Harlan Coben: Zachowaj Spokój

Mimo to nie miał innego wyjścia. Zamknął oczy, opuścił głowę i pognał, ile sił w nogach.

■ ■ ■

Nadal dzieliło ich co najmniej pięć metrów, lecz jeśli pozwoli mu zbliżyć się jeszcze trochę, na pewno nie chybi.

Carson wycelował nieco niżej, prosto w głowę Mike'a, i patrzył, jak cel rośnie w oczach.

■ ■ ■

Anthony naparł ramieniem na drzwi, lecz te nie ustąpiły.

– Tyle skomplikowanych obliczeń i nic? – mruknął Mo.

– Co tam mamroczesz?

– Osiem, jeden, jeden, pięć.

– Możesz powtórzyć?

Nie było czasu na wyjaśnienia. Mo wystukał 8115 na panelu zamka. Czerwone światełko zmieniło się na zielone, sygnalizując, że drzwi są otwarte.

Anthony pchnął je i obaj wpadli do środka.

Carson miał go już na muszce.

Pistolet był wycelowany w czubek głowy atakującego Mike'a. Carson sam się dziwił, że jest taki spokojny. Myślał, że będzie przerażony, a tymczasem ręka wcale mu nie drżała. Przy pierwszym strzale czuł się wspaniale. Teraz poczuje się jeszcze lepiej. Cel był już w zasięgu strzału. Nie chybi. Nie ma mowy.

Carson zaczął ściągać spust.

A wtedy broń znikła.

Jakaś olbrzymia dłoń wysunęła się zza jego pleców i wyrwała mu pistolet. Tak po prostu. W jednej chwili broń była, a w następnej znikła. Carson odwrócił się i zobaczył tego wielkiego czarnoskórego bramkarza z pobliskiego lokalu. Bramkarz trzymał w dłoni pistolet i się uśmiechał.

Jednak Carson nawet nie zdążył się zdziwić. Coś z potwornym impetem wpadło na niego od tyłu. Carson poczuł przeszywający ból. Z wrzaskiem poleciał na twarz i w powietrzu napotkał bark Mike'a Baye, szarżującego z głębi korytarza. Siła uderzenia o mało nie złamała go na pół. Runął na podłogę, jakby ktoś spuścił go ze znacznej wysokości. Zaparło mu dech. Czuł się tak, jakby miał połamane wszystkie żebra.

– To już koniec – oznajmił Mike. I odwróciwszy się do stojącej w kącie Rosemary, dodał: – I żadnych umów.

Nash trzymał obie dziewczynki za szyje.

Nie ściskał mocno, ale w punktach wrażliwych na ucisk. Widział, jak Yasmin się krzywi, ta, która narobiła całego tego zamieszania na lekcji Joego. Druga dziewczynka – córka tej kobiety, która przypadkiem się tu znalazła – drżała jak liść.

– Puść je – powiedziała kobieta.

Nash pokręcił głową. Czuł uniesienie. Szaleniec przeszywał jego ciało jak prąd elektryczny. Każdy neuron przełączył się na najwyższy bieg. Jedna z dziewczynek zaczęła płakać. Wiedział, że to powinno na niego podziałać, że łzy ludzkiej istoty powinny poruszyć go w jakiś sposób.

Jednak tylko wzmocniły to uczucie.

Czy wciąż jesteś szaleńcem, jeśli zdajesz sobie sprawę ze swojego szaleństwa?

– Proszę. To jeszcze dzieci.

Zamilkła. Może dostrzegła to. Jej słowa do niego nie docierały. Gorzej, zdawały się sprawiać mu przyjemność. Podziwiał tę kobietę. Zastanawiał się, czy zawsze taka była, dzielna i rozsądna, czy teraz zmieniła się w niedźwiedzicę broniącą małych?

Będzie musiał zabić ją najpierw.

Z nią będzie najwięcej kłopotów. Był tego pewien. Na pewno nie stałaby spokojnie i nie patrzyła, jak krzywdzi dziewczynki.

Zaraz jednak podnieciła go nowa myśl. Jeśli tak ma być, jeśli tu ma się wszystko zakończyć, czy mogłoby być coś lepszego, niż kazać rodzicom patrzeć?

Och, wiedział, że to jest chore. Jednak gdy ta myśl już uformowała się w jego głowie, Nash nie mógł się jej pozbyć. Nic nie poradzisz na to, kim jesteś. Nash poznał w więzieniu kilku pedofilów, którzy zawsze usilnie starali się przekonać sami siebie, że nie są zdeprawowani. Mówili o historii, starożytnych cywilizacjach i wcześniejszych epokach, gdy wydawano za mąż dwunastoletnie dziewczynki, a Nash wciąż zastanawiał się, po co się trudzą. To było proste. Tak po prostu jesteś skonstruowany. Masz ochotę. Odczuwasz potrzebę robienia tego, co inni uważają za naganne.

Takim uczynił cię Bóg. Kogo więc należy winić?

Wszyscy ci żałośni odmieńcy powinni zrozumieć, że jeśli naprawdę się nad tym zastanowić, potępiając takich ludzi, krytykuje się boże dzieło. Och, pewnie, można mówić o kuszeniu, ale jest w tym coś więcej. Oni też to rozumieli. Ponieważ każdy ma jakieś żądze. I to nie zdyscyplinowanie trzyma je na wodzy, tylko okoliczności. Właśnie tego nie rozumiała Pietra. Okoliczności nie zmusiły tamtych żołnierzy do okrucieństwa.

One dały im okazję.

Teraz już wiedział. Zabije ich wszystkich. Zabierze komputery i zniknie. Kiedy przybędzie policja, zastanie tu krwawą łaźnię. Założą, że to robota seryjnego zabójcy. Nikt nie będzie myślał o jakimś filmie nakręconym przez szantażystkę, która chciała zniszczyć dobrego człowieka i nauczyciela. Joe będzie bezpieczny.

Po kolei. Najpierw związać matkę.

– Dziewczynki? – powiedział Nash.

Obrócił je tak, żeby popatrzyły na niego.

– Jeśli uciekniecie, zabiję mamusię i tatusia. Rozumiecie?

Obie kiwnęły głowami. Odciągnął je od drzwi piwnicy. Puścił ich szyje – a wtedy Yasmin wydała najgłośniejszy krzyk, jaki słyszał w życiu. Rzuciła się do swojego ojca. Nash zagrodził jej drogę.

Co okazało się błędem.

Druga dziewczynka pobiegła w kierunku schodów.

Nash błyskawicznie się odwrócił, ale była szybsza.

– Uciekaj, Jill! – wrzasnęła kobieta.

Nash skoczył za dziewczynką, usiłując złapać ją za nogę. Prawie chwycił ją za kostkę, ale mu się wyrwała. Spróbował ponownie, lecz jakiś ciężar spadł mu na plecy.

Matka dziewczynki.

Skoczyła na niego. Mocno ugryzła go w nogę. Nash zawył i odrzucił ją kopniakiem.

– Jill! – zawołał Nash. – Twoja mamusia zginie, jeśli zaraz tu nie zejdziesz!

Kobieta odtoczyła się od niego.

– Uciekaj! Nie słuchaj go!

Nash wstał i wyjął nóż. Po raz pierwszy nie wiedział, co robić. Telefon znajdował się na drugim końcu pokoju. Mógł zerwać kabel, ale dzieciak zapewne miał komórkę.

Czas uciekał.

Musiał zabrać komputery. To było najważniejsze. Zabije ich, weźmie komputery i ucieknie. Potem zniszczy twarde dyski.

Nash spojrzał na Yasmin. Schowała się za ojcem. Guy próbował się obrócić, usiąść, zrobić coś, żeby osłonić córkę własnym ciałem.

Te wysiłki związanego taśmą izolacyjną człowieka były niemal komiczne.

Kobieta też się podniosła. Stanęła obok dziewczynki. Tym razem nawet nie było to jej dziecko. Odważna. Teraz jednak wszyscy troje znaleźli się w jednym miejscu. Dobrze. Załatwi ich szybko. Nie zajmie mu to wiele czasu.

– Jill! – ponownie zawołał Nash. – Ostatnia szansa!

Yasmin znów wrzasnęła. Nash ruszył ku nim, podnosząc rękę z nożem, gdy zatrzymał go cichy głosik.

– Proszę, nie rób krzywdy mojej mamusi.

Głos dobiegał zza jego pleców. Słyszał jej szloch. Jill wróciła.

Nash spojrzał na jej matkę i się uśmiechnął. Twarz kobiety wykrzywił grymas przerażenia.

– Nie! – krzyknęła. – Jill, nie! Uciekaj!

– Mamusiu?

– Uciekaj! Boże, skarbie, proszę, uciekaj!

Jednak Jill nie słuchała. Zeszła po schodach, Nash odwrócił się do niej i wtedy pojął swój błąd. Przez sekundę zastanawiał się, czy celowo pozwolił Jill uciec na górę. Przecież puścił dziewczęta, prawda? Czy to była nieostrożność, czy może coś więcej? Może pokierował nim ktoś, kto widział już dość i chciał, by Nash zaznał spokoju.

Wydało mu się, że widzi ją stojącą obok dziewczynki.