Catherine Coulter - Grota śmierci

– Oprócz zdjęcia Claudii mamy też szkice narysowane na podstawie zeznań Dewayna Malloya – powiedziała Sherlock.

Kiedy przefaksowaliśmy je do restauracji, wszystkie trzy kelnerki natychmiast ich rozpoznały, więc to na pewno byli oni.

Agenci znowu popatrzyli na rysunki.

– On wygląda jak stary, zimny jastrząb – uznała Connie Ashley. – Jakby w ogóle nie miał duszy. Pytanie brzmi, kim jest Moses Grace? Gdzie był przez ostatnich pięćdziesiąt lat? Wiemy już, że nigdy nie istniał człowiek o takim imieniu i nazwisku, nigdy nie wystawiono takiego prawa jazdy, więc to musi być pseudonim. Co my o nim wierny?

– Masz rację – przyznał Ollie. – Ktoś tak stary jak Moses Grace musi mieć kartotekę, więc dlaczego nie możemy nic znaleźć.

– Co znowu nasuwa pytanie o jego motywy, Savich – powiedział Dane. – Chce cię zabić w zemście za kobietę, którą podobno skrzywdziłeś. Musiała być z nim związana, może jakaś krewna. Jak na razie przejrzeliśmy sześćdziesiąt dwie sprawy, które prowadziłeś lub byłeś choć marginalnie zaangażowany. Mnóstwo ludzi zostało rannych, w tym również kobiety, ale ani śladu osoby powiązanej z Mosesem.

– I jeszcze jedno pytanie – dodała Sherlock. – Czy był ktoś jeszcze, zanim spotkał Claudię?

– Musiał być – odpowiedział Dane.

– Spójrzcie na nią – powiedział Ollie. – Te oczy, zimne i puste jak czarna tablica w szkole.

Savich rozdał odbitki fotografii Annie Bender, którą dostał od jej matki.

– Porównajcie to zdjęcie z naszym szkicem Claudii.

Wiem, że Elsa Bender powiedziała wam, że Claudia jest podobna do jej córki, ale ja tego nie widzę – odezwał się Olli. – W ogólnym zarysie tak, ale nic więcej.

– To dlatego, że fotografia Annie Bender ukazuje żywą osobę, która czuje, myśli i kocha. Ta dziewczyna… – Dane Carver wzruszył ramionami.

– Może wreszcie dopisze nam szczęście i gliny wypatrzą aerostara – powiedział Savich. – Dzwoniłem do detektywa Bena Ravena z Waszyngtonu, mają nie zgarniać sami MoseslI i Claudii. – Zamilkł na chwilę. – Nie wiem, co jeszcze możemy zrobić poza przeglądaniem dalej moich starych spraw. Jesteś pewny, że w nich tkwi odpowiedź. Poczekajmy kilka dni i jeśli nie znajdziemy furgonetki do niedzieli rano, pan Maitland zwoła konferencję prasową i przekaże mediom szkice pamięciowe Mosesa i Claudii.

– Dobrze by było, gdyby jeszcze raz zadzwonił na twoją komórkę – powiedział Ollie. – Czyż to nie byłby dar niebios, gdyby wszystko skończyło się w ten sposób?

Agent John Boroughs roześmiał się.

– Musielibyśmy mieć sporo szczęścia. Nic, co ważne, nic przychodzi łatwo, czy nie to mi powiedziałeś, kiedy dołączyłem do oddziału, Savich?

Wszyscy zawtórowali mu śmiechem i poczuli się trochę lepiej. Spotkanie dobiegło końca. Gdy Savich chował dokumenty do teczki, Ollie spytał go:

– Co powiedział Dewayne Malloy o spotkaniu z dyrektorem Muellerem?

– Powiedział, że jak na staruszka facet jest super. Był taki podekscytowany faktem, że.pomógł nam rozwiązać zagadkę kryminalną, że spytał, czy sam też mógłby zostać agentem FBI. Poradziłem mu, żeby spróbował.

Sherlock stała w drzwiach sali konferencyjnej z innymi agentami, nie spuszczając wzroku z męża.

– Słuchajcie, bez względu na to, co myśli Dillon, sama potrafię się o siebie zatroszczyć. To jego ścigają. Proszę, nie pozwólcie mu działać samemu. Musimy zapewnić mu bezpieczeństwo.

– Wystarczy, Sherlock – powiedział Savich bardzo cicho.

Pozostali agenci spojrzeli na niego, skinęli głową Sherlock i zostawili ich samych.

Sherlock wiedziała, że to dla niej sprawa życia i śmierci.

I)opatrzyła mężowi prosto w oczy.

– Powiedziałam im prawdę, nic więcej. Zamierzam też pomówić o tym z Maitlandem. Myślę, że zbliżamy się do końca, Dillon. Sądzę, że oboje powinniśmy zostać w Waszyngtonie, razem ze wszystkimi naszymi ludźmi. Mam przeczucie, że Moses i Claudia wkrótce uderzą, i to wprost przeciwko tobie. Chcę, żebyśmy byli wtedy tutaj, w pełni przygotowani.

To dziwne, jak bardzo ich przeczucia się pokrywały. Savich ścisnął ją za ramię.

– Nie musisz rozmawiać o tym z Maitlandem. Uważam dokładnie tak samo.

Odsunęła się od niego, ruszyła szerokim korytarzem i rzuciła przez ramię:

– Jedźmy po Seana. Przed spotkaniem rozmawiałam z Graciellą, chce wrócić do domu.

– Dobrze. Zadzwonię do Ruth, powiem jej, co tu się dzieje. Jesteśmy oddaleni tylko dwie godziny od Maestro, jeśli coś się stanie.

– A helikopterem jeszcze mniej.

Podbiegł do nich Dane Carver z komórką w dłoni.

– Ciekawe nowiny. Policja znalazła porzuconą białą furgonetkę z rysunkiem kosiarki i napisem „Usługi Ogrodnicze Austina” przed magazynem na Webster Street. Wygląda na to, że Moses Grace nie tylko ją porzucił, ale jeszcze podpalił.

Savich westchnął.

– Zapewne domyślił się, że namierzyliśmy telefon Claudii i mamy opis samochodu. Nie ma na co czekać, oni mogą w tej chwili wyjeżdżać z miasta.

– Ale ty w to nie wierzysz – powiedział Dane.

Sherlock milczała przez dłuższą chwilę, kręcąc włosy na palcu, co robiła zawsze, gdy intensywnie myślała.

– Nie, Moses nigdzie nie wyjedzie, dopóki ty żyjesz. Savich skinął głową.

– Więc lepiej się przygotujmy.

Maestro, Virginia

Piątek rano

O dziesiątej Dix zadzwonił do biura Gordona w Stanislausie.

– … nie rozumiem, dlaczego miałbym ci to powiedzieć, Dix. Ona nie jest naszą studentką. Nie wiem, po co miałbym ją w to mieszać. Słuchaj, to nie było nic takiego, krótki flirt, nic ważnego dla nas obojga.

– Jeśli nie odpowiesz na moje pytanie, Gordonie, mogę przygotować ci miłą, ciepłą celę w moim areszcie. Czy kobieta, którą pominąłeś, to Cynthia, żona Tony'ego?

– Cynthia – powiedział Gordon i Dix przysiągłby, że usłyszał w jego głosie nutę obrzydzenia.

– Twoje szczęście – mruknął Dix. – To jakaś ulga. Powiedz mi, Gordonie. – Gdy cisza się przedłużała, szeryf dodał: – Myślę, że wyprowadzenie cię w kajdankach byłoby niezłą rozrywką dla twoich profesorów i studentów…

– Nie, Dix! Nie możesz tego zrobić. Ja tylko próbuję chronić reputację tej kobiety, nic więcej. Naprawdę myślisz, że mógłbym przespać się z Cynthią?

– Reputację kobiety? Nie dziewczyny? Czyżby miała nawet odrobinę siwizny we włosach?

– Nie, jest piękna i podałaby mnie do sądu… Dix potrząsnął głową.

– A ja myślałem, że Ginger będzie miała na tyle dobrego smaku, żeby nie sypiać z mężczyzną w wieku własnego ojca. Nigdy nic nie wiadomo. Przynajmniej to nie była Cynthia. No i co, nie było tak trudno się przyznać, prawda?

Gordon w końcu skapitulował. Powiedział Dixowi, że sypiał z Ginger Stanford dwa lata temu i, jeśli to go tak ciekawi, to z jej matką też, ale romans z obiema przetrwał tylko kilka miesięcy.

Kiedy przerwał dla zaczerpnięcia oddechu, Dix spytał: – Kto zerwał?

– Nie rozstaliśmy się w przyjaźni. Ginger powiedziała, że spodziewała się po mnie więcej, bo słyszała, że jestem doświadczony, a nie dałem jej tego, czego oczekiwała. Kazała mi pójść na zajęcia z edukacji seksualnej. Wyobrażasz sobie? Edukacja seksualna! Ja!

– A Gloria Stanford? Czy ona też miała wygórowane oczekiwania? Jaka matka, taka córka?

Pełna napięcia cisza.

– Wiesz, Dix, ona jest niezwykle utalentowana, ale prawda jest taka, że nigdy tak naprawdę nie pociągaliśmy siebie nawzajem. Nigdy mnie nie krytykowała jak ta suka, jej córka.