Catherine Coulter - Miasteczko Cove

– Posłuchaj, Sally, kocham cię. Zawsze cię kochałam. Wyzdrowiejesz. Nie obchodzi mnie, ile to będzie kosztowało. Będziesz miała najlepszą opiekę. Jeśli nie lubisz doktora Beadermeyera, znajdziemy innego lekarza. Ale na razie, proszę, wróć z nim do sanatorium, gdzie będziesz bezpieczna. Sędzia Harkin orzekł twoją niepoczytalność. Nawet nie pamiętasz tego badania, prawda? Cóż, nic dziwnego. Byłaś taka chora, przez całe badanie siedziałaś bez słowa, patrząc gdzieś przed siebie. Mówiłam coś do ciebie, ale zwracałaś na mnie niewidzące oczy. Nawet mnie nie poznawałaś. To było okropne. Teraz, po śmierci twojego ojca, ja zostałam twoim opiekunem prawnym. Dokładnie mówiąc, oboje ze Scottem. Zaufaj mi, Sally, proszę. Chcę tylko dla ciebie dobrze. Kocham cię.

– Panie Quinlan – rzekł Scott – może mógłby ją pan zatrzymać jeszcze jeden dzień, ale to wszystko. Sędzia już orzekł, że nie odpowiada za swoje czyny.

Nie może jej pan nic zrobić. Nikt nawet nie będzie brał pod uwagę możliwości postawienia jej przed sądem, oskarżonej o zamordowanie ojca.

Nie opuściła głowy, choć Quinlan wiedział, że te słowa nią wstrząsnęły. Co za towarzystwo. Nadał nie potrafił ocenić jej matki. Wydawała się taka szczera, troskliwa, ale… Wszyscy teraz zdawali się przekonani, że Sally zamordowała swojego ojca. Właściwie nadszedł czas na jego interwencję, ale za chwilę.

Sally zabrała głos, unosząc rękę, żeby przerwać potok słów matki.

– Noelle, czy wiedziałaś, że przez cały czas doktor Beadermeyer faszerował mnie narkotykami? To dlatego nie pamiętam badania. Mówiłam już, że ojciec przychodził mnie bić dwa razy w tygodniu, ale czy wiesz, że doktor Beadermeyer się temu przyglądał? Tak, tak, doktorku, wiem o lustrze weneckim. Wiem też, że pozwalałeś innym patrzeć przez okno, jak mój ojciec onanizował się, podczas gdy ja leżałam naga na łóżku.

Zerwała się na nogi i Quinlan był pewien, że zaraz rzuci się na Beadermeyera. Lekko dotknął jej ramienia. Cała była zesztywniała. Wrzasnęła:

– Podobało ci się to, ty plugawy gadzie?

Obróciła się, żeby widzieć matkę.

– Nie pamiętam badania, bo przez cały czas trzymał mnie oszołomioną lekami, żebym nie walczyła z nim ani z jego sługusami. Nie rozumiesz tego? Nie było sposobu, żeby zrezygnowali z narkotyków. Wykopałabym ich nawet spod ziemi. Czy wiedziałaś również, że czasem mój ojciec kazał mu zmniejszać dawkę leków, żebym była przytomniejsza, gdy przychodził mnie upokarzać? To prawda, Noelle, uwierz mi. Mój ojciec, a twój mąż. Nie oszukuję cię. Nie zmyślam, żeby bronić mej zrujnowanej jaźni. Mój ojciec byl potworem, Noelle. Ale przecież wiedziałaś o tym, prawda?

Matka krzyknęła na nią:

– Dość już, Sally! Dość już tych twoich kłamstw. Nie mogę tego znieść, po prostu nie mogę.

– Matka ma rację, Sally – zawołał Scott Brainerd. – Powiedziałaś o wiele za dużo. Przeproś ją za te straszne rzeczy, które wygadujesz o jej mężu.

– Ale to wszystko jest prawda, i ty o tym dobrze wiesz, Scott. Ojciec nie uwięziłby mnie w sanatorium bez twojej pomocy. Dlaczego chciałeś mnie usunąć z drogi, Scott?

– Umieszczenie cię w ośrodku niemal mnie wykończyło – rzekł Scott. – Naprawdę byłem u kresu. Musieliśmy jednak tak postąpić. Mogłaś sobie zrobić krzywdę.

Ku ogromnej uldze Quinlana Sally udało się roześmiać.

– Och, to naprawdę świetne, Scott. Jesteś wrednym kłamcą. Posłuchaj teraz, Noelle. Kiedy ojciec mnie bił, albo tylko przytrzymywał, stojąc nade mną, śmiał się i mówił mi, że w końcu ma mnie tam, gdzie chce, w miejscu, na które zasłużyłam. Boże, przypominam sobie teraz to wszystko. Mówił, że to zemsta za wszystkie te lata, kiedy usiłowałam cię chronić, Noelle. Powtarzał, że mój pobyt w tym miłym miejscu zamknie mi usta na inne tematy, ale nie wiem, co miał na myśli.

– Za to ja wiem – wtrącił Quinlan. – Później do tego wrócimy.

Uśmiechnęła się do niego i skinęła głową, po czym zwróciła się do matki.

– Czy mówił ci, jak bardzo mnie nienawidzi? Podejrzewam jednak, że zamknięcie mnie w zakładzie mu nie wystarczyło. Chyba nie bił cię wystarczająco, bo musiał przychodzić, żeby mnie także bić. Dwa razy w tygodniu. Z dokładnością zegarka. Był człowiekiem o stałych przyzwyczajeniach. Czasem byłam tak oszołomiona prochami, że nic nie wiedziałam, ale Holland, ten żałosny padalec, mówił mi: „Tak, w każdy wtorek i piątek stary tu jest, żeby cię szarpać i bić". Naturalnie, sama pamiętam też wiele ciosów, zwłaszcza gdy zmniejszali mi dawkę środków odurzających. Sprawiało mu przyjemność, gdy wiedział, iż świadoma jestem, że to on, i że jestem bezradna, nie mogę uczynić nic, żeby przeszkodzić mu robić to, na co tylko miał ochotę.

Noelle St. John odwróciła się w stronę doktora Beadermeyera.

– Ona jest chora, prawda, Alfredzie? Nie może mówić prawdy. I to nie tylko Amory, ale również Scott. Przecież przysięgał mi, że jest bardzo chora. Ty też dawałeś mi słowo.

Beadermeyer wzruszył ramionami. Wyraźnie ulubiona odpowiedź tego człowieka, pomyślał Quinlan.

– Sądzę, że wierzy w to, co mówi. Naprawdę jest bardzo chora. Wierząc, że ojciec zrobił jej to wszystko, musiała go zamordować, żeby złagodzić poczucie winy. Opowiadałem wam, jak udało jej się schować środki uspokajające pod językiem i uciec z sanatorium. Przyjechała prosto tutaj, jak gołąb pocztowy, wyjęła pistolet z szuflady biurka ojca i kiedy wszedł, zastrzeliła go. Słyszałaś strzał, Noelle. Ty też, Scott. Kiedy tam przybyłem, stała nad nim i patrzyła na krew spływającą po jego piersi, a wy wpatrywaliście się w nią. Chciałem jej pomóc, ale wymierzyła broń we mnie i znowu uciekła.

Quinlan pochylił się do przodu na kanapie. Ha, teraz usłyszy. Najwyższy czas. Nic go nie zdziwiło. A za parę minut Sally także przestanie się dziwić.

Beadermeyer zwrócił się do Sally głosem łagodnym jak szum lekkiego deszczu na okiennym parapecie:

– Chodź, moja droga, osłonię cię przed policją. Osłonię cię też przed FBI, przed prasą, przed każdym. Musisz zostawić tego człowieka. Nawet nie wiesz, kim naprawdę jest.

– Susan – dodał Scott – przykro mi, że tak się stało, ale wiem, że to było silniejsze od ciebie. Te wszystkie twoje ułudy, sny, fantazje, o których opowiedział nam doktor Beadermeyer. Zastrzeliłaś Amory'ego, miałaś w ręce pistolet. I ja, i Noelle widzieliśmy cię z tym pistoletem, pochyloną nad nim. Chcemy ci tylko pomóc, ochronić cię. Nic nie powiedzieliśmy policji. Doktor Beadermeyer wyszedł, zanim przybyli. Nikt cię nie oskarżył. Przez cały czas cię osłanialiśmy.

– Nie zabiłam mojego ojca.

– Ale przecież powiedziałaś mi, że nic nie pamiętasz – wtrąciła Noelle. – Powiedziałaś, że uciekłaś, bo bałaś się, że to ja zrobiłam. Żeby cię osłonić, zachowywałam się, jakbym była nie wiem jak winna, chociaż to nie ja go zabiłam. Policja zaczęła mnie podejrzewać. Ocaliło mnie jedynie to, że nie mogli znaleźć broni. Ani ja, ani Scott nie powiedzieliśmy im nigdy, że właściwie byliśmy nieomal świadkami strzału. Prawdę mówiąc, Scott nie przyznał się im nawet, że w ogóle był wtedy w domu. To robiło ze mnie lepszą podejrzaną. Nie mogli cię znaleźć. Policja jest przekonana, że ty wiesz, iż to ja zabiłam męża i dlatego uciekłaś. Ale ja go nie zabiłam, Sally, nie ja. Ty go zamordowałaś.

– Ja też wiem, że to nie ona – powiedział Scott Brainerd, trzymając w luźno zwieszonej prawej ręce zimną już fajkę. – Spotkałem ją w przedpokoju i razem weszliśmy do salonu. Byłaś tam, z bronią w ręku pochylałaś się nad nim. Musisz wracać z doktorem Beadermeyerem, bo inaczej skończysz za kratkami.