że to twoja była żona.

– Czego chcesz?

– Gdzie wasze komputery?

– Mój laptop jest w torbie obok biurka. Desktop w kuchni.

– Jeszcze jakieś?

– Nie. Weź je sobie i idź.

– Najpierw musimy pogadać, Guy.

– Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. I mam pieniądze. Możesz je sobie wziąć. Tylko nie rób krzywdy dziewczynkom.

Nash spojrzał na niego. Ten człowiek musiał wiedzieć, że prawdopodobnie dzisiaj umrze. Nic w jego życiu nie sugerowało, że może być bohaterem, a jednak teraz wyglądało na to, że ma dość i nie zamierza ustąpić ani o krok.

– Nie tknę ich, jeżeli będziesz współpracował – obiecał Nash.

Guy popatrzył mu w oczy, jakby sprawdzając, czy Nash kłamie. Nash otworzył drzwi do piwnicy. Obaj zeszli na dół. Nash kroczył tuż za nim i zapalił światło. Piwnica była niewykończona. Miała cementową podłogę. W rurach bulgotała woda. Malowane akwarelami płótno stało oparte o kufer. Wszędzie leżały stare kapelusze, plakaty i kartonowe pudła.

Nash miał wszystko, czego potrzebował, w sportowej torbie, którą niósł na ramieniu. Sięgnął po taśmę izolacyjną, a wtedy Guy Novak popełnił błąd.

– Uciekajcie, dziewczynki! – wrzasnął.

Nash uciszył go mocnym ciosem łokciem w szyję, a następnie uderzył nasadą dłoni w czoło. Guy runął na podłogę, łapiąc się za gardło.

– Jeśli piśniesz choć słowo – rzekł Nash – sprowadzę tu twoją córkę i każę jej patrzeć. Rozumiesz?

Guy zamarł. Ojcowskie uczucia mogą nawet z takiego tchórzliwego robaka jak Guy Novak zrobić rycerza. Nash zastanawiał się, czy on i Cassandra mieliby do tej pory dzieci. Niemal na pewno. Cassandra pochodziła z licznej rodziny. Chciała mieć dużo dzieci. On nie był tego pewny – spoglądał na świat znacznie bardziej pesymistycznie niż ona – ale nigdy by jej tego nie odmówił.

Nash spojrzał na leżącego Novaka. Zastanawiał się, czy dźgnąć go w nogę albo uciąć mu palec, ale nie było takiej potrzeby. Guy próbował stawić opór i dostał nauczkę. To się już nie powtórzy.

– Obróć się na brzuch i wyciągnij ręce do tyłu.

Guy posłuchał. Nash owinął taśmą jego przeguby i łokcie. Potem nogi w kostkach. Połączył przeguby z kostkami, ugiąwszy nogi w kolanach. Klasyczna pozycja. Następnie kneblował mu usta, pięciokrotnie owijając taśmą jego głowę.

Potem Nash ruszył do drzwi.

Guy zaczął się miotać, ale niepotrzebnie. Nash chciał się tylko upewnić, że dziewczynki nie usłyszały tego głupiego okrzyku. Otworzył drzwi. W oddali wciąż słyszał grający telewizor. Dziewcząt nie było w polu widzenia. Zamknął drzwi i znów zszedł na dół.

– Twoja była żona nakręciła film. Chcę, żebyś mi powiedział, gdzie on jest.

Guy nadal miał usta zaklejone taśmą. Jego twarz zdradzała zdumienie – jak miał odpowiedzieć na to pytanie, mając zakneblowane usta. Nash uśmiechnął się do niego i pokazał mu nóż.

– Powiesz mi to za kilka minut, dobrze?

Jego telefon znów zaczął wibrować. Nash myślał, że to Lewiston, lecz gdy sprawdził numer dzwoniącego, zrozumiał, że to niedobra wiadomość.

– Co się stało? – zapytał.

– Jest tu policja – powiedziała Pietra.

Nash nie był specjalnie zdziwiony. Jak coś pójdzie nie tak, wszystko zaczyna się walić. Teraz nie miał już czasu. Nie mógł stać tu i kaleczyć Guya do woli. Musiał działać szybko.

W jaki sposób najszybciej skłonić go do mówienia?

Nash pokręcił głową. To, co daje nam odwagę – to, za co warto umierać – jest także naszą słabością.

– Zamierzam złożyć wizytę twojej córce – powiedział. – Wtedy będziesz mówił, prawda?

Guy wybałuszył oczy. Wciąż związany, próbował przekazać Nashowi to, co ten i tak już wiedział. Będzie mówił. Powie mu wszystko, co Nash chce wiedzieć, byle tylko zostawił dziewczynę w spokoju. Jednak Nash wiedział, że łatwiej będzie uzyskać od niego informacje, gdy przyprowadzi tu jego córkę. Ktoś mógłby powiedzieć, że wystarczyłaby sama groźba. Może miałby rację.

Nash jednak chciał ściągnąć tu córkę Guya z innych powodów.

Zaczerpnął tchu. Koniec był bliski. Wiedział to. Tak, chciał przeżyć i wydostać się stąd, ale szaleniec nie tylko się wyrwał, ale przejął kontrolę. Szaleniec rozgrzał krew w jego żyłach, sprawił, że poczuł się podniecony i żywy.

Zaczął wchodzić po schodach. Za plecami słyszał zduszone postękiwania miotającego się Guya. Na moment szaleniec odpuścił i Nash zastanawiał się, czy wrócić. Guy powiedziałby mu teraz wszystko. Może jednak nie. Może wyglądałoby to tylko na pustą groźbę.

Nie, musi to zrobić.

Otworzył drzwi piwnicy i wyszedł do holu. Spojrzał na schody. Telewizor wciąż grał. Nash zrobił następny krok.

I zatrzymał się, słysząc dzwonek do drzwi.

■ ■ ■

Tia wjechała na podjazd Novaka. Zostawiła komórkę oraz torebkę w samochodzie i pospieszyła do drzwi frontowych. Usiłowała przetrawić to, co powiedziała jej Betsy Hill. Jej syn był cały i zdrowy. To najważniejsze. Może odniósł drobne obrażenia, ale był żywy, stał na własnych nogach i nawet zdołał biec. Wprawdzie powiedział Betsy kilka niepokojących rzeczy - że ma poczucie winy z powodu Spencera i tak dalej. Jednak z tym wszystkim można się uporać. Najważniejsze, żeby przeżył. I żeby sprowadzić go do domu. Potem będzie można się martwić innymi sprawami.