Harlan Coben: Zachowaj Spokój

– Hej, chłopcy? – przerwała im Hester. – Cieszy mnie ta wzruszająca scena, naprawdę piękna, i zbiera mi się na płacz, ale liczę sobie za godzinę i jestem naprawdę droga, więc może wrócimy do sprawy?

Usłyszeli głośne pukanie. Drzwi otworzyły się i stanęli w nich agent specjalny Darryl LeCrue oraz asystent prokuratora generalnego Scott Duncan.

– Wynocha – powiedziała Hester. – To prywatna narada.

– Jest tu ktoś, kto chce się widzieć z pani klientami – powiedział LeCrue.

– Nie obchodzi mnie to, nawet jeśli Jessica Alba w obcisłym topie…

– Hester – przerwał jej LeCrue. – Zaufaj mi. To ważne.

Odsunęli się na bok. Mike podniósł głowę. Nie był pewien, czego się spodziewać, ale na pewno nie tego. Adam zaczął płakać, gdy tylko ich zobaczył.

Betsy i Ron Hillowie weszli do pokoju.

– Kim oni są, do diabła? – zapytała Hester.

– To rodzice Spencera – powiedział Mike.

– O, a co to za emocjonalne sztuczki? Chcę, żeby wyszli. Mają natychmiast stąd wyjść.

– Cii – powiedział LeCrue. – Tylko posłuchaj. Nic nie mów. Tylko słuchaj.

Hester odwróciła się do Adama. Położyła dłoń na jego ramieniu.

– Nie mów ani słowa. Słyszysz mnie? Ani słowa.

Adam nadal płakał.

Betsy Hill usiadła przy stole naprzeciw niego. Ona też miała łzy w oczach. Ron stanął za nią. Założył ręce na piersi i patrzył w sufit. Mike widział, że drżą mu wargi. LeCrue stanął w jednym rogu, Duncan w drugim.

– Pani Hill – rzekł LeCrue – może pani im powtórzyć to, co powiedziała nam pani przed chwilą?

Hester Crimstein wciąż trzymała dłoń na ramieniu Adama, gotowa go uciszyć. Betsy Hill tylko patrzyła na Adama. W końcu podniósł głowę i napotkał jej spojrzenie.

– O co chodzi? – spytał Mike. Betsy Hill wreszcie przemówiła.

– Okłamałeś mnie, Adamie.

– No, no – powiedziała Hester. – Jeśli ona zamierza zacząć od oskarżeń o wprowadzenie w błąd, to natychmiast stąd wychodzimy.

Betsy nie odrywała oczu od Adama, ignorując wybuch Hester.

– Ty i Spencer nie pobiliście się o dziewczynę, prawda?

Adam milczał.

– Prawda?

– Nie odpowiadaj – poradziła Hester, lekko ściskając jego ramię. – Nie komentujemy żadnej rzekomej bójki…

Adam uwolnił swoje ramię.

– Pani Hill…

– Obawiasz się, że ci nie uwierzą – powiedziała Betsy. – I nie chcesz zrobić krzywdy swojemu przyjacielowi. Jednak nie możesz zranić Spencera. On nie żyje, Adamie. I to nie jest twoja wina.

Łzy zaczęły spływać mu po policzkach.

– Słyszysz? To nie twoja wina. Miałeś wszelkie powody, żeby się na niego rozgniewać. Jego ojciec i ja tyle przeoczyliśmy. Będziemy musieli z tym żyć do końca naszych dni. Może zdołalibyśmy go powstrzymać, gdybyśmy lepiej go pilnowali, a może nie można go było uratować. Teraz tego nie wiem. Jednak wiem jedno: to nie twoja wina. On nie żyje, Adamie. Nikt już nie może go zranić.

Hester otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Rozmyśliła się, cofnęła i czekała. Mike też nie wiedział, co o tym sądzić.

– Powiedz im prawdę – zachęciła Betsy.

– To nie ma znaczenia – rzekł Adam.

– Owszem, ma, Adamie.

– I tak nikt mi nie uwierzy.

– My ci wierzymy – zapewniła Betsy.

– Rosemary i Carson powiedzą, że to ja i mój tata. Już tak mówią. Po co więc jeszcze i jego wciągać w bagno?

– To dlatego próbowałeś zakończyć to zeszłej nocy – rzekł LeCrue. – Za pomocą tego podsłuchu, o którym nam mówiłeś. Rosemary i Carson szantażowali cię, prawda? Powiedzieli, że jeśli się wygadasz, obciążą ciebie. Powiedzą, że to ty ukradłeś bloczki recept. Tak jak twierdzą teraz. A ty martwiłeś się jeszcze o swoich przyjaciół. Im też mogli narobić kłopotów. Tak więc co mogłeś zrobić? Musiałeś odpuścić.

– Nie martwiłem się o moich przyjaciół – powiedział Adam. – Jednak zamierzali wrobić mojego ojca. Na pewno straciłby prawo wykonywania zawodu.

Mike'owi zaparło dech.

– Adamie?

Odwrócił się do ojca.

– Po prostu powiedz prawdę. Nie przejmuj się mną.

Adam potrząsnął głową.

Betsy wyciągnęła rękę i dotknęła dłoni Adama.

– Mamy dowód.

Adam zdziwił się.

Ron Hill zrobił krok naprzód.

– Po śmierci Spencera przejrzałem jego pokój. Znalazłem… – Zamilkł, przełknął ślinę i znów wbił wzrok w sufit. – Nie chciałem mówić Betsy. Dosyć przeszła, więc pomyślałem: A jaką to zrobi różnicę? On nie żyje. Dlaczego znów miałaby przez to przechodzić? Ty też tak pomyślałeś, prawda, Adamie?

Adam nie odpowiedział.

– Tak więc nic jej nie powiedziałem. Jednak tamtej nocy, kiedy umarł… przeszukałem jego pokój. Pod łóżkiem znalazłem osiem tysięcy dolarów w gotówce – i to.

Ron rzucił na stół bloczek recept. Przez chwilę wszyscy tylko na nie patrzyli.

– Ty nie ukradłeś recept ojca – rzekła Betsy. – Zrobił to Spencer. Ukradł je z waszego domu, prawda?

Adam zwiesił głowę.

– A ty odkryłeś to tamtej nocy, kiedy się zabił. Powiedziałeś mu o tym. Byłeś wściekły. Pokłóciliście się. To dlatego go uderzyłeś. Kiedy do ciebie dzwonił, nie chciałeś słuchać jego przeprosin. Tym razem posunął się za daleko. Dlatego pozwoliłeś, by jego słowa nagrały się na pocztę głosową.

Adam zacisnął powieki. Łzy spływały mu po policzkach.

– Powinienem był odebrać. Uderzyłem go. Wyzywałem go i powiedziałem, że nigdy więcej się do niego nie odezwę. Potem zostawiłem go samego, a kiedy dzwonił, błagając o pomoc…

W pokoju wybuchło zamieszanie. Oczywiście, były łzy, uściski, słowa przeprosin. Rany otwarły się i zabliźniły. Hester robiła swoje. Przycisnęła LeCrue i Duncana. Wszyscy widzieli, co się stało. Nikt nie chciał oskarżać Adama i Mike'a. Adam będzie współpracował i pomoże posłać Rosemary i Carsona do więzienia.

Jednak dopiero nazajutrz.

Późnym wieczorem, kiedy Adam wrócił do domu i odzyskał swój telefon komórkowy, przyszła Betsy Hill.

– Chcę to usłyszeć – powiedziała mu.

I razem wysłuchali ostatniej wiadomości, jaką wysłał Spencer, zanim odebrał sobie życie.

– Nie chodziło o ciebie, Adamie. W porządku, człowieku. Po prostu spróbuj zrozumieć. Nie chodziło o nikogo. Po prostu było za trudno. Zawsze było zbyt trudno…

■ ■ ■

Tydzień później Susan Loriman zapukała do drzwi domu Joego Lewistona.

– Kto tam?

– Panie Lewiston? Tu Susan Loriman.

– Jestem bardzo zajęty.

– Proszę otworzyć. To ważne.

Zapadła kilkuminutowa cisza, zanim Joe Lewiston zrobił to, o co prosiła. Był nieogolony i ubrany w szary podkoszulek. Miał rozczochrane włosy i zaspane spojrzenie.

– Pani Loriman, to nie najlepsza pora…

– Dla mnie również.

– Zostałem zwolniony z pracy.

– Wiem. Przykro mi to słyszeć.

– Zatem jeśli chodzi o poszukiwanie dawcy…

– Właśnie.

– Nie może pani liczyć na to, że w tym pomogę.

– I tu się pan myli. Liczę na to.

– Pani Loriman…

– Czy umarł ktoś z pańskich bliskich?

– Tak.

– Zechce mi pan powiedzieć kto?

Dziwne pytanie. Lewiston westchnął i spojrzał w oczy Susan Loriman. Jej syn umierał i z jakiegoś powodu odpowiedź na to pytanie wydawała się dla niej bardzo ważna.

– Moja siostra Cassie. Była aniołem. Wprost trudno uwierzyć, że coś mogło się jej stać.

Oczywiście, Susan wiedziała o tym. Wszystkie środki przekazu trąbiły o owdowiałym mężu Cassandry Lewiston i morderstwach.